Ο κύριος Τσίπρας μας είπε προχθές στο show του Ζαππείου ότι, » …έστω, για μια μέρα τον χρόνο όχι παραπάνω, ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας ένα αισιόδοξο χαμόγελο, μια νότα αισιοδοξίας…».
Προφανώς ήταν έκφραση μιας ασυνήθιστης για τον Πρωθυπουργό κρίσης ειλικρίνειας.
Του Σταύρου Γ. Μιχαηλίδη*
Στις ημέρες της πολιτείας του απαιτείται πράγματι σθένος και μεγάλο κουράγιο για να συνεγείρει κανείς όλα τα ψυχικά αποθέματα που απαιτούνται ώστε να νοιώσει ένα ψήγμα ελπίδας και αισιοδοξίας.
Γι’ αυτό εξάλλου, αντιλαμβανόμενος την δυσκολία για μια τέτοια συνθήκη, περιόρισε αυτήν την ελπιδοφόρο ψυχική κατάσταση σε «μια μόνο ημέρα». Ούτε και ο λόγος του δεν επιτρέπει περισσότερες αισιόδοξες ημέρες.
Αυτή η πρωθυπουργική παρότρυνση και όλο το θεατρικό σκηνικό του Ζαππείου με τα ενδυματολογικά εφέ, τους λαιμοδέτες κλπ, να υποδυθεί ο ελληνικός λαός έστω για μια μέρα έναν ευτυχισμένο και αισιόδοξο λαό παραπέμπει στην προ Σαρακοστής περίοδο όπου οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να μασκαρεύονται για να υποδυθούν χαρακτήρες που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Αυτά όμως, κύριε Τσίπρα και κύριε Καμμένε, είναι καρναβάλια της Αποκριάς.
Ενδυθήκατε για άλλη μια φορά τον μανδύα του προστάτη των λαϊκών στρωμάτων, των εκατομμυρίων υπερηλίκων, αν και εξαφανίσατε τα πενιχρά εισοδήματά τους, των νέων που στείλατε στις ξένες χώρες. Δεν ξέρω, πέραν κάποιων χιλιάδων του μηχανισμού της διακυβέρνησής σας, αν έχετε πια ακροατήριο.
Αν υπήρχε, και ιδιαίτερα αριστερό και λαϊκό ακροατήριο, θα περίμενε κανείς αυτή την φιέστα να την πραγματοποιούσε ο κύριος Τσίπρας σε μια λαϊκή γειτονιά, στο Περιστέρι, στο Αιγάλεω κλπ.
Το συμπλεγματικό όμως σύστημα επέλεξε το Ζάππειο Μέγαρο, πώς αλλιώς. Πίστεψαν προφανώς ότι θα προκαλούσαν συνειρμούς και εικόνες ανάλογες με του 1981 όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε την συμφωνία εισόδου της Ελλάδος στην ΕΟΚ.
Έπαρσις και αμετροέπεια, σε καλό δεν θα μας βγει …….
*Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.