Τελικά, η νέα κινητικότητα (πολλοστή κατά την τελευταία κρίσιμη εικοσιπενταετία των εξουσιομανών δημαγωγών, των πονόψυχων λαϊκιστών, των «πατριδοκάπηλων», των «προδοτών», των ευρωπαϊστών, των ευρωσκεπτικιστών, των εθνοκεντρικών, των εθνομηδενιστών, των φιλελεύθερων, των νεοφιλελεύθερων, των σοσιαλιστών, των αριστερών, των μνημονιακών, των αντιμνημονιακών, των «καλωτουμπιστών», τρομάρα μας!) αποκάλυψε εκτυφλωτικά την άλλη, τη θλιβερή όψη, του Σκοπιανού και όχι μόνο.
Διότι, συνεχώς και καθημερινώς και άλλες εξελίξεις και μέτρα ή παραλείψεις ή τερτίπια ή μισόλογα αποκαλύπτουν την εφιαλτική όψη των πάμπολλων οικονομικών, κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων, τα οποία συνεχώς αυξάνονται, πληθύνοντα και κορυφώνονται εξαιτίας της άφρονος τακτικής «ες αύριον τα σπουδαία» ή του κομματικού «στρίβειν» για αλλότριες, κομματικές κυρίως, σκοπιμότητες.
Του Δημήτρη Στεργίου
Έτσι, η νέα κινητικότητα για την ονομασία των Σκοπίων και μάλιστα ως «Νέα Μακεδονία» διαψεύδει τη γνωστή πρόβλεψη του τότε (13 Φεβρουαρίου του 1993) πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ότι «μετά από δέκα χρόνια κανένας δεν θυμάται αυτό το όνομα» (Μακεδονία), ενώ δικαιώνει πλήρως τη γνωστή ρήση του Μάρξ ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη φορά ως φάρσα».
Μάλιστα, η ρήση αυτή του Μαρξ δικαιώνει και τον αγανακτισμένο Μακρυγιάννη, ο οποίος έλεγε: «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν»!
Ας «επισκεφτούμε» λίγο γρήγορα την άλλη, τη θλιβερή, όψη του Σκοπιανού κατά την πρώτη εμφάνισή του (λέμε «εμφάνιση» διότι προϋπήρχε από το 1943 ως δημιούργημα του «φίλου» μας Τίτο, αλλά και τότε η Ελλάς … «εκοιμάτο», ενώ το 1986, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του στο 3ο Σώμα Στρατού είχε δηλώσει ο όρος «Μακεδονία» είναι εσωτερικό θέμα της … Γιουγκοσλαβίας!) το 1991, όταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας επέφερε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991, την ανεξαρτητοποίηση της ως τότε «ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας», η οποία διεκδικούσε την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τότε, στην πρώτη αυτή φάσηη ιστορία εμφανίστηκε, όπως επισημαίνει ο Μάρξ, ως «τραγωδία», ως εξής:
-Στις 16 Δεκεμβρίου 1991 σημειώθηκε η πρώτη ρήξη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Αντώνη Σαμαρά. Την ημέρα εκείνη, συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών-μελών της ΕΟΚ, με κεντρικό θέμα την αναγνώριση των νέων κρατών που προέκυψαν στην Ανατολική Ευρώπη, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης.
Βασικότερα κριτήρια για την αναγνώρισή τους ήταν τα εξής: ο σεβασμός του «χάρτη» του ΟΗΕ, η αναγνώριση των υποχρεώσεων που απορρέουν από την τελική πράξη του Ελσίνκι, καθώς βέβαια και ο σεβασμός προς τους γείτονες (έλλειψη αλυτρωτικού πνεύματος κτλ.).
Τότε, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δήλωσε ξεκάθαρα ότι για να αναγνωριστεί η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων θα έπρεπε να εκπληρώνονται τρεις προϋποθέσεις: να εγγυάται το Σύνταγμα της καινούριας Δημοκρατίας ότι δεν τρέφει εδαφικές αξιώσεις έναντι της Ελλάδας, να διευκρινίσει ρητά ότι δεν υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα και, τέλος, να αλλάξει το όνομά της κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις σε ό,τι αφορά την ιστορική συνέχεια.
Την ίδια ημέρα, ο Αντώνης Σαμαράς μετατράπηκε σε… «Μακεδονομάχο», ενώ δύο μόλις εβδομάδες πριν στη συνδιάσκεψη των Βρυξελλών, δηλαδή στις 2 Δεκεμβρίου 1991, είχε υπογράψει, μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους συναδέλφους του, τον περίφημο «Κανονισμό 3567/91» του Συμβουλίου υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων αναγνωρίζεται ως… «Μακεδονία» σκέτο! Τότε, την ημέρα εκείνη, πρωτοεμφανίστηκε η ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας»…
-Τότε, στην Ελλάδα συγκαλείται υπουργικό Συμβούλιο και προετοιμάζονται συλλαλητήρια, παρεμβαίνουν η ΕΟΚ και ο ΟΗΕ με τις γνωστές αποφάσεις ,οι οποίες ποτέ δεν εφαρμόστηκαν από νέο κρατίδιο και οι οποίες θύμισαν το περιβόητο Συνέδριο της Βιέννης του 1815, το οποίο έληξε στις 9 Ιουνίου του 1815, όταν οι σύνεδροι, μετά την αδυναμία να πάρουν αποφάσεις (οι ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις ήθελαν ξανασχεδιάσουν τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, να καθορίσουν τα όρια των χωρών τους και τις σφαίρες επιρροής τους μετά τους γαλλικούς επαναστατικούς πολέμους, τους ναπολεόντειους πολέμους, την οριστική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την εν εξελίξει κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) το΄ριξαν στο … χορό!
