Αυτή τη φορά ο Παν. Σκουρλέτης δεν ζήτησε να καταδικαστεί το ΑΠ με πολιτική απόφαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως γιατί ο μικροαστικός νεοσταλινισμός, που ενέχει μια τέτοια απαίτηση, δεν θα είχε τύχη για δεύτερη φορά.
Του Γιώργου Λακόπουλου
anoixtoparathyro.gr
Έκανε, ορθώς, προσωπική δήλωση -δημοσιεύεται σε άλλη στήλη-για να διαψεύσει το δημοσίευμα του ΑΠ, που αφορούσε μια ομολογημένη παρέμβασή του:
Να μην κατατεθεί κείμενο ερώτησης προς την κυβέρνηση που είχε ήδη τις υπογραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αυτό το κείμενο ζητούταν κάτι συγκεκριμένο: εξηγήσεις από την κυβέρνηση για τον αποκλεισμό της εφημερίδας Documento του Κ. Βαξεβάνη.
Καλώς ή κακώς αυτό ζητούσαν. Ήτοι δεν έψαχναν κάποιον να τους πει τι να ζητήσουν: το είχαν αποφασίσει ήδη.
Δεν διέψευσε καθαρά όσα του αποδόθηκαν επί της ουσίας με το ρεπορτάζ στο ΑΠ. Όμως τα… κατήγγειλε.
Αναφέρθηκε αυθαίρετα σε έναν αρθρογράφο του. Τι είχες Πάνο, τι είχα πάντα. Δικαίωμά του και καλοδεχούμενος.
Ποιος είναι «γνωστός» και γιατί, είναι μια συζήτηση που δεν τον συμφέρει να γίνει. Είναι πολλοί όσοι συγκλίνουν ότι η κομματική δράση και η δημόσια παρουσία του έχει πλευρές που δεν θα κολάκευαν ένα κεντρικό στέλεχος κόμματος.
Όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ θα βρει από κάτω μια αποτυχία του Σκουρλέτη: ως υπουργού σε τέσσερα διαφορετικά υπουργεία πρώτα και ως γραμματέα της ΚΕ στη συνέχεια.
Δεν υπάρχει πολιτικός με στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης, επικεφαλής της οργάνωσης ενός κόμματος με 35%, που δεν θα είχε υποβάλει την παραίτησή του, αν το κόμμα άθροιζε στις αυτοδιοικητικές εκλογές μηδέν περιφερειάρχες και έξι δημάρχους.
Για να μην μιλήσουμε για την κομματική ανυπαρξία στο συνδικαλισμό και το φοιτητικό κίνημα. Αν δεν αισθάνεται γι’ αυτά υπεύθυνος ο γραμματέας τότε ποιος;
Να μη μιλήσουμε για την αποτυχία της επιχείρησης εγγραφής μελών.
Εκτός αν ισχύουν οι εκτιμήσεις ότι αυτή ακριβώς ήταν επιδίωξη του Σκουρλέτη.
Του καταλογίζουν -και προκύπτει από τα συμφραζόμενα των δημόσιων λόγων του- ότι δεν θέλει πολλούς στο κόμμα. Όπως δεν θέλει και την Προοδευτική Συμμαχία. Δεν είναι αρκούντως «αριστεροί».
Βοά η πιάτσα ότι το μόνο στο οποίο σταδιοδρομεί είναι η ίντριγκα κατά του Τσίπρα. Αλλά αυτά είναι δικά τους. Ας τα ξεμπλέξουν μεταξύ τους.
Ομολογίες
Επί του δημοσιεύματος στο ΑΠ, που προκάλεσε την αντίδρασή του, δε χρειάζονται πολλά. Στη δήλωση του επιβεβαιώνει αυτά που προσπαθεί να διαψεύσει.
Το δημοσίευμα δεν ανέφερε ότι ζήτησε «να αποσυρθεί» η συγκεκριμένη ερώτηση. Αυτό έλειπε. Ζήτησε να μην κατατεθεί.
Αυτό δεν το αρνείται. Απλώς αναφέρει ότι «θεώρησα πολιτικά άστοχο να εστιάζουμε αποκλειστικά στην εφημερίδα Documento».
Γιατί είναι πολιτικά άστοχο να «εστιάζουν» σε μια εφημερίδα που σηκώνει το κύριο βάρος υποστήριξης στου ΣΥΡΙΖΑ στον μιντιακό χώρο; Επειδή ο εκδότης έχει ασκήσει κριτική στον γραμματέα;
Δεν αντιλήφθηκε ότι η πρωτοβουλία των βουλευτών αναλήφθηκε ειδικά και ευθέως για τη συγκεκριμένη εφημερίδα και έσπευσε να διορθώσει την… παράλειψη τους; Ή ακριβώς επειδή το αντιλήφθηκε ήθελε να την ακυρώσει;
Όταν λέει ότι ζήτησε «να αναπροσαρμοσθεί και να συμπεριληφθούν και άλλα site και έντυπα που δεν έτυχαν της παραμικρής ενίσχυσης από την κυβέρνηση επειδή δεν της είναι αρεστά», γιατί -πέραν της «Αυγής»- δεν τα αναφέρει;
Όταν λέει ότι ήθελε να «ζητηθούν αναλυτικά στοιχεία πού πήγαν τα είκοσι εκατομμύρια» -που ήταν 11 εκείνη τη στιγμή- σε ποιους απευθύνεται; Σε αυτούς που το είχαν συμπεριλάβει αυτό ήδη στην ερώτησή τους;
Όταν μια ερώτηση έχει την υπογραφή 77 από τους 86 βουλευτές, πόσο δημοκρατική είναι η εκ των υστέρων παρέμβαση του γραμματέα του κόμματος για απόσυρση -ή έστω για… διόρθωση;
Γιατί δεν έπαιρνε πρώτος αυτός πρωτοβουλία και να υπογράψουν οι άλλοι;
Όταν το θέμα, σε μια πρωτοβουλία κοινοβουλευτικού ελέγχου, είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η αδιαφάνεια των ενεργειών της, πόσο έντιμο και αποτελεσματικό αντιπολιτευτικά είναι να μετατρέπεται, από τον γραμματέα, σε θέμα για μια εφημερίδα που κινείται στο χώρο, αλλά δεν είναι της αρεσκείας του;
Στη δήλωση Σκουρλέτη παρατίθεται από τον ίδιο η απομόνωση και αυτοαπαξίωσή του. Αναφέρει ότι «η πρότασή μου έγινε αποδεκτή από το προεδρείο της Κ.Ο., ωστόσο στο τελικό κείμενο της ερώτησης δεν συμπεριελήφθη κανένα άλλο μέσο». Τον… έριξαν δηλαδή;
Προφανώς κοροϊδεύει τον εαυτό του. Πώς γίνεται και να έγινε δεκτή η πρόταση και να απορρίφθηκε ταυτόχρονα;
Πώς νοείται να προβάλλει -όταν δεν πέρασε το δικό του- ότι «ήταν και ο λόγος που τελικώς, παρόλο ότι επέμενα μέχρι τελευταία στιγμή, εγώ και άλλοι σύντροφοι δεν βάλαμε την υπογραφή μας»;
Βουλευτής και γραμματέας κόμματος να αρνείται τη συμμόρφωση με την πλειοψηφία. Ωραίο υπόδειγμα. Αυτός και άλλοι έξι είναι το κόμμα;
Η σκοταδιστική αντίληψη Σκουρλέτη για την ενημέρωση υποδηλώνεται – ίσως άθελά του- όταν μιλάει για «αξιοποίηση» ενός απλού δημοσιεύματος.
Έτσι αντιλαμβάνεται την ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών, ειδήσεων και ιδεών; Ότι υποκινούνται για «να διχάσουν, να δηλητηριάσουν, να απαξιώσουν και τελικώς να χειραγωγήσουν τον χώρο μας»;
Εκτός αν ως «χώρο τους» εννοεί τις φράξιες της Κουμουνδούρου που είναι το φυσικό περιβάλλον του, ως «φανατικού των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών» που «σιχαίνεται το παρασκήνιο».
Την πίστη του στις συλλογικές διαδικασίες την έδειξε στη συγκεκριμένη ερώτηση.
Όποιος έχει αυτές τις αρετές φροντίζει να είναι γραμματέας όλου του κόμματος. Κυρίως όμως φροντίζει να βρίσκεται σε επαφή με τη κοινωνία.
