Προχτές η Καθημερινή είχε μια φωτογραφία των καταληψιών της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.
Τα πρόσωπά τους αλλοιωμένα ώστε να μην αναγνωρίζονται.
Του Παναγή Βουρλούμη
Την επόμενη μέρα δημοσίευσε πρωτοσέλιδα φωτογραφία βγαλμένη στο ίδιο περίπου σημείο με την προηγούμενη. Έδειχνε τους καθηγητές που είχαν σχηματίσει αλυσίδα για να εμποδίσουν τον Ρουβίκωνα να ανακαταλάβει τον χώρο. Θα έπρεπε επίσης να έχει σκεπάσει τα πρόσωπά τους.
Γιατί η εφημερίδα δεν τους παρέχει την ίδια προστασία που δίνει στους επιτιθέμενους; Ο αγώνας, όπως γίνεται τώρα είναι άνισος. Αφού καλύπτει τους μεν, έπρεπε και τους δε, πόσο μάλλον που εκείνοι κινδυνεύουν πραγματικά. Οι μπαχαλάκηδες ξέρουν πού μένουν, τι αυτοκίνητο οδηγούν, τα παιδιά τους.
Παραθέτω εδώ από το βιβλίο «Ο Τρίτος Δρόμος» που δημοσίευσε το 1984 ο Νίκος Κοτζιάς, μόλις πρόσφατα Υπουργός Εξωτερικών. «Όμως το ειρηνικό πέρασμα (στον σοσιαλισμό) περιέχει όχι μόνο βία γενικά (μιας και επιβάλλει την θέληση του λαού στους εχθρούς του) αλλά μπορεί να περιέχει και ένοπλη βία.
Απλώς δεν φτάνει στον πανεθνικό εμφύλιο πόλεμο. Η χρήση των όπλων στην περίπτωση του ειρηνικού περάσματος το πολύ να είναι αποσπασματική, ευκαιριακή και γεωγραφικά περιορισμένη. Ο ειρηνικός δρόμος σημαίνει ότι η αντίδραση «νιώθει την θηλιά γύρω από τον λαιμό της και υποχωρεί από την εξουσία…»
Ο «ειρηνικός» δρόμος, οργουελική διαστρέβλωση, αξία της φήμης ενός πρώην αρχικαθοδηγητή. License to kill, όπως στον 007.
Για όσους ακόμη κοιμούνται διεξάγεται στη χώρα μας εδώ και χρόνια ένας χαμηλής έντασης πόλεμος με στόχο την διάβρωση της έννομης τάξης και τον εξευτελισμό της δημοκρατίας. Απώτερος σκοπός είναι η εγκαθίδρυση κάποιου σοσιαλιστικού παράδεισου όταν η «αντίδραση υποχωρήσει από την εξουσία». Η επιδίωξη είναι ρετρό, ανέφικτη και προδίδει αφέλεια και εμμονή σε συμπλέγματα του παρελθόντος.
Όμως η ζημιά που γίνεται στη χώρα είναι μεγάλη. Η ανοχή στη βία ενθαρρύνει μιμητές παντού που επωφελούνται για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες. Είναι δύσκολο να δει κάποιος πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Όταν γίνεται πόλεμος, η πρώτη φροντίδα της κάθε πλευράς είναι να μετρήσει και ταυτοποιήσει τον αντίπαλο, την διάταξη μάχης του. Στη δική μας περίπτωση συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο.
Το Κράτος που είναι ο στόχος των αντεξουσιαστών βάζει σε κίνδυνο τους δικούς του μαχητές και προστατεύει τους αντιπάλους του, αγνώστους με κουκούλες, ανώνυμα φαντάσματα που παρανομούν ανοιχτά, καταστρέφουν περιουσίες και βάζουν σε κίνδυνο ζωές. και όταν τους πιάνουν τους αφήνουν δίχως να μαθαίνουμε ποιοι είναι.
Μ’ αυτούς τους όρους η ανώμαλη κατάσταση θα συνεχίζεται και οι εχθροί της τάξης θα αποθρασύνονται.