Η Ελλάδα οφείλει να σπεύσει με διπλωματικούς χειρισμούς και προγράμματα εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, για να αποτρέψει πάση θυσία τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας
Στην Ελλάδα η εξωτερική πολιτική δεν έχει συνήθως συνέχεια και ισχύει η αφελής λογική βλέποντας και κάνοντας. Όμως, όσοι έχουν μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς καραδοκούν και περιμένουν στη γωνία, με σκοπό να κάνουν επεκτατικές κινήσεις την κατάλληλη στιγμή, με σκοπό να στριμώξουν τον αντίπαλό τους.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Να δούμε τα γεγονότα στην πορεία του χρόνου. Στις αρχές του 1974 η χούντα του Ιωαννίδη απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα και επιδιώκοντας να παρουσιάσει μια επιτυχία, εξήγγειλε με τυμπανοκρουσίες την ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή της Θάσου.
Η Τουρκία τότε αφυπνίζεται και αρχίζει να θέτει θέματα για το καθεστώς του Αιγαίου.
Ξεκινάει τότε μια διελκυστίνδα δηλώσεων που προκαλούν ένταση και από τις δύο πλευρές. Πλησιάζοντας το καλοκαίρι του 1974, στην Αμερική έχει ξεσπάσει το σκάνδαλο Watergate. Ο Ρίτσαρντ Νίξον βρίσκεται προ μιας ατιμωτικής παραπομπής σε δίκη, με σχεδόν βέβαιη την αποπομπή του από το Προεδρικό αξίωμα.
Στις ΗΠΑ το παιχνίδι της εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του Χένρι Κίσινγκερ. Στην Αθήνα ένας σταθμάρχης της CIA, ο οποίος ήταν ο σύνδεσμος του Ιωαννίδη με την Αμερικανική Διοίκηση, παροτρύνει τον αόρατο δικτάτορα να ανατρέψει τον Μακάριο και για να τον ενθαρρύνει του πουλάει το παραμύθι της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Τσιμπάει ο Ιωαννίδης με τα γνωστά επακόλουθα την κατάληψη του 40% σχεδόν της Μεγαλονήσου από την Τουρκία και την εκδίωξη έκτοτε ενός σημαντικού κομματιού του ελληνισμού που ξεπέρασε τις 160.000 από τα πάτρια εδάφη του.
Η Αμερική τότε διά του υφυπουργού Εξωτερικών Ζόζεφ Σίσκο ζητούσε αυτοσυγκράτηση από την Αθήνα, με τον Κίσινγκερ να κλείνει το μάτι στην Άγκυρα, μέχρι να ολοκληρώσει την εισβολή.
Δέκα χρόνια πριν, το 1964, μετά τις διακοινοτικές ταραχές στη Μεγαλόνησο και πάλι η Τουρκία είχε απειλήσει με εισβολή στην Κύπρο, αλλά μετά από αποφασιστική παρέμβαση του τότε Προέδρου Λύντον Τζόνσον, η πολεμική επιχείρηση της Άγκυρας απετράπη.
Βλέπουμε πολύ απλά, είτε μας αρέσει, είτε όχι ότι ο αμερικανικός παράγοντας το 1964 δια του προέδρου Τζόνσον απέτρεψε την εισβολή. Αντίθετα, το 1974, με έναν πρόεδρο υπό παραίτηση και με ένα ταραγμένο εσωτερικό μέτωπο στις ΗΠΑ, η Τουρκία βρήκε αφορμή το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου που οργάνωσε ο Ιωαννίδης και η παρέα του για να υλοποιήσει το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ του 1956 και να καταλάβει το βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Τότε στην Τουρκία πρωθυπουργός ήταν ο Μπουλέν Ετσεβίτ. Σήμερα η Ελλάδα έχει απέναντι τον νεοσουλτάνο, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Μεθοδευμένα ο Τούρκος πρόεδρος, που θέλει να ξεπεράσει τον Κεμάλ Αταρτούκ και να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχει βάλει στο στόχαστρο και την Ελλάδα, την οποία επιχειρεί να περικυκλώσει από ανατολή, νότο και δύση.
Στη Μεσόγειο κινήθηκε νότια της Κύπρου, στον χώρο που η Λευκωσία έχει οριοθετήσει θαλάσσιες ζώνες με Αίγυπτο και Ισραήλ και με τη συνοδεία κανονιοφόρων έστειλε αρχικά ερευνητικά σκάφη για υδρογονάνθρακες και στη συνέχεια γεωτρύπανα.
