Η παιδεία, γλώσσα, δικαιοσύνη, θρησκεία, μαζί με τη μεσαία τάξη, είναι το πεντόσταγμα του δημοκρατικού μας πολιτισμού.
Οι πέντε πυλώνες της δημοκρατίας που βρίσκονται στο στόχαστρο από το 2015, όταν οι αριστεροί (4%) ανέλαβαν, κατά μία ερεβική συνεργία, την διακυβέρνηση της χώρας, συνεπικουρούμενοι από τους ΑΝΕΛ, τους εξαπατημένους και τους αλαφρόπιστους.
Του Βασίλειου Γρ. Παπαδάκη*
Το πρώτο χρέος μιας δημοκρατικής πολιτείας, έλεγε ο ακαδημαϊκός Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος (1900-1981), είναι όχι μόνο η τεχνική αλλά βασικά η ανθρωπιστική παιδεία που σημαίνει την συστηματική καλλιέργεια όλων των ψυχικών, ηθικών και πνευματικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα του ανθρώπου, την πνευματική και κοινωνική του υπόσταση.
Στην αρχαία Αθήνα η εκπαίδευση απέβλεπε στο ιδεώδες της καλοκαγαθίας, της αρμονικής διάπλασης του σώματος, του νου και της ψυχής. Οι διασκεπτήριοι του 5ου π.Χ. αιώνα εδημιούργησαν ανθρώπους με καθαρό στοχαστικό νου, ενάρετους, με δύναμη θελήσεως που θα αγαπούν ό,τι ωραίο και υψηλό υπάρχει στην ζωή. Έγιναν οι μορφωτές της ανθρωπότητας, οι γνήσιοι δημιουργοί της κλασσικής παιδείας που θέτει τα δημιουργήματα του πολιτισμού στην υπηρεσία του ανθρώπου.
Η παιδεία, κατά τον Πλάτωνα (427-347) π.Χ., είναι το γέμισμα της ψυχής, η καθοδήγηση της ψυχής προς την γνώση και την καλαισθησία.
Είναι μέρος της ελευθερίας και η ελευθερία μέρος της παιδείας, έννοιες που δεν πρέπει να χωρίζονται.
Οι σοφοί της αρχαιότητας γνώριζαν ότι η ελευθερία κατακτάται με μόρφωση, ήθος και καλλιέργεια. Μέσα στους στόχους ήταν η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, της πνευματικής ωριμότητας απελευθερωμένης από προκαταλήψεις, δόγματα και περιορισμένες αντιλήψεις. Είδαν την κοινωνική συμβίωση όχι ως μάζα ανελεύθερων ανθρώπων αλλά ως σύνολο ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.
«Η παιδεία και η ηθική είναι τα μόνα πράγματα που δημιουργούν την ολοκληρωμένη ανθρώπινη προσωπικότητα», Αριστοτέλης.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899-1987) στο πόνημα «Παιδεία και Γλώσσα», Αστρόβολος-Ευθύνη, αναφέρει: «Η παιδεία είναι το δυναμικό αντίκρισμα της ζωής, η αυτοσυνειδησία, το ήθος και ο συναισθηματικός κόσμος.
Πρέπει να καθιστά τον άνθρωπο ικανό να κατευθύνει την νόηση, την βούληση και τις πράξεις του προς τον ύστατο σκοπό. Αυτό το κατορθώνει με την διάπλαση της σκέψεως, των αισθήσεων και του ήθους. Υπογραμμίζει με ενάργεια τα καίρια χαρακτηριστικά της πνευματικής κατάρτισης: Πίστη στον άνθρωπο, στην αξία της ενδοκόσμιας ζωής, στην δημιουργική δύναμη, στην προσωπική ελευθερία».
Ο σύγχρονος τεχνικός πολιτισμός έχει ανάγκη από πεπαιδευμένα άτομα. Αυτόνομες προσωπικότητες, ελεύθερες από ιδεοληψίες και αριστερές ψευδαισθήσεις.
Ο ηγέτης του αιώνα μας οφείλει να είναι γνώστης των θεωρητικών επιστημών. Με την σοφία και φαντασία που του παρέχουν οι συγκεκριμένες σπουδές μπορεί να συντονίζει το παρόν με το μέλλον. Στο πρόσωπο του βρίσκεται εκφρασμένη η συνεκτικότητα, η αξιοπρέπεια και το ήθος. Διακρίνεται από την δύναμη της γνώσεως, της γλωσσομάθειας, από την ικανότητα να επιλύει με δεξιότητα τις όποιες εμφανιζόμενες κρίσεις οδηγώντας την χώρα σε ασφαλή λιμάνια.
Στην Ελλάδα του 2017, η ανθρωπιστική παιδεία πρέπει να αποτελέσει το κύριο εθνικό προϊόν για την ανάκτηση του παγκόσμιου κύρους. Να καταστεί εθνικό αγώνισμα ώστε η χώρα να επανακτήσει την θέση της ως πνευματικό κέντρο της κλασσικής εκπαίδευσης την οποία σήμερα κατέχει η Οξφόρδη. Είναι όνειδος για την τρισχιλιόχρονη ιστορία μας το Πανεπιστήμιο Αθηνών να βρίσκεται στην παγκόσμια κατάταξη μεταξύ των θέσεων 501-600 (Πηγή Times Higher Education)
Αναγκαία μνεία στους τρεις μόρσιμους = (μοιραίους) υπουργούς Παιδείας επί αριστερής διακυβερνήσεως, 2015 – 2017.
Ο πρώτος εξ’ αυτών, Ιανουάριος –Αύγουστος 2015, φέρει το όνομα του «δίκαιου» Αριστείδη (τρίζουν τα κόκκαλα του). Επεχείρησε ανεπιτυχώς το κιίνδισμα = (κρεούργηση) της αριστείας. Συμπτωματικά ο γενικός γραμματέας έφερε το όνομα Δημήτριος Χασάπης.
Ο δεύτερος Kαππαδόκης, Σεπτέμβριος 2015- Νοέμβριος 2016, διευθυντής πρωινής αριστερής εφημερίδας με σταγονομετρική κυκλοφορία, άνευ πανεπιστημιακών περγαμηνών.
Ο τρίτος με πανεπιστημιακές περγαμηνές αλλά με συνείδηση (φραγκο)λεβαντίνου.
Στον αντίποδα των ασυναφών συριζαίων υπουργών:
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968), υπουργός Εθνικής Παιδείας 1930-1932 -1933. Επί πρωθυπουργίας του, γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας 1963-1964, ήταν ο Ευάγγελος Παπανούτσος (1900-1982).
Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899-1987), υπουργός Εθνική Παιδείας, 1949- 1950, επί πρωθυπουργίας Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Μαριέττα Γιαννάκου-Κούτσικου (1951- ) υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Μάρτιος 2004-Σεπτέμβριος 2007, επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή.
Άννα Διαμαντοπούλου (1959 – ), υπουργός Παιδείας Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων Ιανουάριος 2009- Μάρτιος 2012, επί κυβερνήσεως Γ.Α.Π.
Ενόψει του πιθανολογούμενου ανασχηματισμού, η επιλογή των υπουργών νευραλγικών υπουργείων να γίνει κατόπιν εκκυβεύσεως, ευελπιστώντας να περισώσει το θρονί ο πάρωρος =(αργοπορημένος) πρωθυπουργός.
*Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων