Αν υπήρχε ένα είδος βραβείου Νόμπελ για το πολιτικό μάρκετινγκ, ο Έλληνας πρωθυπουργός θα το κατακτούσε με τα τσαρούχια…
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι επιδόσεις του είναι απίθανες, από κάθε άποψη. Το 2009 ηγείται ενός κομματικού συνοθυλεύματος ακροαριστερών, παλαιοκομμουνιστών και άλλων πολιτικών καιροσκόπων, το οποίο στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου μετά βίας μπαίνει στην Βουλή με ποσοστό 4% και κάτι.
Το 2010 ξεκινά η μνημονιακή περιπέτεια της χώρας και το κυβερνών ΠΑΣΟΚ, που με έωλα συνθήματα είχε αναρριχηθεί στην εξουσία, αρχίζει να καταρρέει.
Σαν τα ποντίκια, οι τριτοκοσμικοί λαϊκιστές του «Κινήματος» εγκαταλείπουν το πλοίο και ουσιαστικά είναι πολιτικά άστεγοι. Άλλοι προσπαθούν να ιδρύσουν δικό τους κόμμα (Ν. Κατσέλη, Χ. Καστανίδης) και οι πιο αδίστακτοι προσχωρούν το 2012 στον Σύριζα.
Ανοίγουν έτσι στον Αλ. Τσίπρα τον δρόμο προς την εξουσία, δεδομένου ότι ένα κομμάτι της φιλοευρωπαϊκής κεντροαριστεράς εκπροσωπείται από το πολιτικό σχήμα του Φώτη Κουβέλη, που στην συνέχεια ο ίδιος κατέστρεψε. Στις εκλογές του Μαΐου 2012, ο Σύριζα τετραπλασιάζει το εκλογικό του ποσοστό και στην νέα εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου καταφέρνει να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό περί το 27%.
Ενώ, λοιπόν, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Αριστερά σχηματίζουν κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, η αξιωματική αντιπολίτευση ξεκινά μία σειρά από ρεσιτάλ δημαγωγίας, ψευδολογίας, λαϊκισμού, τα οποία 30 μήνες αργότερα την φέρνουν στην εξουσία με ποσοστό 38% περίπου.
Έχοντας κάνει στο μεταξύ συμφωνία με ένα κομμάτι ακραίο της ΝΔ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ο Αλέξης Τσίπρας σχηματίζει συμμαχική κυβέρνηση την οποία, εντελώς παραμορφωτικά, αποκαλεί και πρώτη φορά αριστερά.
Τα «μεγάλα επιτεύγματα» της κυβέρνησης αυτής, η οποία βεβαίως δεν τηρεί καμμία από τις προεκλογικές της εξαγγελίες, είναι:
*Η διακοπή της ευνοϊκής πορείας της οικονομίας το 2014, χάρη στην οποία η Ελλάδα σήμερα θα ήταν εκτός μνημονίων.
*Η επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στις τράπεζες και η ουσιαστική έξοδός μας από την ευρωζώνη.
*Η υπογραφή τρίτου μνημονίου, χειρότερου από τα δύο προηγούμενα.
*Η πλήρης φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και, ενδεχομένως, η –για λόγους διαρθρωτικής κατάρρευσης της οικονομίας– υπογραφή και τέταρτου μνημονίου.
*Η διάλυση της εκπαίδευσης και του ασφαλιστικού συστήματος.
*Η διόγκωση του πελατειακού κράτους.
*Η πλήρης και πολυεπίπεδη χυδαιοποίηση της νεοελληνικής ζωής.
Παρόλα αυτά τα «περίλαμπρα επιτεύγματα», όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ο Σύριζα, παρά την διαφορά 14 ποσοστιαίων μονάδων που τον χωρίζει από τη προηγούμενη στις προτιμήσεις ΝΔ, διατηρεί μία εκλογική δύναμη όχι μακρυά από το 20%.
Σαφώς, λοιπόν, το μεγάλο επίτευγμα του Αλ. Τσίπρα είναι ότι, παρά την καταστροφή που έφερε στην χώρα, τις εξαπατήσεις και την νέα διαπλοκή που απεργάζεται, κατάφερε να σχηματίσει ένα σοβαρό πολιτικό κεφάλαιο που τα προσεχή χρόνια θα τού επιτρέψει να βρίσκεται στο προσκήνιο της εξουσίας. Και αυτό δεν είναι λίγο για έναν άνθρωπο περιορισμένου μορφωτικού επιπέδου και πλήρως ανεπάγγελτου.
Αντιθέτως, πρόκειται για μία μοναδική περίπτωση εφαρμογής επιτυχημένου πολιτικού μάρκετινγκ, από την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποκομίσει και πολλά διδάγματα ως προς το ποιόν και την υφή της ελληνικής κοινωνίας της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα.
Αυτή η κοινωνία, εξάλλου, επέτρεψε στον Αλέξη Τσίπρα να αναρριχηθεί στην εξουσία, δίνοντάς του ταυτόχρονα την ευκαιρία να «οικοδομήσει» και ένα ίδιον πελατειακό κράτος, το οποίο, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, θα οδηγήσει την Ελλάδα και στην μονιμοποίηση της επιτροπείας της από τους εταίρους-δανειστές μας.
Ήδη, όπως έγινε γνωστό, μονιμοποιούνται στο Δημόσιο περίπου 30.000 συμβασιούχοι και έπεται συνέχεια. Επίσης, με «μπροστάρηδες» επιχειρηματίες τύπου Σαββίδη, Καλογρίτσα και κάποιους άλλους, «οικοδομείται» και η νέα διαπλοκή, η οποία ήδη απλώνεται στο ποδόσφαιρο, την οικονομία και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Μέσα σε έξι χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε αυτά που άλλοι χρειάζονται τριάντα χρόνια. Δεν τού αξίζει λοιπόν ένα βραβείου πολιτικού μάρκετινγκ; Τί και αν η Ελλάδα πάει για φούντο. Αυτό δεν ενδιαφέρει αυτούς που τον ψηφίζουν. Σκασίλα τους…