Λένε και φαίνεται ότι ισχύει ότι πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Έτσι κι εγώ κατευθύνθηκα προς το Σύνταγμα με το Metro προκειμένου ιδίοις όμασι να διαπιστώσω, τόσο τον όγκο της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, όσο και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Στο σταθμό Χαλάνδρι που επιβιβάσθηκα λίγο μετά τη μία το μεσημέρι, περίμενα οκτώ λεπτά και το πρώτο ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν, γιατί μια τέτοια μέρα η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ που έκλεισε τρεις σταθμούς, δεν πύκνωσε αντίστοιχα τις διελεύσεις των τρένων.
Κι αυτό γιατί το τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, όταν έφτασε στο σταθμό του Χαλανδρίου. Στους επόμενους σταθμούς οι αναμένοντες δεν μπόρεσαν να επιβιβασθούν.
Στη διάρκεια της διαδρομής, είδα τους συνεπιβάτες μου και διαπίστωσα ότι ήταν από παιδιά, ζευγάρια, νέοι, ενδιάμεσες ηλικίες, ενώ δεν έλειπαν και άτομα της τρίτης ηλικίας.Δεν υπήρχε υπέρμετρη πλειοψηφία μιας συγκεκριμένης ηλικίας.
Στον σταθμό Κατεχάκη, υπήρχε μια ομάδα Χρυσαυγιτών, που φώναζε διάφορα συνθήματα τα όποια αντιμετώπισε με απαρέσκεια το σύνολο των επιβαινόντων στο τρένο.
Βγαίνοντας στον Ευαγγελισμό γύρο στις 13:40, είδα έναν τεράστιο όρκο διαδηλωτών να κατευθύνεται προς το Σύνταγμα. Κι εδώ ήταν όλες οι ηλικίες και πουθενά μέχρι το Σύνταγμα δεν υπήρχαν οργανωμένοι Χρυαυγίτες.
Οι μεγαφωνικές εγκαταστάσεις έφταναν στην Β. Σοφίας μέχρι το ύψος της Σέκερη και δεν μπορούσαν να καλύψουν όσους βρέθηκαν πιο κάτω προς την πλατεία Ρηγίλλης.
Εντός της Πλατείας η κίνηση δεν ήταν εύκολη, λόγω του όγκου των διαδηλωτών. Κι εδώ η ίδια εικόνα. Όλες οι ηλικίες και πολλοί γονείς με τα μικρά παιδιά τους.
Στην Πανεπιστημίου υπήρχαν δυο μπλοκ με κλούβες της αστυνομίας, που έφραζαν τον δρόμο, η μία στο ύψος του εμπορικού κέντρου ATTICA και μια δεύτερη στο ύψος του Οφθαλμιατρείου.
Εκεί απαγόρευαν την διέλευση ακόμη και στους δημοσιογράφους. Κατευθύνθηκα μέσω της Ομήρου στη Σταδίου, όπου κατά χιλιάδες ανέβαιναν οι διαδηλωτές προς το Σύνταγμα.
Μια δεύτερη απόπειρα να φτάσω στα προπύλαια μέσω της Κοραή ήταν κι αυτή ανεπιτυχής. Οι εντολές αυστηρές. Δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε οι δημοσιογράφοι.
Στο επόμενο μπλόκο Σταδίου και Πεσματζόγλου έπεισα τον αστυνομικό να με αφήσει να ανέβω προς την Πανεπιστημίου. Οι πληροφορίες από συναδέλφους μιλούσαν για μια συγκέντρωση 1.200 αντιεξουσιαστών.
Πλησιάζοντας προς το σημείο της συγκέντρωσης, διαπίστωσα ότι οι συγκεντρωμένοι δεν ξεπερνούσαν τους 300, που είχαν καταλάβει το οδόστρωμα, αφήνοντας άδεια τα προπύλαια.
Όλοι νεαροί και οι ετοιμοπόλεμοι με καλυμμένα τα πρόσωπά τους, σακίδια με προφανές περιεχόμενο και κοντάρια με τις μαυροκόκκινες σημαίες, πολύ χοντρά για προφανείς σκοπούς.
Από την πλευρά προς το Σύνταγμα είχαν απλώσει τα πανώ τους και από διάθεση έδειχναν ότι μαζεύτηκαν για την τιμή των «όπλων» και χωρίς διάθεση να κινηθούν προς τον όγκο των συγκεντρωμένων του συλλαλητηρίου.
Στη συνέχεια μέσω της πλατείας Κολοκοτρώνη, κατευθύνθηκα μέσω της οδού Βουλής και στην Ερμού. Διαπίστωσα ότι κι εκεί υπήρχε το αδιαχώρητο.
Αλλά και όλη η Ερμού που κατέβηκα έως το Μοναστηράκι, ήταν γεμάτη από κόσμο, μολονότι εκεί δεν υπήρχαν μεγαφωνικές εγκαταστάσεις.
Συμπέρασμα το πλήθος που κατέβηκε από όλη την Ελλάδα στο Σύνταγμα δεν είχε καμιά κομματική καθοδήγηση, δεν διατάχθηκε με σκοπό να εμφανίσει την συγκέντρωση μεγάλη. Αυτή ήταν ογκώδης και μεγαλειώδης Είχε χρόνια η Αθήνα να δει τέτοια συγκέντρωση.
Το πόσο θα επηρεάσουν οι άνθρωποι, που συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα, για το σκοπό αυτό, από το Καστελόριζο μέχρι τον Έβρο δεν είναι γνωστό.
Το ευρύτερο μήνυμα πάντως ήταν ενωτικό και οι διαχωρισμοί που επιχειρούνται από πολλές πλευρές του πολιτικού φάσματος, είναι εκτός χρόνου και τόπου.
