Η βία στην Ελλάδα προσλαμβάνει υπερβολικές και ανέλεγκτες διαστάσεις με τους εν τοις πράγμασι αριστεροδεξιούς (η ασημαντότητα τους είναι ένα σημαντικό θέμα), να εγκολπούνται τη διακήρυξη περί βίας του θεωρητικού του επαναστατικού συνδικαλισμού, Γάλλου κοινωνιολόγου George Sorel (1847-1922).
Στο βιβλίο «Σκέψεις πάνω στη βία», 1908, αναφέρει: «Η βία είναι το απελευθερωτικό όπλο που επιταχύνει τη διαδικασία κοινωνικής αλλαγής».
Του Βασίλειου Γρηγ. Παπαδάκη
Ο «σύντροφος» Βλάντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν, 1870-1924) υιοθέτησε την θεωρία του Sorel περί βίαιης επικράτησης και κατάλυσης της εξουσίας. Θεωρεί τη βία κοινωνική αναγκαιότητα που απορρέει από τους φυσικούς νόμους και τις επικρατούσες συνθήκες στην ανταγωνιστική ταξική κοινωνία.
Στο πόνημα «Κράτος και Επανάσταση», 1917, γράφει: «Συντρίψαμε δια της βίας τα αρχαιότερα, τα πιο βαριά δεσμά των μαζών. Αυτό είναι πια το χθες. Σήμερα η ίδια επανάσταση που τα συνέτριψε ζητά την τυφλή υποταγή των μαζών στη θέληση ενός δικτάτορα της εργασίας».
Ο Λένιν ανέτρεψε ένα αυταρχικό καθεστώς και το αντικατέστησε μ’ ένα ακόμη πιο στυγνό και απάνθρωπο, αυτό των Σοβιέτ. Για να κυβερνήσει ένας δικτάτορας απαραίτητη η ύπαρξη ατόμων με αμβλεία αντίληψη και στέρφο μυαλό, τουτέστιν υπήκοοι ομοιοειδώς ευηθείς=(ηλίθιοι). Στα κομμουνιστικά καθεστώτα ο άνθρωπος εκμηδενίζεται. Με την ισοπέδωση προς τα κάτω, τα άτομα μεταλλάσσονται εκούσια η ακούσια σε μία εύπλαστη μάζα ευχείριστη στα χέρια του δικτάτορα.
Αβέλτεροι υπάρχουν παντού. Στα κόμματα, Μ.Μ.Ε., συλλόγους, συνδικαλιστικές οργανώσεις στη δημόσια διοίκηση. Θεωρούνται άτομα επικινδυνότερα κι’ αυτών των κακοποιών. Κατακριτέες και παράνομες οι πράξεις των κακοποιών αλλά είναι προορατές. Αντίθετα, οι ενέργειες των ηλιθίων είναι απρονόητες και χωρίς λογική δομή.
Το πρόβλημα της βίας αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά της κοινωνιολογίας και όχι της φιλοσοφίας.
Η λέξη προέρχεται από τα ρ. βιάζω που σημαίνει χρησιμοποιώ βία, δύναμη. Άλλες παράγωγες λέξεις, (βίαιος, βιαστής, βιασμός, βιασύνη). Σύμφωνα με τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς κοινωνιολόγους η βία είναι ακραία μορφή δύναμης. Χρήση φυσικών η ψυχολογικών μέσων που αποσκοπούν να κάμψουν την αντίσταση του ατόμου το οποίο δέχεται μία εντολή στην οποία αρνείται να υπακούσει.
Σε μια ευρύτερη ερμηνεία τα αίτια της βίας είναι: Κληρονομικά (μετάδοση των σωματικών και ψυχικών χαρακτηριστικών των γονέων στους απογόνους). Ψυχολογικά (νευρώσεις, αισθήματα κατωτερότητας). Κοινωνικά (ναρκωτικά, κρίση της οικογένειας). Μέτρα για την καταστολή της βίας είναι η παιδεία, η σωστή διαπαιδαγώγηση και η γνήσια αγάπη και φροντίδα των γονέων προς τα τέκνα.
Ο κομμουνιστής δέχεται τη βία, είναι στο DNA του. Μισεί και φθονεί την μεσαία τάξη. Επιδιώκει παντί τρόπω την εξόντωση της. Η επανάσταση είναι μέσο για επιβολή και γι’ αφάρπασμα της νόμιμης εξουσίας.
Εξουσία πρέπει να ασκούν οι άριστοι, όχι οι επίγονοι των ηττημένων στο Γράμμο-Βίτσι, και οι περί αυτών σύντροφοι και συντρόφισσες «της γούνας το μανίκι».
Ο αστός ως ελεύθερο και λογικό άτομο αρνείται τη βία διότι είναι αντίθετη προς την ιδεολογία, τα ιδανικά και χριστιανική πίστη. Επιδιώκει, πολλάκις εις βάρος του, την άμβλυνση του μίσους και ρεβανσισμού.
«Η τάξη που διακρίνεται για την αρετή της και το δημοκρατικό ήθος δεν επιχειρεί πάρα σπάνια επανάσταση. Αυτό γιατί βρίσκεται πάντα σε μειοψηφία». Αριστοτέλης (384-332 π.χ.).
Το φαινόμενο της βίας-τρομοκρατίας διογκώνεται με απρόβλεπτες συνέπειες για την συνοχή της Ε.Ε. και των άλλων δυτικών χωρών με δημοκρατικές αρχές, παιδεία, θρησκεία και πολιτισμό.
Οι ζείδωροι και ζωοποιοί κάτοικοι της ωραιότερης χώρας οραματίζονται τη σύγχρονη Ελλάδα μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής οικογένειας χωρίς τη μομμία της φατρίας των αμφαρίστερων αριστερών.
Κατ’ επιταγή του αίματος, είμαστε πρώτα Έλληνες, ύστερα Ευρωπαίοι, με πανάρχαιες ιστορικές ρίζες και υψηλό αίσθημα ανθρωπισμού.
Ο δρόμος προς την κοινωνική δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την ελευθερία, απαραίτητα στοιχεία για έναν καλλίτερο κόσμο, δεν πρέπει να είναι δρόμος βίαιων συγκρούσεων, δογματισμού, ιδεοληψιών και αντιπαλοτήτων αλλά δρόμος που οδηγεί προς την ευημερία και ειρηνική συνύπαρξη των λαών.
Επιλογικώς:
Η πρώτη και τελευταία (συμ)φορά αριστερά κάθηται «εν σάκκω και σποδώ» ενόψει των προσεχών εκλογών.