Πολύ φοβούμαι πως σε λίγο για να μάθουμε τι θα ξημερώσει στην Ελλάδα πρέπει να ρωτάμε τον… Ζάεφ!
Εκείνος μάς αποκάλυψε ότι το δημοψήφισμα και οι συνταγματικές αλλαγές στη χώρα του θα έχουν ολοκληρωθεί έως τις 15 Ιανουαρίου, ενδεχομένως λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Τότε θα έλθει η συμφωνία για κύρωση στην ελληνική Βουλή. Και τότε λήγει (σύμφωνα με δηλώσεις του Καμμένου) η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Υπάρχουν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις; Ούτε μισή! Και ας ονειρεύονται στον ΣΥΡΙΖΑ αποστασίες από την αντιπολίτευση ή ψήφους ανοχής.
>Καθαρά πράγματα, λοιπόν. Αν φύγει ο Καμμένος από την κυβέρνηση, έχουμε εκλογές. Και εφόσον τα Σκόπια εξαντλήσουν το χρονοδιάγραμμα, ο εκλογικός ορίζοντας τοποθετείται κάπου ανάμεσα στα μέσα Ιανουαρίου και στα μέσα Φεβρουαρίου.
Αν φυσικά φύγει ο Καμμένος.
Διότι τελειωμένος για τελειωμένος, φύγει ή μείνει, ο Καμμένος αποτελεί πλέον για το πολιτικό μας σύστημα μια «παράφρονα μεταβλητή». Μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό. Γιατί άραγε να περιμένει ο Τσίπρας πότε θα τον ρίξει ο Καμμένος και να μην πάρει την πρωτοβουλία νωρίτερα;
Ούτως ή άλλως καμία προοπτική ανάταξης δεν διαφαίνεται, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει όσο περνά ο καιρός. Τα πράγματα είναι σήμερα χειρότερα για την κυβέρνηση απ’ ό,τι ήταν πριν από έξι μήνες ή έναν χρόνο. Και τίποτε δεν προμηνύει πως σε έξι μήνες ή έναν χρόνο μπορεί να γίνουν καλύτερα.
Από όλες τις πλευρές, ο Οκτώβριος εμφανίζεται η καλύτερη εκλογική λύση, ίσως και μονόδρομος.
Γιατί λοιπόν να μην κάνει η κυβέρνηση εκλογές τον Οκτώβριο; Δύο λόγους μπορώ να φανταστώ:
Ο πρώτος είναι ότι ο Τσίπρας έχει κυριευθεί από την ψύχωση του παίκτη.
Δεν σηκώνεται από το τραπέζι του παιχνιδιού επειδή ελπίζει πως όσο παίζει μπορεί να ρεφάρει. Και μένοντας στο παιχνίδι χάνει όλο και περισσότερο.
Ο δεύτερος είναι ότι ο Καμμένος «κρατά» τον Τσίπρα – ακριβώς όπως είμαι βέβαιος ότι και ο Τσίπρας «κρατά» τον Καμμένο…
Είναι λοιπόν υποχρεωμένοι να συνεννοηθούν.
Και δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να προδικάσει πού μπορεί να οδηγήσει η συνεννόηση μεταξύ μιας παράφρονος μεταβλητής και ενός απελπισμένου παίκτη.
Του Γιάννη Πρετεντέρη
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