Χρειάζεται να ανακαλύψει νέους τρόπους παραγωγής πλούτου που να στηρίζουν καινούργιες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, χωρίς να διακυβεύεται όμως η παραγωγική επίδοση μιας χώρας.
Η Σοσιαλδημοκρατία είναι γέννημα και θρέμμα της βιομηχανικής επανάστασης και των πρωτόγνωρων, για τον άνθρωπο, μορφών και διαδικασιών παραγωγής πλούτου, που αυτή έφερε στο προσκήνιο.
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Προκαλώντας βέβαια και τεράστιες κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές ανατροπές, σε κοινωνίες που για χιλιάδες χρόνια κινούνταν με ρυθμούς χελώνας. Η βιομηχανία, στα 250 χρόνια της ύπαρξης της άλλαξε ριζικά τους τρόπους ζωής και οργάνωσης των ανθρώπων και απετέλεσε τη βάση μιας αέναης προόδου, η οποία αποτυπώνεται στην παγκόσμια δημογραφική έκρηξη και στην απίστευτη παράταση της ανθρώπινης ζωής.
Επειδή όμως ο βιομηχανικός τρόπος παραγωγής και ο συναφής με αυτόν πολιτισμός, ως εκ της φύσεως τους, παράγουν ανισότητες και ως εκ τούτου κοινωνικές τριβές, η σοσιαλδημοκρατία για πολλά χρόνια υπήρξε η πολιτική απάντηση στα αιτήματα για δικαιότερη εισοδηματική κατανομή, μεγαλύτερη προστασία για τους πιο αδύνατους και ευκολότερη πρόσβαση για τους πολλούς στα αποκαλούμενα δημόσια αγαθά.
Υπό αυτήν την έννοια η σοσιαλδημοκρατία υπήρξε κορυφαίος ευρωπαϊκός πολιτικός θεσμός, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην πρόοδο της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Κατά ένα τρόπο έτσι, ο πολιτικός φιλελευθερισμός κοινωνικά στηρίχθηκε από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, ο οποίος με τη σειρά του υιοθέτησε πολλές αρχές της φιλελεύθερης φιλοσοφίας. Υπό αυτήν την έννοια, θανάσιμος εχθρός αμφοτέρων των αντιλήψεων, υπήρξε ο κομμουνισμός για μια μακρά περίοδο και ο γελοίος αριστερισμός από το 1989 και μετά.
Τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο αριστερισμός στην ουσία, είναι βίαιες μορφές εξουσίας, οι οποίες κατά το πρότυπο Μαδούρο στη Βενεζουέλα επικαλούνται το καλό του ανθρώπου για να μπορούν να επιβάλλουν βίαιες μορφές εκμετάλλευσης, απάτης και υποταγής.
Ως προϊόν λοιπόν της βιομηχανικής εποχής, η σοσιαλδημοκρατία, πέρασε και αυτή μέσα από τις φάσεις των διαδοχικών βιομηχανικών επαναστάσεων, οι οποίες κάθε φορά ανέτρεπαν τρόπους παραγωγής και άρα δημιουργούσαν νέες κοινωνικές συνθήκες.
Στο πλαίσιο αυτό, γινόταν όλο και πιο ορατή η σύγκλιση μεταξύ των μεγάλων δυτικών πολιτικών οικογενειών, που είναι η Χριστιανοδημοκρατία, η Σοσιαλδημοκρατία και οι Φιλελεύθεροι.
Σήμερα λοιπόν, με αφορμή την χρηματοπιστωτική κρίση του 2009, την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και την είσοδο στην παγκόσμια αγορά νέων παικτών με αξιώσεις, το δυτικό πολιτικό σύστημα δέχεται σοβαρές πιέσεις για τις οποίες ήταν και απροετοίμαστο.
Είναι δε εντονότερες οι πιέσεις αυτές στο επίπεδο της Σοσιαλδημοκρατίας, γιατί ας μην ξεχνάμε, η ακμή της στη Δύση, έδειξε ποιο ήταν το πραγματικό πρόσωπο του μαρξισμού-λενινισμού στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη και βέβαια στη Ρωσία.
Τα πράγματα έτσι, δεν πηγαίνουν καλά τα τελευταία χρόνια για τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι κατά συκοφαντούνται από τους τραμπούκους της δήθεν αριστεράς, που στην ουσία είναι τα απόβλητα μιας άλλης εποχής.
Οι παλιοί κλασικοί ψηφοφόροι που προέρχονταν από την εργατική τάξη έχουν συρρικνωθεί ως ομάδα και αυτοί που αισθάνονται αδικημένοι και περιθωριοποιημένοι σπεύδουν στους λαϊκιστές ακροδεξιούς ή αριστερούς, που υπόσχονται μίσος και απέραντη βλακεία.
Στη Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία τα παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπέστησαν πανωλεθρία. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο. Το 2014 κατέλαβαν 191 έδρες, ενώ για φέτος προβλέπεται ότι θα καταλάβουν 136 αν όλα πάνε καλά.
Είναι κατάδηλο έτσι ότι στη σημερινή ψηφιακή εποχή, οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έχουν σοβαρά προβλήματα ιδεολογικής ταυτότητας να επιλύσουν, κάτι που φάνηκε και στο τελευταίο συνέδριό τους στη Μαδρίτη.
Μετά τη νίκη Σαντσέθ όμως στη Ισπανία, θα πρέπει να αναζητήσουν και νέα πρότυπα άσκησης της εξουσίας, έργο διόλου εύκολο στις μέρες μας.