Η Κύπρος δεν έχει πολεμικά σκάφη για να αντιπαραθέσει και οι όποιες δηλώσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών έπεσαν στο κενό, μια και ο Πρόεδρος Τραμπ, που λειτουργεί ως επιχειρηματίας, βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με αυτά του Ερντογάν.
Όταν είδε ο νεοσουλτάνος ότι η διεθνής κοινότητα, οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Ρωσία βάζουν πάνω από το Διεθνές Δίκαιο τις business αποθρασύνθηκε και προχώρησε στην τουρκολυβική συμφωνία με τον καταρρέοντα τότε Πρωθυπουργό της Τρίπολης Σάρατζ.
Τι κι αν λέει το Δίκαιο της Θάλασσας ότι τα νησιά έχουν ΑΟΖ, τι κι αν η συμφωνία αυτή έχει χαρακτηρισθεί από το σύνολο της Διεθνούς Κοινότητας παράνομη, όλα αυτά δεν πτόησαν τον Ερνογάν, μια και τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του προβάλλοντας την ισχύ υπεράνω του νόμου.
Έφτιαξε το δικό του Δίκαιο και κατάργησε στην πράξη τις διεθνείς συνθήκες. Τώρα προχωράει ακάθεκτος με σκοπό το φθινόπωρο να στείλει ερευνητικά και γεωτρύπανα δίπλα από την Κρήτη, λίγο έξω από τα έξι μίλια που είναι τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, μια και δεν αναγνωρίζει δικαίωμα στην ΑΟΖ των ελληνικών νησιών.
Το αμερικανικό ΥΠΕΞ βγάζει ανακοινώσεις στήριξης των Ελληνικών θέσεων, αλλά αυτό δεν φτάνει. Υποτίθεται ότι η συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα αναφέρει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υποχρέωση να υπερασπιστούν την Ελλάδα, σε περίπτωση που θα υποστεί εχθρική επίθεση.
Σε μια Αμερική, ένα μήνα πριν τις εκλογές και με τον Τραμπ να δίνει τον αγώνα επιβίωσης για τον προεδρικό θώκο, είναι απίθανο να πιστεύει κανείς ότι θα βγει ο αμερικανικός στόλος από τη Σούδα, για να διώξει τους Τούρκους από την Ελληνική ΑΟΖ.
Ο Ερντογάν όπως έχει δηλώσει προτίθεται να στείλει τα πλοία με τη συνοδεία πολεμικών, συντηρώντας παράλληλα την ένταση με μπαράζ εμπρηστικών ανθελληνικών δηλώσεων. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα στείλει τον στόλο να τα βουλιάξει;
Τότε θα εμφανισθεί στη διεθνή κοινότητα ως επιτιθέμενη χώρα.
Βεβαίως, τώρα δεν υπάρχει στη χώρα μας ένας παρανοϊκός δικτάτορας, αλλά ένας πρωθυπουργός με νωπή σχετικά λαϊκή εντολή και με μια σημαντική συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων στα Εθνικά θέματα.
Όμως η Τουρκία, ανεξάρτητα αν βρίσκονται στην εξουσία στρατιωτικοί, πολιτικοί ή δικτάτορες, κινείται με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και έχει συγκεκριμένα επεκτατικά σχέδια, καιροφυλακτώντας τη στιγμή της αστάθειας στην Ελλάδα ή την υπερδύναμη με σκοπό να τα υλοποιήσει.
Και με αυτή την έννοια η Ελλάδα οφείλει να σπεύσει με διπλωματικούς χειρισμούς και προγράμματα εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, για να αποτρέψει πάση θυσία τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας…
Υ.Γ. Η συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες με την Ιταλία είναι ένα θετικό βήμα, όμως η Ελλάδα δεν έκανε, πριν από αυτήν, την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της στα Ιόνια νησιά και την Πελοπόννησο στα 12 μίλια, απεμπολώντας στην ουσία ένα δικαίωμά της που πηγάζει από το Διεθνές Δίκαιο, παρά το γεγονός ότι το Προεδρικό Διάταγμα που είχε επεξεργαστεί το ελληνικό ΥΠΕΞ ήταν έτοιμο από τον Οκτώβριο του 2018 επί υπουργίας του Νίκου Κοτζιά.
Κι αν είχε επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια και στην Κρήτη, τότε θα ήταν αδύνατη η συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη, μια και το σημείο επαφής που επικαλείται η Άγκυρα θα είχε περιοριστεί σημαντικά αν δεν είχε εξαφανιστεί.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…