Οι εξελίξεις που βιώνουμε με την χυδαία Τουρκική επίθεση στη Βόρεια Συρία, είναι αναμφισβήτητα καταιγιστικές και τραγικές. Εύλογη είναι η οργή κάθε τρίτου παρατηρητή για τα όσα αποκρουστικά και αδιανόητα βλέπει να συμβαίνουν.
Που σε λίγο όλη η Ευρώπη θα τα βρει μπροστά της. Με τις αγέλες των αφιονισμένων τζιχαντιστών, που με τη χορηγία αν όχι την ενεργή συνδρομή του Ερντογάν και των τυχοδιωκτών του, μπαίνουν ξανά στη δράση. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η οργή και τα έντονα συναισθήματα για τον λαό μας, που έχουμε βιώσει πρώτο χέρι την Τουρκική γενοκτόνα θηριωδία.
Κάπου εκεί έρχεται και ο λύκος για να εκμεταλλευτεί την αναμπουμπούλα. Αρχικά μέσα από κύκλους, στη συνέχεια με πικρόχολες αναλύσεις φερεφώνων και στο τέλος με δηλώσεις αξιωματούχων, όπως ο Ρώσος πρέσβης στην ΕΕ, Σιζχώφ, η λευκή αρκούδα μας λέει ότι όπως ο Τράμπ εγκατέλειψε τους Κούρδους θα εγκαταλείψει και εμάς.
Ταυτόχρονα οι κάθε λογής απολογητές των Νεφελίμ και των Ελλοχίμ, ‘καυτηριάζουν’ την αδυναμία της Ευρωπαικής Ένωσης, που αδυνατεί όπως λέει να έχει ουσιαστική παρέμβαση και να ανατρέψει τις εξελίξεις.
Σπέκουλα με άλλα λόγια, που λίγο έως καθόλου ενδιαφέρει τους θιασώτες της, για την τραγωδία των Κούρδων και την εκρηξιογενή κατάσταση στη γειτονιά μας, αλλά στοχεύει αποκλειστικά στη ‘διδακτική’ προπαγάνδα.
Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν. Ο Δυτικός κόσμος είναι αυτός που πάντα μέχρι σήμερα μας έθεσε υπό τη σκέπη του. Ενδεχομένως με πλημμέλειες, λάθη και άδικη συμπεριφορά.
Ήταν όμως ο πυρήνας των Δυτικών, με τους οποίους πολεμήσαμε στο ίδιο στρατόπεδο στους δύο παγκοσμίους πολέμους-και στη Νορμανδία- και υλοποίησε στη χώρα μας το μεγαλύτερο πρόγραμμα επενδύσεων και αναμόρφωσης του δικτύου υποδομών μας.
Αυτό δηλαδή που ξεκίνησε ως επισητιστική βοήθεια και ως σχέδιο Μάρσαλ και συνεχίστηκε σε πολύ μεγαλύτερη διάσταση και βάθος χρόνου, ως Κοινοτικά προγράμματα στήριξης και εκ βάθρων αλλαγή της χώρας μας σε σύγχρονο Ευρωπαικό κράτος.
Κοντά σε αυτό το θεμελιώδες επίτευγμα, που έκανε τη χώρα μας θεσμικό πρωταγωνιστή στη γεωπολιτική περιοχή μας, ως μέλος του σκληρού πυρήνα των Δυτικών συμμαχιών -το ποσό και αν το εκμεταλλευτήκαμε και ποιος είναι υπαίτιος για ανεπάρκεια και παραλείψεις αποτελεί άλλη κουβέντα-καταφέραμε να εμπεδώσουμε τους Δημοκρατικούς θεσμούς.
Καταστήσαμε με την εγγύηση των Δυτικών, αυτών που σε πλείστες όσες περιπτώσεις δικαίως μεμφόμαστε για διπλά στάνταρντς και εφεκτικότητα απέναντι στην Τουρκία, αυτονόητο το απατηλό όνειρο άλλων εποχών.
Την ελευθερία της έκφρασης δηλαδή, την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και τον πλουραλισμό στην ενημέρωση.
Την ίδια ώρα οι κάθε λογής χαβαλετζήδες που ονειρεύονται εναλλακτικούς δρόμους, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά γύρω τους. Και στα όσα οι λεγόμενο ανταγωνιστές του πολυπολικού κόσμου ‘προσφέρουν’.
Η Ρωσία ευαγγελίζεται το λεγόμενο Ευρωασιατικό σύμφωνο. Ένα κακέκτυπο της φιλοσοφίας πάνω στην οποία οικοδομήθηκαν οι Ευρωπαικές Κοινότητες.
Με εξαιρετικά περιορισμένη απήχηση καθώς στερείται προσώρας και δε φαίνεται να αποκτά, ένα ουσιώδες στοιχείο. Αυτό των διαθεσίμων κεφαλαίων.
Τα οποία οι Δυτικοί επένδυσαν και συνεχίζουν να επενδύουν. Με άλλα λόγια φραμπαλάς για το Σύμφωνο αυτό, χωρίς ουσία. Ακολούθως είναι και οι Κινέζοι. Οι οποίο κατά βάση υλοποιούν το λεγόμενο πρόγραμμα της μιας Ζώνης και Δρόμου.
Με ένα εκκωφαντικό και ως προς αυτό χαρακτηριστικό. Τη στόχευσή τους να αποκτήσουν υποδομές που θα διευκολύνουν και θα κατοχυρώσουν τη δική τους διείσδυση, εξάπλωση και επικράτηση. Ρέστα για τους υπόλοιπους δεν υπάρχουν.
Οι συγκρίσεις είναι απλές και κραυγαλέες. Και για όσους ακόμα περιμένουν τον λευκό ιππότη, έρχεται το Ξανθό γένος, με τον πραγματικά ικανότατο ως γεωπολιτικό παίκτη, ηγέτη του να τους διαψεύσει.
Ο ίδιος ο Πούτιν αποκάλυψε στον Ολάντ το σχέδιο των ‘αλλοδρομιτών’ εγκεφάλων να τυπώσουν δραχμές.
Τους ‘έδωσε μάλιστα στεγνά’ όταν, εμπιστευτικά θεωρητικά, ζήτησαν τη συνδρομή του. Κάτι σαν την ψυχρολουσία που η Ελληνική πολιτική ηγεσία, λέγεται ότι βίωσε από τον Γκρομίκο, όταν αναζητούσε επαναπροσανατολισμό, εκτός ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον στα Ορλωφικά το εξεγερμένο υπόδουλο Γένος, απλά εγκαταλείφθηκε. Δεν ακούστηκε να δόθηκε ως πεσκέσι από τους Τσάρους στην Οθωμανική Πύλη.
Το επιμύθιο βέβαια υπερβαίνει την απόρριψη της ανέξοδης προπαγάνδας. Η υπόμνηση είναι ότι όσο στενά και να μας στηρίζουν οι φίλοι μας -και κάθε προσφορά δεκτή από τους Δυτικούς, τους ξανθούς και τους κίτρινους-στο τέλος της ημέρας πρέπει να στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δυνάμεις μας. Για να διασκεδάσουμε ακόμα και τη ΄μοναξιά της εγκατάλειψης’.