Τα «αντίμετρα» δεν είναι απλά μια αυταπάτη, αλλά μια καθαρή απάτη…
Το 3ο μέρος των διευκρινίσεων, συνεχίζω σήμερα, αρχίζοντας με τα τόσο αχρείαστα, αν όχι καταστροφικά και αιματοβαμμένα πλεονάσματα.
Του Νίκου Αναγνωστάτου
Είναι πλέον απολύτως εμφανές ότι η οικονομία μας έχει περιέλθει σε μία περιδίνηση μεταξύ λανθασμένων μέτρων και προεκλογικών ωραιοποιήσεων, με τους ευρωπαίους εταίρους μας, λεγόμενους και δανειστές ή «θεσμούς», είτε να μην ενδιαφέρονται για το μέλλον της Ελλάδος, είτε να ανέχονται την επώδυνη επίτευξη των αναγκαίων πλεονασμάτων, ανεξαρτήτως ορθότητας ή συνεπειών στην οικονομία μας, παρά μόνο για τα χρήματά τους.
Πλεονάσματα: Είμαστε υποχρεωμένοι να πετυχαίνουμε πλεονάσματα 3,5% επί του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματός μας, το οποίο ανέρχεται σε περίπου 175 δις. Τι σημαίνει αυτό το 3,5%; Είναι απλά η πληρωμή των τόκων επί του χρέους μας, οι οποίοι είναι γύρω στα 6 δις ετησίως. Μας έχουν δώσει μια περίοδο χάριτος μέχρι το 2022 να πληρώνουμε μόνο τους τόκους, έτσι ώστε να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε την ανάπτυξη της οικονομίας μας, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να καλύπτουμε και το χρεολύσιο, δηλαδή τη δόση μας επί του χρέους, το οποίο θα είναι πολύ βαρύ και αδύνατο να καλυφθεί με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, παρά τους αίολους πανηγυρισμούς μας.
Ο στόχος των επιταγών του Μνημονίου ήταν το πλεόνασμα αυτό να επιτευχθεί μέσω της ανάπτυξης, η οποία προβλεπόταν για 2,5% και το υπόλοιπο 1% με περικοπές περιττών δαπανών, και όχι με φόρους και περικοπές μισθών και συντάξεων, κάτι που επιδεινώνει την εξαθλίωση των πολιτών. Τα υπέρογκα πλεονάσματα προέρχονται: Από τη θηριώδη φορολογία, από τις περικοπές κοινωνικών επιδομάτων, από μη πληρωμή οφειλών προς ιδιώτες, από πλειστηριασμούς ακινήτων πολιτών που χρωστάνε στο δημόσιο και ένα ελάχιστο από ανάπτυξη.
Όσο λοιπόν μεγαλύτερα τα πλεονάσματα, τόσο το χειρότερο για την οικονομία και τους πολίτες, ιδιαίτερα από τα επί πλέον των υποχρεώσεών μας, μόνο και μόνο για λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας. Έτσι τα χαρακτηρίζω καταστρεπτικά.
Η ανάπτυξη όμως στη χώρα μας, η οποία είναι η μόνη υγιής πηγή εσόδων και τρόπος εξόδου από την κρίση, είναι terra ingognita, ή μάλλον το απαγορευμένο μήλο της Εδέμ, που η αριστερή κυβέρνηση πιστή στις ιδεοληψίες της, αρνείται να δεχθεί να το δαγκώσει και έτσι περιορίζεται είτε πετώντας την μπάλα στην εξέδρα όπως λέμε, ενσπείροντας άσχετα αλλά εντυπωσιακά θέματα στην πολιτική κονίστρα, είτε καταφεύγοντας σε περίεργες δικαιολογίες.
Όμως η ανάπτυξη παραμένει όνειρο απατηλό, και παρουσιάζοντας στην Ε.Ε. ένα θεωρητικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, στηριζόμενο στα ναρκωτικά, γελούν στην Ευρώπη με μας. Επομένως η επίτευξη μεγάλων πλεονασμάτων σε κάθε επόμενο έτος, στηρίζεται στις τελευταίες ρανίδες του αίματος των πολιτών, οι οποίες όμως και αυτές τελειώνουν. Στο μεταξύ όμως ξεπουλάμε ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει απομείνει και … έχει ο Θεός.
«Καθαρή έξοδος» από τα Μνημόνια: Έχω κατ’ επανάληψη τεκμηριώσει ότι δεν υπάρχει «καθαρή έξοδος», αλλά απλά τελειώνει χρονικά το 3ο αχρείαστο και καταστροφικό Μνημόνιο, που έχει φέρει τη χώρα μας κοντά στο χείλος του γκρεμού, από άλλη κατεύθυνση από αυτή που είχαμε βρεθεί το καλοκαίρι του 2015 και αναγκαστήκαμε να δεχθούμε το χειρότερο, όσο και αχρείαστο 3ο Μνημόνιο.