Δεν έχει υπάρξει προηγούμενο γραμματέα κόμματος και εν ενεργεία βουλευτή που αξίωσε -ή δέχθηκε, αν προτιμάει- να διοριστεί βουλευτής και να μην -ή για να μην- κριθεί από τους ψηφοφόρους.
Έγινε άκοπα βουλευτής, αλλά υπέγραψε την πολιτική ανυπαρξία του. Τα έχουμε πει αυτά, να μην επανέλθουμε. Το απολογητικό του κείμενο είναι και το «κύκνειο άσμα» του σε ένα ρόλο που δεν του βγήκε.
Ο γνωστός κ. Σκουρλέτης ενδεχομένως δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς λειτουργούν στη κοινοβουλευτική Δημοκρατία τα κόμματα και η ενημέρωση.
Ίσως τον εμποδίζει η «εστέτ» συμπεριφορά που τον διακρίνει από τη φοιτητική εποχή της συμμετοχή του στα κοινά, όπως θυμούνται όσοι τον ήξεραν.
Ο ελιτισμός δεν υπήρξε ποτέ προτέρημα για κάποιον που δρα στην Αριστερά, ειδικά όταν συνδέεται με τον φραξιονισμό.
Ίσως γι’ αυτό εγκαταλείπει το υψηλό κομματικό αξίωμα που του ανατέθηκε με το στίγμα του αποτυχημένου. Είναι το στοιχείο για το οποίο θα μείνει «γνωστός». Και μη εξαιρετέος.
ΥΓ, σε πρώτο πρόσωπο:
Ο κ. Σκουρλέτης συνεχίζει να μου είναι άγνωστος προσωπικά. Αν δεν ήταν γραμματέας μεγάλου κόμματος, ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό ότι υπάρχει.
Κατά τα λοιπά είναι μάλλον διασκεδαστική η προσπάθεια -την οποία υποθέτω εγκρίνει- ορισμένων καλών συναδέλφων να με συνδέσουν με τον Κ. Βαξεβάνη και τον Αλέξη Τσίπρα, ή με τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτές προσέθεσε και τη δική του συμβολή, ο πανταχού παρών φίλος μου -ανταποδίδω παλαιά δήλωσή του στον Γ. Παπαδάκη του ΑΝΤ1- Άδωνις Γεωργιάδης.
Για <χειραγώγηση του χώρους μας > μιλάει ο Σκουρλέτης. Και να μην το πιάναμε το υπονοούμενο έσπευσε ο υπουργός Ανάπτυξης: < ο κ. Λακόπουλος θέλει να ποδηγετήσει τις εξελίξεις στον Σύριζα με προφανείς πλάτες @KostasVaxevanis >
Απαιχτος Αδωνιες. Ετσι και του δώσουν πλευρό οι Συριχαιοι- τους πάει καροτσακι.
Σε οτι με αφορα απλως αυτα΄ειναι κουραστικά. Τα έχω ξεκαθαρίσει πολλές φορές αυτά και δεν θα επανέλθω. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που με αποδοκίμασε ως εξυπηρετούντα «αντίπαλα πολιτικά κέντρα».
Με απόφαση ανωτέρου πολιτικού οργάνου -άρα και του Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου. Ίσως γι’ αυτό έχασα και την παλιότερη επικοινωνία μεταξύ κοντοχωριανών μαζί του.
Μπορώ να απαντήσω στον Σκουρλέτη ότι κινούμενος στο πεδίο της ελευθερίας μου και τον πολιτικών απόψεων με τα δικά του κριτήρια αποκλειστικά έχω προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερα από ό,τι ο ίδιος.
Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να απαντήσω και σ’ αυτούς που με εμπλέκουν σε ενδο-συριζέικα παιχνίδια : έχω κάνει την πιο αυστηρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για επιλογές και για στελέχη του, του προέδρου του συμπεριλαμβανομένου.
Δεν έχω τίποτε που με δένει προσωπικά με τον Τσίπρα, όπως δεν έχω τίποτε που με χωρίζει με τον Μητσοτάκη. Πολιτικές απόψεις διατυπώνω με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις μου. Τόσο απλό.
Για τα υπόλοιπα κάποιοι συγκεκριμένοι συνάδελφοι ας απευθυνθούν στη συνείδησή τους. Αν τους έχει μείνει κανένα ψήγμα.