Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν ξύνει τα νύχια του για καβγά. Όμως η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Αυτοί οι διθυραμβικοί τόνοι, είχαν σαν αποτέλεσμα να ενεργοποιήσουν τουρκικές αξιώσεις, που μέχρι τότε δεν είχαν εκδηλωθεί και που αφορούσαν στον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου. Τότε για πρώτη φορά η Τουρκία έθεσε θέμα δικαιωμάτων στον θαλάσσιο αυτό χώρο και άρχισε να μιλάει για συνεκμετάλλευση.
Ακολούθησε μετά από λίγους μήνες τον Ιούλιο του 1974 η εισβολή στην Κύπρο με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό.
Το 1975 παρά το δυσμενές για την Τουρκία κλίμα, λόγω της διεθνούς κατακραυγής που ακολούθησε μετά την εισβολή, η Άγκυρα κάνει μια κίνηση αντιπερισπασμού και για πρώτη φορά αμφισβητεί την διαφορά των έξι μιλίων χωρικών υδάτων στην θάλασσα με τα δέκα του εναερίου χώρου, που καθιερώθηκαν από το 1931, με βάση το τότε ισχύον Διεθνές Δίκαιο.
Η Ελλάδα το 1976 με σκοπό την εκτόνωση της έντασης, που είχε για θέμα της μόνο την υφαλοκρηπίδα, συμφωνεί να μην πραγματοποιούνται έρευνες για υδρογονάνθρακες πέραν των έξι μιλίων. Προς ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων αρχίζουν παράλληλα διαπραγματεύσεις με σκοπό, η όποια διαφορά προκύψει, να οδηγηθεί προς διευθέτηση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η συμφωνία αυτή με το ίδιο περίπου περιεχόμενο επανελήφθη και το 1988 στο Νταβός και επισφραγίσθηκε με την γνωστή φράση «μη πόλεμος».
Όμως, από το 1976 αρχίζουν οι πτήσεις τουρκικών μαχητικών στο εύρος μεταξύ έξι και δέκα μίλια στα νησιά του Αιγαίου. Στο χορό των αμφισβητήσεων θα μπει δύο δεκαετίας αργότερα και χερσαίο ελληνικό έδαφος.
Το βλέπουμε το 1996 με την κρίση τα Ίμια που οδήγησε τις δύο χώρες στα πρόθυρα ενός πολέμου.
Για την αποσόβησή του, είχαμε την παρέμβαση των ΗΠΑ, που έδωσαν στην Άγκυρα το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τις δύο αυτές νησίδες, τουρκικό έδαφος, μια και η ασαφής αυτή συμφωνία έδινε την ευχέρεια στον καθένα να ισχυρίζεται ότι θέλει.
Παρά τις δημόσιες ελληνικές ευχαριστίες στους Αμερικανούς, το αποτέλεσμα ήταν τα δύο αυτά νησιά που όλοι οι διεθνείς χάρτες τα είχαν μέχρι τότε καταχωρημένα στην Ελλάδα, να μετατραπούν σε γκρίζες ζώνες. Ήταν τότε που από επίσημα ελληνικά χείλι ακούστηκε η φράση, «μα για δύο βραχονησίδες θα κάνουμε πόλεμο;».
Οι Τούρκοι όμως παρά τις ελληνικές αυτές υποχωρήσεις συνεχίζουν την επεκτατική τους πολιτική, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που ασκούν την εξουσία, μια και έχουν συγκεκριμένα σχέδια και στρατηγική που επεκτείνονται σε βάθος χρόνου.
Η επόμενη επιθετική κίνησή τους γίνεται στην Κύπρο, πριν ένα χρόνο, με τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στο νότιο τμήμα της Μεγαλονήσου, που είχε ήδη η Λευκωσία οριοθετήσει με διμερείς συμφωνίες τόσο με την Αίγυπτο όσο και με Ισραήλ.
Η Τουρκία αποφάσισε ότι ο παράνομο μόρφωμα του βορά, που είναι κατεχόμενο από την ίδια εδώ και 46 χρόνια και κανείς δεν αναγνωρίζει ως κρατική οντότητα, την εξουσιοδότησε να κάνει έρευνες στο νότο, μια και είναι συνιδιοκτήτης της Κύπρου και δικαιούται να ερευνά σε ολόκληρο τον θαλάσσιο χώρο της Μεγαλονήσου.
Η χλιαρή αντίδραση της Διεθνούς Κοινότητας, της έδωσαν στην ουσία το πράσινο φως να ενεργεί με ερευνητικά και γεωτρύπανα στην Α. Μεσόγειο κατά βούληση. Δεν έμεινε όμως στον κυπριακό θαλάσσιο χώρο. Με τη θεωρία της γαλάζιας πατρίδας κινήθηκε στη συνέχεια και προχώρησε στην τουρκολιβυκή συμφωνία, που καταργεί το νόμιμο δικαιώματα στην ΑΟΖ Κρήτης και συμπλέγματος Δωδεκανήσων.
Στη συνέχεια δήθεν τουρκικές ΜΚΟ φτάσανε στο εξωφρενικό. Λένε ότι θα διεκδικήσουν τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και της Δωδεκανήσου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, επειδή δήθεν η Ελλάδα παραβίασε τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων, με την παρουσία σε αυτά στρατιωτικών δυνάμεων.
