Κατά το όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω, ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά να μιλούν για ιστορικές αποφάσεις, που επιλύουν χρονίζοντα προβλήματα, τα οποία μόνο αυτή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τολμάει και τα επιλύει.
Για να δούμε όμως ένα-ένα τα προβλήματα που «επιλύθηκαν». Ας αρχίσουμε από το σκοπιανό, που μπήκε υποτίθεται σε ράγες με την συμφωνία των Πρεσπών, που υπέγραψαν Κοτζιάς και Ντιμιτρόφ παρουσία των Τσίπρα και Ζάεφ.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Το δημοψήφισμα, που μια συντριπτική πλειοψηφία στη γειτονική μας χώρα απάντησε θετικά στην συμφωνία, είχε το αρνητικό στοιχείο ότι τα δυο τρίτα την αποδοκίμασαν δια της αποχής. Στη συνέχεια προχώρησε στη Βουλή η συμφωνία και αφού πήρε τις 8 ψήφους του VMRO, κατέθεσε το κείμενο των τροποποιήσεων, όπου εκεί αρχίζουν οι ζαβολιές.
Προβληματικό το άρθρο 36 στο οποίο ο όρος μακεδονικός παραμένει, εξ ίσου προβληματικό και το 49 κατά τον αρχιτέκτονα της συμφωνίας μέχρι χθες ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά.Βλέπουμε και ακούμε από τα χείλη αυτών που ήταν οι πρωταγωνιστές της συμφωνίας, ενστάσεις και αντιρρήσεις που αφορούν την ερμηνεία του περιεχομένου της συμφωνίας.
Γεγονός που δικαιώνει όσους είχαν ενστάσεις, με το σκεπτικό ότι η εκχώρηση γλώσσας και εθνότητας μέσω του διπλής ανάγνωσης άρθρου 1 παράγραφος 3 με τη χρήση του όρου «μακεδονική», συντηρεί από την πίσω πόρτα τον αλυτρωτισμό, που υποτίθεται ότι εξαλείφεται με τις αλλαγές ονομασιών σε δρόμους και αγάλματα.
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι οι σκοπιανοί, και το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί στην ενδιάμεση συμφωνία του 1995, άρχισαν τις παρασπονδίες από την πρώτη κιόλας ημέρα, που υποτίθεται ότι κινούνται προς την κατεύθυνση υλοποίησης των συμφωνηθέντων.
Τις προθέσεις αυτές τις πρωτοείδαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν ο Ζ. Ζάεφ από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, μας είπε ότι μια είναι η Μακεδονία, αυτή που ο ίδιος εκπροσωπεί.
Δεν μένει να δούμε και το τελευταίο μέρος αυτής της πράξης, όταν θα συμβεί το εξής οξύμωρο, θα περάσει το έργο από την ελληνική Βουλή, όπου ο μέχρι σήμερα κυβερνητικός εταίρος θα έχει, αν πιστέψουμε αυτά που δηλώνει, αποσύρει τους υπουργούς του από την κυβέρνηση.
Εκεί θα δούμε πόσοι θα εγκαταλείψουν την γλυκιά υπουργική καρέκλα, αλλά και πόσοι και με ποια ανταλλάγματα θα σχηματίσουν τον μαγικό αριθμό 151.
Στον απόηχο της κυβερνητικής πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος, έσκασε μια δεύτερη βόμβα, αυτή της μετακίνησης των ιερέων από την μισθοδοσία του Δημοσίου στην επιδοτούμενη από το κράτος αμοιβή τους μέσω των κατά τόπους Μητροπόλεων.
Όλα αυτά συνέβησαν μια βραδιά εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου έγινε η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου με σκοπό την διευκρίνηση του περιεχομένου του άρθρου περί θρησκευτικής ουδετερότητας.
Αντί αυτών, που ήταν το μείζον, προέκυψε η διαγραφή του κλήρου από το μισθολόγιο του Δημοσίου καθώς και η συνεκμετάλλευση της εκκλησιαστικής και μη περιουσίας εξ ίσου από το Κράτος και την Εκκλησία.
Και η «ιστορική» κατά Τσίπρα μυστική μέχρι χθες συμφωνία, στη συνέχεια αποδείχθηκε μια ακόμη μπαρούφα μια και η υλοποίηση της έχει απέναντί της σημαντικό μέρος των Μητροπολιτών που θα κληθούν να την υπερψηφίσουν, το σύνολο του κλήρου και βεβαίως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μια και τα δύο τρίτα του ελλαδικού χώρου Κρήτη, Δωδεκάνησα, αλλά και εν μέρει οι λεγόμενες νέες Χώρες υπάγονται στην Κωνσταντινούπολη.
Πέρα από αυτές τις περιοχές υπάρχει και το Άγιο Όρος, που έχει τεράστια περιουσία εντός και εκτός Ελλαδικού χώρου και που κι αυτό υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Άλλο ένα αγκάθι στην υλοποίηση της συμφωνίας.
Σε ότι αφορά την διευκρίνηση και την διαβεβαίωση, κατά Ιερώνυμο, από πλευράς Τσίπρα ότι η πρόταση για το κράτος που θα είναι θρησκευτικά ουδέτερο, δεν συνεπάγεται και αποκαθήλωση συμβόλων από δημόσιους χώρους, θα μας επιτρέψει με όλο τον σεβασμό ως προς το λειτούργημά του, να του πούμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι προφορικές διαβεβαιώσεις δεν ισχύουν.
Γιατί δικαστικά κάποιος αλλόθρησκος θα μπορέσει στο μέλλον να πετύχει θετικές αποφάσεις από τα Δικαστήρια, μια και η ουδετερότητα στην ελληνική γλώσσα ερμηνεύεται κάλλιστα με συγκεκριμένο τρόπο για το πως πρέπει να εκφράζεται και στην πράξη.
Αλλά και στο μείζον θέμα για τη χώρα μας που αφορά τις απειλές της Άγκυρας παρατηρεί κανείς μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Βλέπουμε την Κύπρο να αναβαθμίζει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, εν όψει και των γεωτρήσεων, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις απειλές της Άγκυρας, τόσο με το ταξίδι του κυπρίου ΥΠΕΞ στην Ουάσιγκτον και την για πρώτη φορά συνάντηση με τον ομόλογο του στην Αμερική και παράλληλα την αντίστοιχη επίσκεψη σου αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων του Κύπρου με του ΥΕΘΑ των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αντίθετα η επίσκεψη του Έλληνα ΥΕΘΑ στις ΗΠΑ συνοδεύθηκε από τις παιδαριώδεις προτάσεις Καμμένου για αμυντική συμφωνία με τις χώρες της Βαλκανικής, ως εναλλακτική λύση της συμφωνίας των Πρεσπών, που είχε σαν αποτέλεσμα τη γνωστή διαμάχη και την απομάκρυνση του Ν. Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών.
Όταν οι επαφές της χώρας στο εξωτερικό, γίνονται με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό, το αποτέλεσμα είναι να μην εξυπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα, μια και αυτό που φαίνεται να πετυχαίνει η μικρή και λαβωμένη από την τουρκική εισβολή Κύπρος, δεν μπορεί να το πετύχει η Ελλάδα, παρά τα δώρα που αφειδώς προσέφερε η Αθήνα από την αναβάθμιση των F-16 έως τις βάσεις σε Λάρισα, Βόλο Αλεξανδρούπολη και ποιος ξέρει που αλλού, δεν συνοδεύονται από αντίστοιχα ανταλλάγματα που αφορούν κατά βάση της ασφάλεια της πατρίδας μας απέναντι στην τουρκική επεκτατική πολιτική…