-Το 1992 πραγματοποιούνται συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και σύσκεψη υπό τον τότε πρόεδρο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Συμφωνία όλων (πλην της κ. Παπαρήγα) ήταν ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν οι τρεις όροι της ΕΟΚ (16-12-91) με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι το όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία.
Τότε αποπέμπεται ο Α. Σαμαράς και το υπουργείο Εξωτερικών αναλαμβάνει ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
-Το 1993 ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της ιστορίας του Σκοπιανού ως τραγωδίας με την επιστολή Σαμαρά προς Μητσοτάκη στις 15 Μαρτίου του 1993 με βαριά υπονοούμενα, με την παραίτηση του Γεωργίου Ράλλη από το βουλευτικό αξίωμα στις 27 Μαρτίου του 1993, όταν άρχισε συζήτηση στη Βουλή με κεντρικό θέμα την ενημέρωση της εθνικής αντιπροσωπείας από τον τότε πρωθυπουργό Κων. Μητσοτάκη για τις εξελίξεις στο ζήτημα των Σκοπίων και όταν το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της τότε κυβέρνησης, που τελικά απορρίφθηκε στις 29 Μαρτίου, κατηγορώντας ευθέως την κυβέρνηση Μητσοτάκη για ατυχείς χειρισμούς στην υπόθεση των Σκοπίων, ενώ παράλληλα κατηγορούσε και το ΠΑΣΟΚ για την αδιαλλαξία που επιδείκνυε, την αποχώρηση στις 30 Ιουνίου του 1993 του Αντώνη Σαμαρά από τη Νέα Δημοκρατία και την ίδρυση από αυτόν του νέου κόμματος, της «Πολιτικής Άνοιξης», την έντονη αντίδραση στις 7 Σεπτεμβρίου του 1993 του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε σκληρή δήλωση του Αντώνη Σαμαρά, με τις μεγάλες συγκρούσεις την ίδια ημέρα σε όλο το πολιτικό φάσμα, τη δήλωση την ίδια ημέρα του τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στέφανου Στεφανόπουλου, στενού φίλου του Σαμαρά, ότι καθίσταται πλέον ανεξάρτητος βουλευτής και αίρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση.
Έτσι η κυβέρνηση έχασε μία υπερπολύτιμη έδρα και η ΝΔ έμεινε με μόλις 151 βουλευτές, έναν δηλαδή παραπάνω από το όριο αυτοδυναμίας.
Την άλλη ημέρα, Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 1993, δύο ακόμα βουλευτές της ΝΔ αποχώρησαν από το κόμμα το οποίο τους εξέλεξε και προσχώρησαν στην ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά: ο Νίκος Κλείτος και ο Βασίλης Μαντζώρης.
Το σχέδιο Σαμαρά προέβλεπε όμως να μην είναι αυτοί που θα ρίξουν την κυβέρνηση, γι’ αυτό και απλά ανακοινώθηκε η παραίτησή τους από το βουλευτικό αξίωμα. Έτσι η Νέα Δημοκρατία παρέμεινε με 151 βουλευτικές έδρες.
Την επόμενη ημέρα, Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 1993, ένας σχετικά άγνωστος βουλευτής, ο Γιώργος Συμπιλίδης, κατέθεσε στο γραφείο του προέδρου της Βουλής δήλωση, σύμφωνα με την οποία αίρει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση και καθίσταται ανεξάρτητος βουλευτής, αποχωρώντας απ’ τη ΝΔ και προσχωρώντας στην Πολιτική Άνοιξη.
Την ίδια ώρα ένας άλλος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, στενός συνεργάτης του Σαμαρά, ο Άκης Γεροντόπουλος, παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα και προσχώρησε κι αυτός στην Πολιτική Άνοιξη.
Και η φάση αυτή ολοκληρώθηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να σπεύσει στις 9 Σεπτεμβρίου του 1993 να συναντηθεί με τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον οποίο και εισηγήθηκε τη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, προκειμένου η νέα ισχυρή κυβέρνηση που θα προέκυπτε να αντιμετώπιζε τα φλέγοντα εθνικά θέματα.
Ο πρόεδρος αμέσως αποδέχτηκε την εισήγηση του τότε πρωθυπουργού και συμφωνήθηκε οι εκλογές να διεξαχθούν την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 1993, τις οποίες φυσικά κέρδισε το ΠΑΣΟΚ.
Και για να μην ξεχάσουμε τον Μαρξ υπενθυμίζουμε ότι η ιστορία αυτή, σε όλη αυτήν την περίοδο των 25 ετών, τη δεύτερη φορά επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αφού από τους δύο πρωταγωνιστές των ημερών αυτών του Σεπτεμβρίου του 1993 και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που αποχώρησαν από την παράταξή τους και ίδρυσαν μάλιστα και δικό τους κόμμα, ο μεν Κωστής Στεφανόπουλος έγινε και … πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο δε Αντώνης Σαμαράς … πρωθυπουργός του 2012!!!
Είχε προηγηθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μετά γνωστά «Ιουλιανά»του 1965! Επίσης, ύστερα από 25 χρόνια διαβάζουμε ότι προτείνεται ω ονομασία των Σκοπίων η «Νέα Μακεδονία», δηλαδή μια ονομασία που είχε πέσει, μεταξύ πολλών άλλων ονομασιών, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το 1992 ως Νova Makedonija (πακέτο Πινέιρο), το οποίο απορρίψαμε μετά βδελυγμίας, συλλαλητηρίων και έντονων πολιτικών και κομματικών αντιδράσεων…