Όταν η μεμψιμοιρία και η κακομοιριά συναντούν το αριστερό γραφικόμετρο, το αποτέλεσμα είναι παρεμβάσεις που ακροβατούν ανάμεσα στο γελοίο και το τραγικό.
Πήγε ο Μαρινάκης να τρίξει τα δόντια στους παίκτες για το χάλι που παρουσίασαν στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννενα και βγήκαν αμέσως διάφοροι να πουν την εξυπνάδα τους. «Πώς τους μιλάει έτσι;». «Τους προσβάλλει την αξιοπρέπεια». «Δεν μπορούμε να μιλάμε έτσι σε εργαζομένους».
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Ορισμένες και ορισμένοι μάλιστα το πήγαν και στο… ταξικό. Θυμήθηκαν τον Γόδα και έσπευσαν να παρουσιάσουν τους παίκτες ως αδικημένους προλεταρίους. Στην ιστοσελίδα – που θα ήθελε να εκφράζει την αριστερά – «105,5 Στο Κόκκινο» ανέλαβαν να υπερασπιστούν τους προλετάριους ποδοσφαιριστές.
Όποιος έχει την ελάχιστη εικόνα του σύγχρονου ποδοσφαίρου δεν μπορεί παρά να σκάσει στα γέλια. Ψωνίσαμε την αριστερά της καρπαζιάς με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ψωνίσαμε και από «σβέρκο» που θέλουν οι «επαναστάτες» του πληκτρολογίου να σώσουν τον εργάτη της σκαλωσιάς Ταχτσίδη.
Φαίνεται πώς έχουμε χάσει κάθε μέτρο πια και καλό είναι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους συγκεκριμένους γραφικούς που νομίζουν ότι η Μπαρτσελόνα εκφράζει την αριστερά και την επανάσταση και την αυτοδιάθεση των Καταλανών διαφημίζοντας το Κατάρ και πληρώνοντας κάποιες δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ ετησίως στον Μέσι, ή ξοδεύοντας 300 εκατ. ευρώ για δυο παίκτες – γνήσια τέκνα της… Καταλωνίας – όπως είναι ο Ντεμπελέ κι ο Κουτίνιο.
Μιλάμε για ολόκληρο το οικοσύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που επιχειρεί να πιαστεί από το παραμικρό μπας και καταφέρει να σηκώσει λίγη σκόνη προκειμένου να σηκωθούν λιγάκι και οι μετρήσεις του στις δημοσκοπήσεις.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα. Το σημερινό επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν έχει καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο της εποχής του Γόδα, ούτε του Μουράτη, που οργάνωσε την πρώτη ποδοσφαιρική απεργία για να παίρνουν οδοιπορικά οι παίκτες της εθνικής. Δεν λέω ότι είναι καλύτερο, αλλά είναι σίγουρα κάτι τελείως διαφορετικό.
Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές σίγουρα δεν είναι ερασιτέχνες, σίγουρα δεν είναι χομπίστες που «παίζουν για τη φανέλα και μια πορτοκαλάδα», σίγουρα δεν είναι απλοί εργαζόμενοι και δεν έχουν καμιά σχέση με τον μισθωτό των 300 ευρώ ή ακόμη και των 3.000 χιλιάδων ευρώ. Όταν κάποιος παίρνει ένα και δύο και τρία εκατομμύρια το χρόνο δεν είναι απλός εργαζόμενος.
Δείτε τους CEO των τραπεζών στο εξωτερικό. Όταν παράγουν κέρδη, μοιράζονται μπόνους εκατομμυρίων. Όταν παράγουν ζημιές, παίρνουν πόδι. Οι δηλώσεις των μεγαλομετόχων των τραπεζών ή αντίστοιχων γιγάντιων εταιριών δεν γίνονται πρωτοσέλιδα, ωστόσο το νόημά τους είναι το ίδιο. «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» που θα έλεγε κι ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Ο σύγχρονος ποδοσφαιριστής είναι επιχείρηση είναι και μάλιστα ιδιαίτερα προσοδοφόρα. Επιχείρηση που ενοικιάζει ένα ιδιαίτερα ακριβό προϊόν στο οποίο επενδύει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μια επαγγελματική ομάδα.
Και για να μπορεί η ομάδα να το πληρώνει θα πρέπει αυτή η «ατομική επιχείρηση» να αποδίδει όσο πιο καλά μπορεί. Δε μιλάμε για «σταθερές» παραγωγές, δε μιλάμε για «εργάτες» που χτυπάνε κάρτα και δουλεύουν ένα οκτάωρο και υπερωρίες, δε μιλάμε για υπαλλήλους – διεκπεραιωτές.
Ο επαγγελματίας αθλητής έχει μια περιουσία, η οποία είναι το σώμα του και το μυαλό του και από τον συνδυασμό αυτών των δύο προκύπτει ένα αθλητικό αποτέλεσμα με αμέτρητες μεταβλητές. Δεν παίζει μόνος του, έχει συμπαίκτες στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και συμπαίκτες στον πάγκο και στην εξέδρα. Παλεύει για μια θέση στο χόρτο, καθώς παίζοντας «ανεβαίνει» η μετοχή του. Αντίστοιχα πέφτει η μετοχή κάποιου παγκίτη.