Οι προϋποθέσεις και όροι ενός Μνημονίου εξακολουθούν να υπάρχουν φανταχτερά μπροστά μας, όπως τα πλεονάσματα του 3,5% μέχρι το 2022, τις περικοπές των συντάξεων από την 1.1.2019 μέχρι 18% και την μείωση του αφορολόγητου κοντά στις πέντε χιλιάδες ευρώ, που θα μειώσει τα έσοδα κατά περίπου ευρώ 600 και θα πλήξει κυρίως τους χαμηλοσυνταξιούχους, για τους οποίους υποτίθεται μάχεται η αριστερή κυβέρνηση και ασφαλώς τα capital control, η τροχοπέδη της ανάπτυξης. Και όλα αυτά χωρίς επί πλέον χρήματα, διότι δεν θέλουν να μας δώσουν άλλα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και η κυβέρνηση καμώνεται ότι δεν τα χρειάζεται, διότι θα τα ζητήσει λέει από την αγορά.
Η Προληπτική Γραμμή Στήριξης, την οποία μας προσφέρουν οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, η οποία χρησιμεύει ως σωσίβιο στον ωκεανό των αγορών που θέλουμε να βγούμε, η κυβέρνηση την αρνείται μόνο και μόνο για να πείσει ότι «βγαίνουμε καθαρά» από το Μνημόνιο και κινδυνεύουμε να μας παρασύρει κάποιο κύμα και θα φωνάζουμε βοήθεια, αν θα έχουμε πλέον φωνή και αν θα υπάρχει κάποιος να μας ακούσει, όπως τον βοσκό όταν πράγματι μπήκε ο λύκος στη στάνη.
Επί πλέον για το μεγάλο αυτό στοίχημα που παίζει κορώνα – γράμματα το μέλλον μας η κυβέρνηση για έξοδο στις αγορές, αποθηκεύει περί τα 20 δις ευρώ από δανεικά και στερήσεις της οικονομίας, να τα έχει για ώρα ανάγκης, για τα οποία θα πληρώνουμε τόκους και καταφεύγοντας στις αγορές με επιτόκιο πάνω του 3% ενώ στην ΕΕ είχαμε 1%, αυξάνοντας το χρέος μας, μόνο και μόνο γιατί δεν επιθυμεί η κυβέρνηση να παραδεχθεί την πραγματικότητα ότι, είτε συνεχίζουμε το 3ο Μνημόνιο είτε εισερχόμαστε σε ένα 4ο, και χρειάζονται ακόμη θετικές προσπάθειες για μια ουσιαστικά κανονική έξοδο από την μέγγενη των Μνημονίων.
Όλο αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι εμφανίζει διαστρεβλωμένο και ωραιοποιημένο η κυβέρνηση, διότι προετοιμάζει εκλογές, ελπίζοντας είτε σε θαύματα, στηριζόμενη στην ευπιστία των πολιτών, είτε στην μείωση της εκλογικής της ήττας. Όμως ενδέχεται οι «αφελείς» Ευρωπαίοι να ανατρέψουν όλα αυτά που η κυβέρνηση κτίζει πάνω στην άμμο και να καταρρεύσει το όνειρο της κυβέρνησης.
Αντίμετρα: Λίγα λόγια για τα περιβόητα αντίμετρα τα οποία προβάλει ως ιαματικό των σκληρών μέτρων η κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πείθονται οι «θεσμοί» και το ΔΝΤ να δώσει η κυβέρνηση κάποιο οικονομικό «δώρο» στους αδύναμους οικονομικά πολίτες, ως αντίμετρο. Όμως η υποχρέωση να πετύχουμε τους στόχους των Μνημονίων και κυρίως το πλεόνασμα του 3,5%, σημαίνει ότι πρέπει να αυξήσουμε ανάλογα τα έσοδά μας. Τούτο θα γίνει με επί πλέον φόρους ή άλλου είδους αιματοβαμμένες εισπράξεις από τους πολίτες. Δηλαδή μηδέν εις το πηλίκο, όπως λέγαμε για μηδενικές και ουτοπικές προσπάθειες.
Δηλαδή αντί για το ένα μέτρο που παίρνουμε, έχουμε ένα αντίμετρο που δίνουμε, λειτουργεί αντίστροφα: για ένα αντίμετρο που δίνουμε, παίρνουμε ένα φορομπηχτικό μέτρο. Τα αντίμετρα λοιπόν δεν είναι απλά μια αυταπάτη, αλλά μια καθαρή απάτη.
Τελείωσα έτσι την ανάλυση και διευκρίνιση των πολυακουσμένων πολιτικών εννοιών και προσδοκώ οι Έλληνες να έχουν μια καθαρή εικόνα και κρίση στο άκουσμα αυτών των εννοιών με διαφορετική ή διφορούμενη σημασία ή προβάλλοντάς τες ωραιοποιημένα.