Δεν έχει οδό πλέον, δεν έχει πλοίο για τον κ. Αλέξη Τσίπρα, τέως πρωθυπουργό και νυν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναγκασμένος, αν δεν επιλέξει να δραπετεύσει νύχτα από την Κουμουνδούρου και να αφήσει στο πόδι του την κα Αχτσιόγλου να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να ομιλήσει δημοσίως για όσα ανατριχιαστικά αποκαλύπτονται «για το μαγαζί» που διοικούσε ως πρωθυπουργός, δηλαδή την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Του Χρήστου Υφαντή
Δύσκολο το καθήκον και βάσκανος η μοίρα για ένα τύπο που μεγάλωσε σαν πρίγκιπας (αριστερός δήθεν, αλλά πρίγκιπας), δεν αναγκάστηκε ποτέ να εκτεθεί στο πεδίο των γνώσεων ή των ικανοτήτων του, έφτασε να γίνει πρωθυπουργός χωρίς ένα ένσημο και δεν είναι ακόμη σίγουρο ότι δεν ξεχωρίζει τη Λέσβο από τη Μυτιλήνη.
Με άλλα λόγια η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοια παρακμή, τα στοιχεία που αποκαλύπτονται είναι τόσο αποκαλυπτικά, που ο Αλέξης δεν μπορεί ούτε με γραμμένη ομιλία να αντιμετωπίσει το χάος που απειλεί τον ίδιο και ό,τι απόμεινε από το κόμμα του.
Στην ουσία ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις ζωής για τον ίδιο και για την παλιοπαρέα με την οποία μεγάλωσε και στην οποία στηρίχθηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
Η συνομιλία Παππά – Μιωνή θεωρείται βέβαιο ότι έχει και ουρά. Οι ειδικές συνθήκες που συνοδεύουν τον ένα εκ των συνομιλητών και η ηλίθια επιλογή του άλλου να συνομιλεί άνετα, χωρίς καμία αίσθηση προσοχής, για ζητήματα παράνομου πλουτισμού μελών της κυβέρνησης με εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης οδηγούν στο βάσιμο συμπέρασμα, ότι οι κασέτες δεν έχουν τελειώσει, συνεπώς επίκεινται μελλοντικές εκπλήξεις ίσως μεγαλύτερης έκτασης από την τελευταία γνωστή.
Η υπόθεση Παππά – Μιωνή ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Είχαν προηγηθεί οι δραστηριότητες της κας Τζούλη, συζύγου του κ. Καμμένου ( τον οποίο παρακολουθούσε η ΕΥΠ του κ. Ρουμπάτη κατ’ εντολήν Τσίπρα) κι εκείνο το σποτ για «τον Μωυσή και τα λεφτά», που γύρισε μπούμεραγκ στο επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έφερε το κόμμα απέναντι στη συντεχνία των Μ.Μ.Ε., χωρίς να διαθέτει κανένα στοιχείο στα χέρια του. Με τον Παπαδημούλη δεν ασχολείται κανένας πια.
Στον οργανωτικό μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον χώρος για δικαιολογίες, ούτε είναι ικανή η δήθεν γοητεία του αρχηγού να αντιμετωπίσει τις τεράστιες φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται.
Τόσο από τα αριστερά (53+, Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης κ.λ.π.) όσο και από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας ( Μπίστης, Ραγκούσης, Μαριλίζα κ.λ.π.) οι ανάγκες πολιτικής επιβίωσης οδηγούν στη άτακτη φυγή για να διασωθούν, ίσως, προσωπικές καριέρες και κομματικές ορθοδοξίες.
Ο Αλέξης δεν πείθει κανένα, δεν μπορεί να διεμβολίσει καμία ομάδα, δεν είναι σε θέση να καλύψει τη γκρίνια και τις αντιδράσεις που κορυφώνονται. Παλιό, προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε χθες μεταξύ σοβαρού και αστείου «ο Παπαδημούλης λείπει να μας κάνει υποδείξεις επικοινωνιακής αντεπίθεσης».
Το κόμμα βαδίζει σε συνθήκες γενικευμένης σήψης προς την διάλυση και τίποτε δεν μπορεί να αποτρέψει ή να περιορίσει την τραγική κατάληξη. Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας είναι πλέον μέρος του προβλήματος και όχι επιλογή λύσης.
Του χρεώνονται αστείες επιλογές συνεργατών, απόλυτη ανικανότητα χάραξης πολιτικής και μηδενική δυνατότητα αντίδρασης. «Να τον λουστεί τώρα τον Νικολάκη της δρακογενιάς» είναι η μόνιμη επωδός των παλιών, που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι όλα αυτά τα πανεπιστημιακά τυπάκια του εξωτερικού να κυριαρχούν στο κόμμα και να το διαχειρίζονται με τις ευλογίες του Τσίπρα, ο οποίος κάλυπτε πίσω από τι δήθεν ικανότητες τους τις δικές του βασικότατες αδυναμίες.
Ο τέως πρωθυπουργός βαδίζει ολοταχώς προς την απόλυτη απαξίωση. Δεν διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη πολιτική ευθιξία να αναλάβει το πολιτικό κόστος των επιλογών του, μήπως και εξευμενίσει τους θεούς και δεν ζητήσουν την πολιτική τιμωρία του.
Δεν είναι κρίμα για τον ίδιο. Τόσος ήταν. Για το χώρο που, δήθεν, εκπροσώπησε είναι «θάνατος» η περίπτωση του.