Πρωτοφανές είναι το ξεκατίνιασμα, που άναυδοι παρακολουθούμε οι έχοντες νου και γνώση στο τερέν της Βουλής. Τα όσα ανήκουστα συμβαίνουν μας οδηγούν αβίαστα σε πολλά επί μέρους συμπεράσματα.
Να αρχίσουμε από τα λεγόμενα μικρά κόμματα, που διαλύονται το ένα μετά το άλλο. Όσοι από λάθος εκτίμηση πίστεψαν στους άνευ πυξίδας νέους πολιτικούς αρχηγικούς σχηματισμούς, διαψεύσθηκαν παταγωδώς.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Αποδείχθηκαν σημαίες ευκαιρίας για κάθε τυχάρπαστο, που ήθελε ένα όχημα για να περάσει τις πύλες του Κοινοβουλίου. Με θολό ιδεολογικό στίγμα, από τον πολυχρησιμοποιημένο κεντρώο χώρο, μέχρι την λεγόμενη πατριωτική δεξιά, αποδείχθηκαν τα κόμματα αυτά, θνησιγενή και προϊόντα μιας χρήσης.
Ξεκίνησαν με καμιά δεκαριά συν πλην βουλευτές, για να καταλήξουν με πέντε και λιγότερους, που τους οδηγούν στο πλήρες ξεγύμνωμα, μια και ξέμειναν όχι από λάστιχο, αλλά και από καύσιμη ύλη, με τέσσερεις και κάτω βουλευτές, χάνοντας έτσι προνόμια, υπαλλήλους, αστυνομικούς, αλλά το δικαίωμα να αγορεύουν ως αρχηγοί στη Βουλή οι επικεφαλής τους.
Για το λόγο αυτό τους βλέπουμε καθημερινά στα τηλε-παράθυρα να κλαίγουν και να οδύρονται, που οι δικοί τους, τους πρόδωσαν και να καταριούνται τους αποστάτες, που λάκισαν από την κοινοβουλευτική τους ομάδα.
Κόσμος πάει κι έρχεται. Αυτή είναι η εικόνα, το ελληνικού Κοινοβουλίου, θυμίζοντας τριτοκοσμικές χώρες, που έναντι πινακίου φακής δηλ. με υποσχέσεις για αξιοποίηση, από ένα μεγαλύτερο κόμμα, σαλτάρουν στον φορέα που τους έχει υποσχεθεί ένταξη στα ψηφοδέλτια του, ή διατήρηση του υπουργικού τους θώκου που τους έχει γοητεύσει.
Άνθρωποι που μιλούσαν για εαμοβούλγαρους, αναφερόμενοι στην ΠΓΔΜ, τώρα συντάχθηκαν με την συμφωνία των Πρεσπών και η λεγόμενη κατά τα άλλα αριστερά, πρόθυμα θα ψηφίσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ του Βορείου γείτονά μας.
Όμως για όλη αυτή την τρισάθλια εικόνα, που παρουσιάζει στις μέρες μας η πολιτική σκηνή, την βασική ευθύνη δεν φέρουν οι τυχοδιώχτες του Κοινοβουλίου , την φέρουν οι πολίτες με τις επιπόλαιες επιλογές τους, μια και πίστεψαν τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και έστειλαν να τους αντιπροσωπεύσει, αυτός ο συρφετός με τους κάθε λογής καιροσκόπους της πολιτικής.
Πέρα από τα πρόσωπα των μικρών κομμάτων, υπάρχουν και τα λεγόμενα μεγάλα ή μεσαία κόμματα. Εδώ έχουμε την κυριαρχία της κυβέρνησης που επιχειρεί παντοιοτρόπως να διεμβολίσει, τόσο τη ΝΔ, όσο και το κυριότερο το ΚΙΝ.ΑΛΛ., που κινδυνεύει να επανακάμψει ως ΠΑΣΟΚ και όχι το πάλαι ποτέ όλον, μια και σημαντικά στελέχη του την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Ήδη μολονότι τηρείται σιγή ιχθύος για τη δίωρη συνάντηση που είχαν η Φώφη και ο Γιώργος, οι πληροφορίες αναφέρουν, ότι ουδέν προέκυψε, μια και δεν συμφώνησαν, ούτε στην επιθυμία του τέως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να μην αποκλεισθεί μια μετεκλογική συνεργασία ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να εκλέξει αριστίνδειν δικούς του, στο Συνέδριο του Μαρτίου.
Το παιχνίδι προς τη ΝΔ παίζεται με τους Άδωνη, Βορίδη και Σαμαρά, που κατά ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν την Αξιωματική Αντιπολίτευση προς την ακροδεξιά. Για την ώρα και με την προοπτική της νίκης δεν φαίνεται να τσιμπάνε στη ΝΔ.
Βεβαίως η συνύπαρξη κεντρώων και δεξιών δεν αμφισβητείται. Κάτι που επιχείρησε όπως είναι γνωστό να συγκεραστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διορίζοντας αντιπροέδρους τους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη.
Όμως πέρα από αυτά, που συνθέτουν ένα δύσοσμο πολιτικό σκηνικό παρακολουθούμε και την τρέλα των σύγχρονων Δελαπατρίδιδων, που αγορεύουν στη Βουλή για να μας μιλήσουν για πορτοκαλάδες και επαφές τους με την τουαλέτα και άλλες κυρίες που από το τίποτα προαναγγέλλουν με το βήμα που τους δίνεται, δημιουργία κόμματος.
Τέλος και το σοβαρότερο, ακούμε καταγγελίες που μας βγάζουν από τα ρούχα μας, κινδυνεύοντας να πουντιάσουμε λόγω ψύχους. Όπως αυτή του Π. Καμμένου που σαν τον απατημένο σύζυγο κλαίει και οδύρεται, γιατί του σύλησε το κόμμα του ο Τσίπρας, απειλώντας ότι αν μιλήσει ο ένοικος του Μαξίμου δεν θα κάνει στο νούμερο 19 της Ηρώδου του Αττικού, 25η Μαρτίου.
Για να μην πάμε στον καβγά Κοτζιά – Καμμένου δύο πρώην πρωτοκλασάτων υπουργών με τα σημαντικότερα χαρτοφυλάκια, που μαλλιοτραβιούνται και θα πάνε τώρα στα δικαστήρια να λύσουν τις διαφορές τους.
Σε αυτό το αρρωστημένο πολιτικό σκηνικό, που έχει καταστήσει εκτός ενδιαφέροντος, τον Καραγκιόζη και κάθε μορφής επιθεώρηση, έχουμε και μια σειρά από θεσμικές εκτροπές, που αρχίζουν από τον Πρόεδρο της Βουλής και φτάνουν μέχρι την Γιαλατζή ψήφο των αποδήμων, που ετοιμάζεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση.
Από τη μια ο Ν. Βούτσης ως μη όφειλε, γιατί δεν είναι δουλειά του, απέτρεψε τον πολυδηλωσία Θ. Παπαχρηστόπουλο να παραιτηθεί, προκειμένου να ψηφίσει υπέρ της εισδοχής των Σκοπιανών στο ΝΑΤΟ και από την άλλη την σύγκληση του προεδρείου της Βουλής για προκειμένου να αλλάξει τον κανονισμό για να έχουν το δικαίωμα να μιλούν ως αρχηγοί των οποίων το κόμμα αποψιλώθηκε.
Μπράβο παιδιά… Το κάνατε το μαγαζί σαν τα μούτρα σας. Με αυτά τα καμώματα οδηγείται τον κόσμο ή στην αποχή ή στους Χρυσαυγίτες.
Τέλος και το κερασάκι από τους μικρούς. Τι εννοούσε άραγε ο ποιητής συμπαθής ποδηλάτης Γ. Αμυράς, με την δημόσια καταγγελία του, λέγοντας ότι ο Σ. Θεοδωράκης σε κλειστή σύσκεψη τους είπε, ότι έχει αναλάβει δεσμεύσεις να ψηφίσει το κόμμα του την Συμφωνία των Πρεσπών;
Μήπως είναι καιρός να μας πεις Σταύρο, που μπήκες και βγήκες από το ΚΙΝ. ΑΛΛ., γιατί δεν άντεχες να μην είσαι αρχηγός προς ποιους ανέλαβες, αν ανέλαβες, αυτές τις δεσμεύσεις;