Την πλήρη απομόνωση από το σύνολο του πολιτικού φάσματος βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα, που μέχρι ένα χρόνο πριν κυβερνούσε τη χώρα, ως «πρώτη φορά αριστερά», ζει μέρες πολύ δύσκολες, καθώς κάθε πολιτική επαφή μαζί του μεταφράζεται ως όνειδος για τα υπόλοιπα μέλη του συνταγματικού τόξου.
Του Χρήστου Υφαντή
Το κόμμα του κ. Τσίπρα είναι «τιμωρημένο» στη γωνία, παλεύει σκληρά για να αποκτήσει (και πάλι) λόγο και παρουσία στις πολιτικές εξελίξεις, αλλά τίποτε, προς το παρόν, δεν προοιωνίζεται καλύτερες ή λιγότερο δύσκολες μέρες. Όλα (και όσα με βεβαιότητα προεξοφλείται ότι θα συμβούν με δεύτερες και τρίτες ηχογραφήσεις) οδηγούν στο συμπέρασμα πως κάθε αύριο θα είναι απείρως δυσκολότερο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει εντελώς το momentum. Η ατζέντα έχει αλλάξει δραματικά, η παραγόμενη αποκλειστικά από τον ίδιο και τα στελέχη του σκανδαλολογία δεν λέει να κοπάσει, το αντίθετο συμβαίνει, και όλες οι απόπειρες να μπουν στην κουβέντα ζητήματα προνομιακά για την παρέα της Κουμουνδούρου χάνεται πριν καν εμφανιστεί.
Κάθε προσπάθεια που καταβλήθηκε αυτό το διήμερο για να μπουν στην κουβέντα ζητήματα οικονομίας ή πολιτικής καταργήθηκε αμέσως, στην ουσία δεν απασχόλησε κανένα. Η εικόνα ενός «κακόμοιρου» Τσίπρα, που περιφέρεται στην Αιτωλοακαρνανία ( προνομιακή περιοχή για το κόμμα) και επιχειρεί να απαντήσει στις ομοβροντίες Μιωνή με κάτι λιανοντούφεκα περί «πρακτόρικων μεθόδων», προκαλεί πολιτικό οίκτο και στα ίδια τα στελέχη του κόμματος.
Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι άνευ σημασίας η φημολογία που αναπτύσσεται περί «επιλεκτικών και στοχευμένων εκκαθαρίσεων» στην Κουμουνδούρου, καθώς κρίνεται πως μια ανάλογη ανθρωποθυσία μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας διαφορετικής επόμενης μέρας στο κόμμα.
«Με τα κεφάλια του Παππά και δυο – τριών ακόμη κρεμασμένα στο μπαλκόνι» ο κ. Τσίπρας θα προσπαθήσει να αποσείσει από πάνω του κάθε υποψία ευθύνης και, ταυτόχρονα, να μπολιάσει όσους απόμειναν να τον πιστεύουν ακόμη με μια απαραίτητη αίσθηση ηθικής υπεροχής ( « οι κακοί έφυγαν και χάθηκαν, επειδή δεν άντεξαν στις σειρήνες του καπιταλισμού», μη γελάτε καθόλου, αυτά συζητούνται και προτείνονται), ώστε να αποκτήσουν και πάλι πολιτικό έρεισμα και εκτόπισμα.
Εκτιμάται, ότι μια ανάλογη εξέλιξη, εκτός από την δεδομένη ηρωοποίηση του κ. Τσίπρα, θα ανοίξει το δρόμο να επενδύσει ο αρχηγός και πάλι στο θυμικό και να αναζητήσει εκ νέου συνομιλητές στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο για εκείνη την αποθανούσα ήδη «προοδευτική συμμαχία» με την οποία δεν ασχολούνται ούτε οι «προοδευτικοί», ούτε οι «σύμμαχοι».
Στο πλαίσιο αυτό συμβάλλει σημαντικά η υπερέκθεση του κ. Παππά στις τηλεοπτικές οθόνες (ακόμη και με τηλεοπτικό αντίπαλο τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη) να επιχειρεί τρεμάμενος και πελιδνός να μουρμουρίσει κάτι δικαιολογίες νηπιαγωγείου για τις αποκαλυπτικότατες και μη επιδεχόμενες δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις συνομιλίες του με τον κ. Μιωνή.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που οι δημοσιογράφοι είναι εξαιρετικά ευγενικοί μαζί του (θύμησες από το πρόσφατο παρελθόν του ως Υπουργού Προεδρίας;) η ψυχολογική κατάσταση του κ. Παππά δεν επιτρέπει καμία αισιόδοξη πρόβλεψη για το πολιτικό του μέλλον, ακόμη – ακόμη για την φυσική του ελευθερία.
Την ίδια ώρα στο ΚΙΝΑΛ θεωρούνται οριστικές οι αποφάσεις για γενικευμένη επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος, καθώς όλες οι ενδείξεις βεβαιώνουν πως εκεί ακριβώς μπορεί το Κίνημα να εισπράξει πόντους από τη ραγδαία φθορά της παρέας του κ. Τσίπρα (και του ίδιου), ενόψει των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων.
Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις (Καμμένος, Τζούλη, Μιωνής κ.λ.π.) έχουν λουφάξει όλες οι φωνές, οι οποίες, λίγες μέρες πριν, εξακολουθούσαν να προτρέπουν σε συνεργασία με το μόρφωμα της Κουμουνδούρου με στόχο εκείνη τη θολή και απροσδιόριστη δήθεν «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων».
Δικαιωμένοι από τις εξελίξεις δηλώνουν και οι παλιοί σύντροφοι του κ. Τσίπρα, που σήμερα δραστηριοποιούνται στο ΜΕΡΑ 25 ή εγκαταβιούν στις συλλογικότητες του κ. Λαφαζάνη ή ιδιωτεύουν. Ειδικά, ο χώρος που καλύπτουν οι παλιοί της πραγματικής ανανεωτικής αριστεράς, με πρωταγωνιστή πάντα το γνωστό ήθος της παράταξης, ζει στιγμές μεγάλης δικαίωσης και δεν είναι απίθανο, στο επόμενο χρονικό διάστημα, να προκύψει από τις σάρκες του πολιτική κίνηση με κεντρική επαγγελία αυτό ακριβώς το απωλεσθέν ήθος τη αριστεράς.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνομιλεί κανένας εξ αυτών.