Όμως είναι τέτοιο άθλημα το ποδόσφαιρο που πολλές φορές ο «βασικός» θα χρειαστεί τον «παγκίτη» για να τον βγάλει από μια δύσκολη θέση και για αυτό και οι δύο θα πρέπει να έχουν καλή ψυχολογία. Βέβαια δεν μιλάμε μόνο για δύο ποδοσφαιριστές σε μια ομάδα, αλλά για μίνιμουμ 25-30, τις ισορροπίες των οποίων καλείται να διαχειριστεί ο προπονητής και το επιτελείο του.
Και η επιχείρηση ποδόσφαιρο; Αυτή λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο από την αγάπη του κόσμου για το άθλημα. Ο κόσμος πληρώνει εισιτήριο, πληρώνει τηλεοπτικές συνδρομές, αγοράζει προϊόντα της ομάδας, την ακολουθεί στα γήπεδα, στα μίντια, στο διαδίκτυο, είναι κομμάτι της ζωής του άπαξ και δια παντός.
Ο κάθε φίλαθλος είναι ο κινητήριος μοχλός της συνολικής επιχείρησης που λέγεται ποδόσφαιρο και αυτό που απαιτεί από την ομάδα του και τους παίκτες του είναι να ιδρώνουν τη φανέλα, να βελτιώνονται, να παίζουν με πάθος και φυσικά να έχουν πάντα την ίδια διάθεση με αυτόν!
Οι ομάδες που βγάζουν χαρακτήρα, πάθος, διάθεση και χαρά για το παιχνίδι είναι αυτές που στο τέλος της ημέρας κερδίζουν. Όχι μόνο βαθμούς και τίτλους, αλλά φίλους που γεμίζουν το γήπεδο, τηλεθεατές που σε βάθος χρόνου βελτιώνουν την τηλεθέαση και κατ’ επέκταση τα τηλεοπτικά συμβόλαια, και κάπως έτσι δουλεύει η αλυσίδα του ποδοσφαίρου. Οι παίκτες κάνουν καλύτερα συμβόλαια, οι ομάδες μπορούν να βγάζουν κέρδος από την υπεραξία που δημιούργησαν, μπορούν να οργανώσουν τις ακαδημίες τους, να επενδύσουν σε νέους ποδοσφαιριστές κλπ.
Οι σύγχρονες ομάδες βέβαια δεν είναι μόνο οι καλοπληρωμένοι παίκτες. Είναι και μια σειρά από δεκάδες ίσως και εκατοντάδες απλούς υπαλλήλους που μοχθούν και εργάζονται, με «κανονικούς» μισθούς, των οποίων αρκετά συχνά οι συνθήκες εργασίας εξαρτώνται από το αν τα ακριβοπληρωμένα αστέρια θα κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Αν προπονούνται καλά, αν παίζουν με πάθος και διάθεση, αν βελτιώνονται.
Επομένως είναι τουλάχιστον βλακώδες να αντιμετωπίζονται ως απλοί «εργάτες» οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Προφανώς και πολλοί από αυτούς αγαπούν τις ομάδες, αισθάνονται ότι λογοδοτούν στους οπαδούς, ταυτίζονται με την ιδιαίτερη φιλοσοφία κάθε ομάδας και των οπαδών τους. Συνήθως είναι και οι πιο αγαπητοί.
Όπως υπάρχουν και παίκτες που το ξεχνούν, που κάνουν διάφορους κυνικούς υπολογισμούς, που ασχολούνται περισσότερο με το επόμενο «ντιλ» τους, παραβλέποντας ότι σε τελικά ανάλυση η καριέρα τους κρίνεται από την εικόνα που παρουσιάζουν μέσα στο γήπεδο.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία παικτών έχει ενίοτε και την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Όχι μόνο από το κοινό που τους καταλαβαίνει, τους «οσφραίνεται» από μακριά, αλλά και από τους «εργοδότες» και τους «προϊσταμένους» τους, όπως γίνεται στις περισσότερες «κανονικές» δουλειές στην απόλυτα καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε.
Θέλετε να κρίνουμε την κοινωνία; Να την κρίνουμε, αλλά τίμια και παντελονάτα. Δε μπορούμε να είμαστε αριστεροί για τους εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές και δεξιοί καπιταλιστές για τους εργαζόμενους των 300 ευρώ… Ετσι, συριζόπουλά μου;
Δε μπορεί να βγάζουμε ανέξοδα λογύδρια για τους εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές, αλλά να κάνουμε τους μουγκούς όταν υπογράφουν οι «αριστεροί» κυβερνώντες σειρά μνημονίων που πετσοκόβουν συντάξεις, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία και αφήνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων στους δρόμους… Ετσι, συριζόπουλά μου;
Για να ξέρουμε και τι λέμε στην τελική…
ΠΗΓΗ: http://to10.gr/