«Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ’ όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ’ όλα το μίσος για τις άλλες».
Ντε Γκωλ
Διάχυτη είναι η αγωνία στις μέρες μας, για το τι μέλλει γενέσθαι σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά. Οι πολίτες αναρωτιούνται αν οι συνεχιζόμενες προκλήσεις της Τουρκίας, μπορεί στο άμεσο μέλλον να εξελιχθούν σε ένα θερμό επεισόδιο.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Στο εσωτερικό μέτωπο οι σχέση των δύο εταίρων στην κυβέρνηση καρκινοβατεί, μια και εμφανίζονται δημοσίως με δύο γραμμές στα κρίσιμα εθνικά μας θέματα, τα Ελληνοτουρκικάκαι το Σκοπιανό.
Μπορεί ο συνδετικός κρίκος της εξουσίας και της καρέκλας να είναι ισχυρός, όμως όταν κάποιοι παίζουν παιχνίδια επικίνδυνα με μοναδικό στόχο την πολιτική τους επιβίωση, το αποτέλεσμα βλάπτει τη χώρα και την εκθέτει σε νέους κινδύνους.
Η κάθετη διαφωνία Καμμένου για τις συνομιλίες με τα Σκόπια, προς επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες, δεν είναι αμελητέα. Συνιστά μείζον θέμα κυβερνητικής συνεργασίας. Από την άλλη πλευρά στο θέμα της της κρίσης με την Τουρκία, το Μαξίμου την αντιμετωπίζει με χαμηλούς τόνους, ενώ αντίθετα ο Π. Καμμένος με εμπρηστικές δηλώσεις που πυροδοτούν την ένταση, μέσω των απαντήσεων που δίνουν οι αξιωματούχοι της άλλης πλευράς.
Η παράταιρη αυτή συγκυβέρνηση με κορμό ένα κόμμα της αριστεράς και ένα συμπληρωματικό που κινείται στα όρια της ακροδεξιάς, μας είπαν ότι συγκροτήθηκε με σκοπό να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και να πατάξει την διαφθορά.
Αντί αυτών μας μας έβαλαν σε ένα τρίτο μνημόνιο, με πρόσθετο κόστος 86 δις και απαξίωσαν πλήρως τις τράπεζες, που στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση μεταβιβάστηκαν από το κράτος με αξία 33 δις, σε ξένους, κοινώς ξεπουλήθηκαν, έναντι μόλις 800 εκατομμυρίων ευρώ.
Αν προσθέσει κανείς αυτά τα δύο ποσά, διαπιστώνει πέρα από τις όποιες εξειδικευμένες αναλύσεις, ότι το ελάχιστο κόστος, που επιβαρύνθηκαν οι πολίτες αυτής της χώρας, από το πείραμα ΣΥΡΙΑΝΕΛ, ήταν 120 δις.
Σε ότι αφορά την διαφθορά, πολλά ακούσαμε ελάχιστα είδαμε στα τρία και πλέον του βίου της παρούσας συγκυβέρνησης. Το επικοινωνιακό παιχνίδι να ρίχνουν βορά, στην εξουθενωμένη από τους φόρους κοινωνία, κάθε λίγο και λιγάκι ένα σκάδαλο, αποδείχθηκε άσφαιρο.
Γιατί ποιος λογικός άνθρωπος, που έχει μέσα του το αίσθημα της δικαιοσύνης και βάζει πάνω από την δικαιολογημένη οργή του την λογική, θα αποδεχθεί ότι μπορούν να τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς, τρεις κουκουλοφόροι προστατευόμενοι μάρτυρες, λες και είμαστε στη Σικελία και κυνηγάμε μαφιόζους.
Άλλα πέρα από αυτά τα καμώματα των ανθρώπων που τους τρέλανε η εξουσία, δεν μας είπαν με στοιχεία και αριθμούς πόσα εισέπραξε το κράτος, τα τρία και πλέον αυτά χρόνια, από τις περίφημες λίστες, πόσα από το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων καθώς και πόσα από την εν γένει πάταξη της διαφθοράς.
Το τρίτο μνημόνιο παραγωγής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. Βεβαίως υπάρχουν και οι ουρές, που προκαταβολικά ψήφισε η παρούσα συγκυβέρνηση με κορυφή του παγόβουνου τη νέα δραματική μείωση των συντάξεων και την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου που πλήττει του πάντες.
Για τα περί καθαρής εξόδου ούτε λόγος. Για μια ακόμη φορά ακούμε να το διατυμπανίζουν τα κυβερνητικά στελέχη, ενώ γνωρίζουν καλά, ότι αυτό που δεν θα υπάρχει μετά τον προσεχή Αύγουστο θα είναι μόνο η χρηματοδότηση από την πλευρά των δανειστών.
Όμως θα συνεχιστεί η εποπτεία σε άλλη μορφή, χωρίς την πιεστική παρουσία της τρόικα και ο μεγάλος κριτής θα είναι αυτή τη φορά οι αγορές, που με βάση την αξιοπιστία της χώρας και την εκτέλεση του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων, θα ανεβάζει ή θα κατεβάζει τα επιτόκια.
Αν τα δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, το παρόν κυβερνητικό σχήμα κλείνει τον κύκλο του τον προσεχή Σεπτέμβρη.
Η καρέκλα είναι γλυκιά και μέσω αυτής βολεύονται στρατιές κομματικών συντρόφων, όμως στις δημοκρατίες σε αυτήν εναλλάσσονται τα πρόσωπα που την καταλαμβάνουν.
Γι’ αυτό και είναι φρόνημο να προκηρυχθούν τότε εκλογές, για να αποφασίσει ο λαός, αν θα δώσει αυτή τη φορά το δαχτυλίδι της εξουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ ή στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Ως τότε και με δεδομένο ότι ζούμε σε μια εύφλεκτη περιοχή, έχοντας τον κακό γείτονα δίπλα μας, οφείλει το Μαξίμου να επιβάλει αφωνία στον ζωηρούλη Π. Καμμένο, και ο Α. Τσίπρας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας να έρθει σε επαφή με τον Μ. Μητσοτάκη, κατά το πρότυπο στο παρελθόν Κ. Καραμανλή- Α. Παπανδρέου, προκειμένου να συντονίσουν τις περαιτέρω κινήσεις τους, που αφορούν την τουρκική επιθετικότητα.
Να κινηθούν παράλληλα διπλωματικά στο διεθνή περίγυρο και να πάρουν από κοινού αποφάσεις, που αφορούν την ασπίδα μας, που δεν είναι άλλη από τις Ένοπλες Δυνάμεις, που συνοψίζεται σε πλήρη επιχειρησιακή δράση όλων των διαθέσιμων μέσων, σε επαρκείς αγορές πυρομαχικών, σε προμήθεια καυσίμων και τέλος σε άμεσες, χωρίς δηλώσεις και τυμπανοκρουσίες, μετακινήσεις του έμψυχου δυναμικού των Ενόπλων στα νησιά του Α. Αιγαίου και στον Έβρο από την Αττική και την Πελοπόννησο.
Έχουν χρέος πέρα από τα μεγάλα λόγια να εδραιώσουν το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες και να στείλουν με αυτές τις κινήσεις ένα μήνυμα στην αντιπέρα ακτή του Αιγαίου, ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι…