Η δημοκρατία της νεότερης Ευρώπης ήταν κατάκτηση της αστικής τάξης με τη συμμετοχή του λαού…
Οι πολιτικοί επιστήμονες την ορίζουν ως κυριαρχία της πλειοψηφίας αν και δεν αποτελεί πάντα την πλειοψηφία.
Του Βασίλειου Παπαδάκη
Η δημοκρατία είναι ένα ιδεατό και παραπλανητικό σχήμα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Ο λαός δεν είναι ομοιογενής, διαιρείται σε τάξεις με πολυποίκιλα ατομικά, κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύονται από πολυκομματικές κυβερνήσεις.
Τα γνωρίσματα της αθηναϊκής δημοκρατίας έδωσε ο Περικλής (490 -429 π.Χ.), πολιτικός, οπαδός της δημοκρατίας, στον Επιτάφιο (Θουκ. 11, 37-38). «Στην Δημοκρατία κυβερνούν οι πλείστοι κι’ όχι οι ελάχιστοι. Η δύναμη της στηρίζεται στο σεβασμό των πολιτών προς τους νόμους και όχι στο φόβο του ποινικού νόμου».
Ο αθηναίος φιλόσοφος Πλάτων (428-347 π.Χ.) δεν εμπιστευόταν την αρχή της πλειοψηφίας αλλά την αρχή των ολίγων (άρχουν οι άριστοι, οι άνδρες «βασιλικοί»). Η αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος εξαρτάται από την ποιότητα των εκλεκτόρων. Στην εκλογή συμμετέχει η πλειοψηφία, στην πραγματικότητα όμως η συμβολή της είναι σχετική. Όπου δεν εξουσιάζουν οι άριστοι αλλά άνδρες ανεπαρκείς, κατώτερης πνευματικής και ηθικής υπόστασης, τότε η δημοκρατία μεταβάλλεται σε αναρχία.
Πολίτες άμοιροι παιδείας ψηφίζουν τους υποδεέστερους. Οι σοφιστές θεωρούσαν την δημοκρατία ως το πολίτευμα των πολλών και αδυνάτων. Τις ως άνω απόψεις ασπάστηκε ο γερμανός φιλόσοφος Friedrich Nietzsche (1844-1900).
Ο Άγγλος φιλόσοφος Tomas Hobbes (1588-1679), συγγραφέας του αριστουργήματος της πολιτικής φιλοσοφίας «Leviathan», 1651, στο πόνημα «Elementary of Law» 1640, χαρακτηριστικά λέγει: «η δημοκρατία είναι η αριστοκρατία των ρητόρων η και προσωρινά η μοναρχία του ενός ρήτορα». Κατά τον Hobbes «o άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο» και για να ζήσει σε κοινωνία πρέπει να εκχωρήσει τα δικαιώματα σ’ έναν απόλυτο μονάρχη, το κράτος, το οποίο θα επιβάλλει την τάξη.
O Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) λογογράφος έγραφε στα «Ηθικά»: «Οι ρήτορες χρησιμοποιούν τις λέξεις για να καλύψουν τις πραγματικές τους σκέψεις». Η ρήση επίκαιρη, φωτογραφίζει τους σημερινούς πλανευτές-δημοκόλακες εστεγασμένους στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Ο Karl Marx (1818-1883), ομιλεί περί αστικής και κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας. Τη συνδέει με την τάξη που έχει συγκεντρώσει στα χέρια της την οικονομική δύναμη και συνεπώς είναι εύκολο να καταλάβει την εξουσία, κάτι ο οποίον επιδιώκουν οι αριστερο-μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι επιτακτική ανάγκη οι πολιτικοί να σταματήσουν να συγκαλύπτουν τα γεγονότα με σκοπό την παραπλάνηση και εξαπάτηση των πολιτών. Η αλήθεια είναι η πεμπτουσία, η αρετή της δημοκρατίας. Η ζυμεγέρτης και το εχέγγυο για την εδραίωση της. Πρέπει να λέγεται προς όλες τις κατευθύνσεις γιατί λειτουργεί στην ενδυνάμωση των θεσμών.
Όταν άτομα απόμωρα, πολιτικά ανώριμα, με ταχυχειρία σηκώνουν φράγμα γύρω από την αλήθεια με απώτερο σκοπό τη κατάργηση των θεσμών, τότε η δημοκρατία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.
Η έννοια της αλήθειας αντιτίθεται στην έννοια του ψεύδους. Στο ερώτημα τι είναι αλήθεια οι αρχαίοι φιλόσοφοι έδωσαν την απάντηση: Η απόλυτη συμφωνία της σκέψης με το αντικείμενο της. Είναι κρίση, σκέψη μέσα στον ανθρώπινο νου, δεν είναι εξωτερική πραγματικότητα αλλά σκέψη για την πραγματικότητα.
Στην καθημερινότητα η αλήθεια είναι το θεμέλιο της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Απαραίτητη και στην ιστορία. Κατά τον ιστοριογράφο Πολύβιο (201-120 π.Χ.) «αφαιρεθείσης της αλήθειας το καταλειπόμενον αυτής γίνεται διήγημα».
Για τα πολιτεύματα είχε εκφράσει την άποψη «Η βασιλεία εκφυλίζεται σε τυραννία, η αριστοκρατία σε ολιγαρχία, η δημοκρατία σε θηριώδη βία και αναρχία». Κάτι που βιώνουν σήμερα οι χώρες με κατ’ ευφημισμό δημοκρατικό πολίτευμα.
Τι κακοπάθημα για την ωραιότερη κατά γενική ομολογία χώρα, να κυβερνάται επί μία τριετία από κίβδηλους αριστερούς, χωρίς πολιτικό αισθητήριο και ηθικό ανάστημα. Φθάνει η καταδολίευση των πολιτών. Οι ευαπάτητοι απέλειπαν με εξαίρεση το υπόλειμμα του 4% του κόμματος της οπισθοδρόμησης.
«Εκείνα που θα γίνουν μοιάζουν συνήθως με εκείνα που έγιναν». Αριστοτέλης «Ρητορική» Β’ Κεφάλαιο, 11.
*Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων