Και ξαφνικά γίναμε χώρα-πρότυπο γα τους κομισάριους των Βρυξελλών. Και παράλληλα τους ευχαριστούμε που μας κρατούσαν το χέρι όταν διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα της λιτότητας και τώρα ίσως να βγούμε στις αγορές (σε «πισίνα παιδική» και με σωσίβιο φυσικά).
Γίναμε χώρα εκτος του «υπερβολικού ελλείμματος», δηλαδή -σε απλή μετάφραση- σχετικά «ασφαλής» για τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Του Ηλία Καραβόλια
Γιατί αν δεν βάλουμε τις παρωπίδες που μας προμήθευσε το Πανεπιστήμιο για τις περίφημες »ελεύθερες αγορές», αυτή είναι η ουσία που ενδιαφέρει τους υπερεθνικούς θεματοφύλακες της «κανονικότητας»: πώς μια Οικονομία θα μετατραπεί απο ελλειμματική σε πλεονασματική για να την δανείζουν οι περίφημες αγορές, για να κινείται ο χάρτινος πλούτος, το βραχυπρόθεσμο υπερμοχλευμένο κεφάλαιο, αυτό που υποτίθεται ότι δεν «ρυθμίζεται» ώστε να κυκλοφορεί ελεύθερα και να τροφοδοτεί με ρευστό την παραγωγική οικονομία, την παραγωγή και την απασχόληση.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα λεφτά που τοποθετούνται σε ομόλογα, μετοχές, χάρτινες αξίες και παράγωγα χρηματοοοικονομικά προιόντα, δεν ρέουν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα προς την αληθινή οικονομία, αυτή των χαμηλών μισθών,των υποαμοιβόμενων εργαζομένων, την οικονομία που θα έπρεπε να στηρίζεται στον πρωτογενή τομέα περισσότερο και όχι στην παροχή υπηρεσιών.
Γράφω το αυτονόητο: χωρίς άμεσες ξένες επενδύσεις, χωρίς να πείσουμε τους τραπεζίτες που »ψωνίζουν» τα ομόλογα μας ότι πρέπει να πείσουν πελάτες τους βιομηχάνους να ανοίξουν εργοστάσια στην Ελλάδα (αφού δομήσουμε συνθήκες μείωσης φορολόγησης και γραφειοκρατικού κόστους), δεν αλλάζει το σκηνικό.
Διαπιστώσεις που φυσικά δεν αφορούν μόνο την ασθμαίνουσα δική μας Οικονομία αλλά το σύνολο των χωρών που σέρνονται απο τις προηγμένες βιομηχανικά οικονομίες, κυρίως των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Ζούμε σε ένα καθεστώς λειτουργίας μιάς νέας Μακροοικονομικής Μηχανικής, σε ένα καινούργιο μοντέλο εξομοίωσης του επιπέδου ζωής σε Οικονομίες που θεωρητικά «μοιάζουν» αλλά στην πραγματικότητα αποκλίνουν. Και η καθημερινότητα πολλών λαών, όπως ο δικός μας, αποκλίνει έντονα, διαφέρει απο εκείνη των ισχυρών χωρών του ευρωπαικού Βορρά.
Η Ελλάδα δεν ηταν ακριβώς πειραματόζωο,δεν ήταν ένα «έδαφος» πειραματισμού των σύγχρονων υπερεθνικών μηχανισμών διάσωσης. Η Ελλάδα ήταν και είναι μή κανονική Οικονομία, εδώ και παρα πολλά χρόνια.
Δεν την πιάνουν πειράματα, μηχανισμοί διάσωσης, δημοσιονομικοί περιορισμοί, μακροοικονομικές πολιτικές ισορροπίας. Δεν βγήκαμε απο την κρίση γιατί δεν μπορούμε να βγούμε.
Πιαστήκαμε στο δόκανο της «χάρτινης» Οικονομίας, εντός ενός ασφυκτικού πλαισίου περιοριστικής μονεταριστικής πολιτικής, εντός του ανακυκλώσιμου υπερδανεισμού, της πλήρους εξάρτησης δηλαδή,ενώ πέφταμε ταυτόχρονα στην παγίδα της μόνιμης επιτροπείας.
Φταίμε. Και φταίμε αποκλειστικά εμείς.Ένας ολόκληρος λαός άγεται και φέρεται απο το ναπολεόντειο σύνδρομο μερικών πολιτικών αντιπροσώπων του,ατόμων που στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν απο τα αβαθή νερά της παγκοσμιοποίησης και απο το πώς μονιμοποιούνται οι μηχανισμοί καταναγκαστικής επιτροπείας σε ημιτελή μορφώματα που γεννούν ανισότητες, όπως η Ευρωζώνη…