Πριν από αρκετά χρόνια την περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά ο Έλληνας τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος, σε ένα στίχο του μας τραγουδούσε «τι να φταίει η Βουλή τι να φταίνε οι εκπρόσωποι, έρημοι και απρόσωποι». Και να σκεφθεί κανείς ότι το επίπεδο της βουλής του 1989 – 90 δεν είχε καμιά σχέση με το σημερινό των αμπέχωνων και των εκπροσώπων μας με t-shirts στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Πέρα όμως από το ενδυματολογικό, που είναι μια άλλη ιστορία, αλλά υποκρύπτει έλλειψη στοιχειώδους Παιδείας και σεβασμού στο λειτούργημα του Βουλευτή, να πάμε στην ουσία αυτής καθ’ αυτής της παρουσίας των εκπροσώπων μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Λειτουργούν ως αγέλη χωρίς καμιά αυτόνομη, όπως άλλωστε ορίζει το Σύνταγμα, παρουσία στο Κοινοβούλιο. Ψηφίζουν ότι τους πασάρουν χωρίς να έχουν καμιά αντίρρηση. Το 6χίλιαρο από ότι φαίνεται ο αστυνομικός για όλες τις δουλειές, το κρατικό αυτοκίνητο και οι πολλές άλλες παροχές, είναι μεγάλη υπόθεση γι αυτούς.
Οι περισσότεροι που θα τα ξαναβρούν ‘όλα αυτά άλλωστε. Το πιθανότερο είναι σε λίγους μήνες να περιφέρονται από καφενέ σε καφενέ σαν τον Δελαπαρτίδη λέγοντας τις ανοησίες τους και να μην τους δίνει κανείς σημασία.
Υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι, με πανεπιστημιακή ιδιότητα για τους οποίους δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την εν γένει συμπεριφορά τους. Μόνο το πάθος για την εξουσία και η στρεβλή ιδεολογική άποψη δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά[t1] τους.
Τι να πει κανείς για το γεγονός ότι επανειλημμένα ψήφησαν νομοθετήματα επί παντός επιστητού οκτακοσίων και πλέον σελίδων, που τους δόθηκαν 24 ώρες πριν και που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να αναγνωσθούν στη διάρκεια μιας ημέρας και μιας νύχτας.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό που εξευτελίζει κάθε έννοια κοινοβουλευτισμού, είναι και η προσπάθεια του να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όπως αυτό της άρνησης της κυβέρνησης για να δοθεί ψήφος στους Έλληνες επιστήμονες στην πλειοψηφία τους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους την τελευταία δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης.
Τι μας λένε. Υπάρχει τεχνικό πρόβλημα … Δεν προφταίνουμε και άλλα παλαβά και ανόητα επιχειρήματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Όταν σε όλη την Ευρώπη έχει εδώ και χρόνια καθιερωθεί γενικώς η ψήφος των κατοίκων του εξωτερικού εδώ επικαλούνται χίλιες μύριες δικαιολογίες προκειμένου να την αποφύγουν.
Ακόμη και η Τουρκία την έχει καθιερώσει για όλους ανεξαιρέτως, εμείς είμαστε αρνητικοί ακόμη και για τους συμπατριώτες μας που είναι ήδη εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους.
Κανένας βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν τόλμησε ούτε σε αυτό το θέμα να εκφράσει μια διαφορετική άποψη. Έρημοι και απρόσωποι οι βουλευτές μας. Δεν ασχολούνται γιατί δεν τους αφορά το θέμα. Δεν μπορούν να υπολογίζουν σε αυτές τις ψήφους. Γιατί δεν μπορούν να ελέγξουν αυτούς τους ανθρώπους, άρα δεν ενδιαφέρονται για αυτούς.
Στο μόνο που είναι λαλίστατοι, είναι στα διχαστικά συνθήματα για να ντοπάρουν το κοινό τους και να συσπειρώνουν το ψηφοφόρους τους. Παραποιούν μονίμως τα νούμερα των επίσημων στοιχείων και παρουσιάζουν την δική τους εκδοχή για την ευδαιμονία των κατοίκων αυτής της χώρας. Παίζουν το παιχνίδι της προπαγάνδας αδιαφορώντας αν αυτό παραπληροφορεί τους πολίτες.
Δεν βλέπουν που οδηγήθηκε η Ιταλία με τους Πέπε Γκρίλο και Λέγκα του Βορά. Δεν βγάζουν συμπεράσματα από την άνοδο στην εξουσία ακροδεξιών κομμάτων στην κεντρική Ευρώπη. Τα παλιά κόμματα από την άλλη πλευρά με μπαλώματα προσπαθούν να διαγράψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους. Νομίζουν ότι όλα μπορούν να σβηστούν με μια μονοκονδυλιά.
ΟΙ αλλαγές αρχηγών δυστυχώς δεν ξεπλένουν το παρελθόν, μια και οι νοοτροπίες τους ακολουθούν. Κι αν ψέλλισαν αρχικά κάτι φρέσκο στο παρελθόν, τώρα που πήραν τα ινία της κομματικής εξουσίας είδαν ότι ο λαός τους δηλ. το στενό κομματικό τους περιβάλλον διψάει για αίμα και τη μόνη αλλαγή που θέλει και επιδιώκει, είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα της εξουσίας και όχι οι δομές του κράτους που χωλαίνουν και ο τρόπος που ασκείται η εξουσία.
Σε μια εποχή που ο Marx και θεωρητικοί ου φιλελευθερισμού έχουν χάσει την αυτόνομη δυναμική τους, οι λύσεις των προβλημάτων της καθημερινότητας αναζητούνται στα λίγα καλά των δυο συστημάτων εμπλουτισμένα από τη σημερινή πραγματικότητα της τεχνολογικής εξέλιξης και τη ψηφιακής εποχής. Η κενολογία των πολιτικών και της πολιτικής μοιάζει με καφενόβια κουβέντα που δεν την ακούνε όχι μόνο οι νέοι αλλά και οι παλαιότεροι μια και το internet έχει ανοίξει τα μάτια πολλών.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να πούνε οι πολίτες με μα φωνή όχι σε αυτό το παρακμιακό κράτος και όχι σε αυτούς που το εκπροσωπούν μια και δεν εκφράζουν ούτε την θέληση τους ούτε την βούλησή τους.
Αν θέλουμε με αυτή την ενέργεια μας να προσφέρουμε μια υπηρεσία στους δικούς μας, που έφυγαν απογοητευμένοι από το σημερινή άθλιο σύστημα των βολεμένων, που ικανοποιούνται με την αδράνεια, μια και αυτή τους βολεύει και λέγοντάς μας, μη μου τους κύκλους τάραττε…