Την ίδια ώρα, δεν μας λένε, γιατί έφτιαξαν οι Τούρκοι την στρατιά του Αιγαίου και γιατί ναυπήγησαν εκατοντάδες αποβατικά σκάφη και γιατί τέλος κάνουν αποβατικές ασκήσεις, αφού τα μοναδικά νησιά που έχουν απέναντί τους, είναι τα ελληνικά.
Εδώ αξίζει να θυμηθεί κανείς τη συμφωνία του Έβρου, το Νοέμβριο του 1967 που έκανε το δικτατορικό καθεστώς με την Τουρκία, με την οποία η χώρα μας δέχθηκε να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο στον Αττίλα το 1974 μια και άφησε ανοχύρωτη τη Μεγαλόνησο.
Στον Έβρο σήμερα μετά την επιτυχή απόκρουση των ενεργούμενων του Ερντογάν τον περασμένο Μάρτιο, βλέπουμε να διατηρείται η ένταση με πυροβολισμούς αρχικά προς την ελληνική πλευρά της όχθης από τους Τούρκους, και τώρα να καταλαμβάνουν 16 στρέμματα γης, που αναδεικνύονται από τα νερά, όταν το ποτάμι κατεβαίνει και τα οποία κατά παράδοση τα καλλιεργούν τους θερινούς μήνες, οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής.
Η ελληνική αντίδραση και πάλι χλιαρή με διάβημα και δηλώσεις από τον αρμόδιο υπουργό, που μας λέει «ότι πρόκειται για λίγα μέτρα λάσπης, που δεν αξίζουν τον κόπο για να διακινδυνεύσει κανείς επεισόδιο».
Όταν τα τουρκικά μαχητικά πετούν πλέον, όχι μεταξύ 6 και 10 μιλίων στη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου, αλλά πάνω από την Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και τα Ψαρά, παραβιάζοντας κατάφορα την ελληνική κυριαρχία για οκτώ ολόκληρα λεπτά, όταν οι Τούρκοι κατέρριψαν ένα ρωσικό μαχητικό αεροπλάνο, όταν για 13 μόλις δευτερόλεπτα, που μπήκε στον εναέριο χώρο τους, η απάντηση δεν είναι απλά διαβήματα.
Την ώρα που ο διεθνής περίγυρος είναι σαν την κινούμενη άμμο, με το Ισραήλ να προσεγγίζει και πάλι την Άγκυρα, τον Ερντογάν να επιχειρεί να τα βρει με τις ΗΠΑ, μέσω των ιδιαίτερων σχέσεων του με τον Τραμπ, την Γερμανία να κινεί τα νήματα της Ευρώπης στο Λιβυκό αγνοώντας την Ελλάδα και την Τουρκία κάτω από την μύτη του ανύπαρκτου ΟΗΕ να εξοπλίζει τον Σάρατζ, που με τους τζιχαντιστές κατάφερε να απωθήσει τον στρατό του Χαφτάρ, οι κινήσεις στη σκακιέρα αλλάζουν επί το δυσμενέστερο για την χώρα μας μια και συνεχώς οι παίκτες μετακινούνται σε διαφορετικούς ρόλους, τότε η επιθετικότητα των γειτόνων μας δεν συγκρατείται με διαμαρτυρίες και διαβήματα.
Μόνο μια ισχυρή αποτρεπτική ισχύς και μια αποφασιστική δράση από ελληνικής πλευράς, μπορεί να είναι το αντίδοτο στην αναθεωρητική Τουρκία.
Κινήσεις όπως το κλείσιμο των κόλπων και η ευθυγράμμιση των ακτών, που εισηγούνται αξιόλογοι καθηγητές όπως, οι Μάζης, Συρίγος και πολλοί άλλοι, μπορεί να είναι σοβαρές ενέργειες στις θάλασσες μας.
Παράλληλα στις πραξικοπηματικές αυτές ενέργειες, η απάντηση είναι η Διεθνής νομιμότητα, που σημαίνει επέκταση εναέριας και θαλάσσιας κυριαρχίας στα 12 μίλια σε όλη την επικράτεια, καθώς και η ανακήρυξη της ΑΟΖ και κοινοποίηση των χαρτών στον ΟΗΕ.
Στη συνέχεια μπορούν να ακολουθήσουν συνομιλίες με όλες τις όμορες με θαλάσσια σύνορα χώρες και σε περίπτωση διαφωνιών, τότε θα πάμε στα Διεθνή Δικαστήρια.
Διαφορετικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην φινλανδοποίηση* που σημαίνει δορυφοριοποίηση της χώρας στην Τουρκία…
*Όρος στην διεθνή πολιτική σκηνή που περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιήλθε η Φινλανδία μετά το τέλος του Β παγκόσμιου Πολέμου. Δηλαδή στην διατήρηση, ύστερα από ακρωτηριασμό, της εδαφικής ανεξαρτησίας, αλλά με τίμημα την πειθήνια στάση της στην Σοβιετική Ένωση.
Είναι η διαδικασία με την οποία μια ισχυρή χώρα αναγκάζει μια μικρότερη γειτονική χώρα να συμμορφώνεται με τους κανόνες εξωτερικής πολιτικής της ισχυρής χώρας, επιτρέποντας της ταυτόχρονα να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και το δικό της πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Η υιοθέτηση αυτής της στάσης ήταν απότοκο του φόβου ότι η μικρή χώρα οδηγούμενη σε σύρραξη με τη γείτονά της, θα χάσει πολλά περισσότερα.