Από κανένα μνημόνιο δεν καταβάλλεται η φαύλη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, που δύο αιώνες τώρα ταλαιπωρεί την χώρα.
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το ομολογήσω, πάντως έβλεπα θετικά το πρώτο μνημόνιο. Ήμουν από καιρό πεπεισμένος ότι η καταναλωτική φούσκα είχε ημερομηνία λήξης, όταν κάποτε θα τελείωναν οι πακτωλοί ρευστότητας, όπως γνώριζα και τα πολυετή διπλά ελλείμματα, απόρροια κυρίως της χαμηλής παραγωγικότητας της εθνικής οικονομίας.
Του Φάνη Ουγγρίνη*
Για όσους ομονοούσαμε, η έλευση της τρόϊκας ήταν ο πολυπόθητος καταλύτης προς την «κανονικότητα», προς την εύρυθμη λειτουργία μίας συνηθισμένης προηγμένης χώρας. Πάνω στο ροζ συννεφάκι μας πιστεύαμε ότι, μετά μία πρόσκαιρη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας, θα ερχόταν ένα λαμπρό μέλλον, στερεωμένο πάνω σε υγιείς βάσεις.
Η συνέχεια φυσικά διέψευσε. Οι τότε κυβερνώντες ζήτησαν την συνδρομή των εταίρων ώστε να διασώσουν έναν …αμαρτωλό φοροφυγάδων και τεμπέληδων. Ξεκίνησε έτσι ένα πρόγραμμα στερημένο στρατηγικής και οπτικής, εστιασμένο αποκλειστικά στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, χωρίς ποτέ να εξεταστεί ποια ήταν τα πραγματικά αίτια των δύο αυτών προβληματικών φαινομένων. Το γνωστό αποτέλεσμα ήταν μία άνευ προηγουμένου –σε ειρηνική περίοδο– πτώση του ΑΕΠ, ακολουθούμενη από αμέτρητες κατεστραμμένες ζωές.
Το χειρότερο όμως είναι πως κατά την ίδια περίοδο τίποτα δεν διορθώθηκε. Ούτε η Task Force του Ράϊχενμπαχ ούτε οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί σύμβουλοι κατάφεραν να μεταβάλουν τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου, ώστε αυτό να υπηρετήσει επιτέλους τις ανάγκες των πολιτών και τις επιδιώξεις του έθνους.
Οι συντηρητικές δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού –υπό την αταλάντευτη υποστήριξη των νυν ενοίκων του Μαξίμου– στήλωσαν τα πόδια, ώστε να διασώσουν τα λάθρα προνόμιά τους.
Το κράτος συνέχισε να διαθέτει ιλιγγιώδη ποσά σε αργομισθίες και σε αδικαιολόγητες συντάξεις, ενώ παραμέλησε τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, τα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τις κραυγαλέες ελλείψεις ΕΛΑΣ και ΛΣ τις διαπιστώσαμε όλοι, με τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό. Οι πολύνεκρες τραγωδίες (στο Μάτι οι βεβαιωμένες απώλειες ζωής είναι ήδη 96) ήρθαν απλώς ως επιστέγασμα όσων ήδη βιώναμε ως έξαρση κάθε μορφής εγκληματικότητας, ως αδυναμία αντιμετώπισης των παράνομων μεταναστευτικών ροών και ως καθυστερημένη διαχείριση φυσικών καταστροφών.
Δυστυχώς, η ομηρία των Μητρετώδη και Κούκλατζη έτρωσε το κύρος του στρατεύματος –ενός θεσμού που επίσης πάσχει ποικιλοτρόπως, ωστόσο κατάφερνε να τηρεί τα προσχήματα, προβάλλοντας μία εικόνα συνεπούς επαγγελματισμού.
Όμως, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε –όσο και αν η παραδοχή αυτή είναι δυσκολοχώνευτη– ότι η περιπέτεια των δύο μπορεί να ξεκίνησε στο πλαίσιο στρατηγικών ελιγμών του Ερντογάν, αλλά συνέβη επειδή η εκπαίδευση και η εγρήγορση των στρατιωτών μας δεν συνάδουν με τις αρμόζουσες σε ένα απειλούμενο κράτος. Οι Μητρετώδης και Κούκλατζης έπεσαν και αυτοί θύματα μίας διεστραμμένης άποψης για το τί εστί «δημόσιο συμφέρον».
Από τις 21 Αυγούστου τα μνημόνια είναι –επισήμως– παρελθόν, όμως ελάχιστοι έχουν οποιονδήποτε λόγο για να πανηγυρίζουν ανακουφισμένοι. Τα αδιέξοδα των 100.000 υπολογιζομένων επιχειρήσεων-ζόμπι θα συνεχίσουν να υφίστανται, οδηγώντας σε απόγνωση ιδιοκτήτες, εργαζόμενους, μα και ανέργους.
Οι υγιείς μονάδες θα συνεχίσουν να πασχίζουν, πιεζόμενες από ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου δεν απορροφάται καν το ΕΣΠΑ. Και το σύνολο των Ελλήνων θα συνεχίσει τον καθημερινό του Γολγοθά, απέναντι σε έναν Λεβιάθαν που δεν λειτουργεί υπέρ αυτών, μα υπέρ του ιδίου.
Η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας είναι το μοναδικό γεγονός ικανό να μάς προσφέρει την χαρά της ανακούφισης αυτές τις ημέρες.
Είτε χάρη σε παρέμβαση των ΗΠΑ, είτε χάρη στην τουρκική Δικαιοσύνη, είτε χάρη στον Θεό των Ελλήνων, κάπως τέλος πάντων, οι δύο νέοι μας επέστρεψαν σώοι.
Μόνον να ευχηθούμε μπορούμε πως η θετική έκβαση της ομηρίας τους θα συμπέσει με απαρχή νέων θετικών εξελίξεων για την Ελλάδα, με μία ουσιαστική λήξη της κοινής μας περιπέτειας των μνημονίων.
*Επιχειρηματίας