«Η οικονομία είναι το δυνατό μου χαρτί» είχε πει σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Παρά το ότι δεν μπόρεσε να το τεκμηριώσει, ωστόσο φαίνεται ότι έπεισε αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία στις προεκλογικές τους συζητήσεις επικαλούνταν «τα επιτεύγματα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στην οικονομία, αναφέρει το newmoney.
Ακολουθούν δέκα τομείς, ενδεικτικά, που τα στοιχεία δείχνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη που επιχείρησε ο κ. Τσίπρας να παρουσιάσει στους πολίτες. Τούτων δοθέντων, αν «η οικονομία είναι το ισχυρό χαρτί» του κ. Τσίπρα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει με τις άλλες πτυχές του κυβερνητικού έργου…
1 Επέβαλε φόρους που “έπνιξαν” την οικονομία
Καταπάτησε κάθε προεκλογική του δέσμευση κι επέβαλε αβάσταχτους φόρους. Ενδεικτικά: Αύξησε τον ανώτατο συντελεστή του ΦΠΑ (ο πιο άδικος φόρος γιατί πλήττει οριζόντια, έχοντες και μη), κατάργησε το μειωμένο ΦΠΑ για τα νησιά του Αιγαίου, αύξησε τους συντελεστές φορολογίας για όλους τους Έλληνες, μείωσε την έκπτωση φόρου για το αφορολόγητο μισθωτών και συνταξιούχων, αύξησε το φόρο για εισοδήματα από ενοίκια, αύξησε τους συντελεστές για την λεγόμενη εισφορά αλληλεγγύης, αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές για τα κέρδη των επιχειρήσεων, όπως και για τα έσοδα από μερίσματα, αύξησε την προκαταβολή φόρου για ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από 50% σε 100%, κατάργησε την αυτοτελή φορολόγηση του εισοδήματος από ελευθέριο επάγγελμα έως 33%, αύξησε το συντελεστή του φόρου πολυτελούς διαβίωσης, αύξησε τον ΕΝΦΙΑ, αύξησε τους φόρου σε ποτά, τσιγάρα, καφέ πετρέλαιο κλπ δηλαδή σε προϊόντα που χρησιμοποιούν και τα πιο αδύνατα στρώματα του πληθυσμού, φορολόγησε τις βραχυχρόνιες μισθώσεις κατοικιών, αύξησε το φόρο στη συνδρομητική τηλεόραση και, φυσικά, σίγουρα υπάρχει κάτι ακόμα που μας διαφεύγει…
2. Μοίρασε σε όλους φτωχοποίηση
Σύμφωνα με τα στοιχεία των περυσινών φορολογικών δηλώσεων το 59% των πολιτών ζει με εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ ετησίως! Αυτό λέγεται φτωχοποίηση (ή/και αλόγιστη έξαρση της φοροδιαφυγής…). Εξ αυτού του λόγου η κυβέρνηση Τσίπρα επεχείρησε να μετριάσει τα αποτελέσματα της άφρονος πολιτικής της, μοιράζοντας επιδόματα σε στοχευμένες κατηγορίες πληθυσμού, με το μάτι στραμμένο στις κάλπες! Κι εδώ υπάρχει ακόμα ένα παράδοξο, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το μέγεθος της φτωχοποίησης των Ελλήνων επί κυβερνήσεων Τσίπρα: Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθωτοί κι οι συνταξιούχοι είναι ακόμα πιο φτωχοί από τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες και τους ιδιοκτήτες ακινήτων.
3. Πίσω από τους αριθμούς “έκρυψε” τους ανέργους
Η απερχόμενη κυβέρνηση έχει ως προμετωπίδα της οικονομικής της πολιτικής, τη μείωση της ανεργίας. Αυτό, βέβαια, εμφανίζεται στα στατιστικά, όχι στην πραγματική ζωή. Εκεί, υπάρχουν λογικές και οικονομικές αντιρρήσεις: Πώς είναι δυνατόν να μειώνεται το ΑΕΠ και ταυτόχρονα να μειώνεται κι η ανεργία; Ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει για ένα μικρό διάστημα, είναι συνέπεια της εκτεταμένης εφαρμογής ελαστικών μορφών εργασίας με μηδαμινές αποδοχές και καμία εργασιακή προοπτική. Το δεύτερο είναι ότι η εμφανιζόμενη στις στατιστικές ως “μείωση” της ανεργίας βασίζεται στην αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κι όχι στην πραγματική οικονομία (από όπου, φυσικά, λείπουν οι επενδύσεις), ενώ διέγραψαν από τους καταλόγους των ανέργων όσους μετείχαν σε προγράμματα, όπου στρίμωξαν πολύ περισσότερους, κόβοντας ώρες μαθητείας. Απορρόφησε πολλούς ανέργους σε διάφορες ΜΚΟ, χωρίς να τους παρέχει εργασιακή ασφάλεια και προϋποθέσεις καριέρας, απλώς και μόνο για να σβηστούν από τις λίστες των ανέργων. Όλα τα παραπάνω θα ήταν περιττά ως στοιχεία, εάν μόνο αντιληφθούμε το προφανές: Μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται δυναμικά, που δεν δέχεται ορυμαγδό επενδύσεων και που δεν απασχολεί όλο και περισσότερους εργαζομένους με δεξιότητες, δεν μπορεί με όρους στρατηγικούς να προσμένει μείωση της ανεργίας.
4. Ταλαιπώρησε τράπεζες και πολίτες με τα “κόκκινα δάνεια”
Ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε ομήρους όλα αυτά τα 4,5 χρόνια της εξουσίας του, τους δανειολήπτες που πάσχιζαν να απαλλαγούν από την μέγγενη της απώλειας του ακινήτου τους. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης που έχει παρόμοιο πρόβλημα, δεν υπήρξε κυβέρνηση που να έβαλε ένα τόσο καυτό πρόβλημα για κάθε δανειολήπτη, κάτω από το χαλί. Χωρίς ουσιαστικές πιέσεις για ρυθμίσεις, χωρίς κίνητρα σε πιστωτικά ιδρύματα και δανειολήπτες για να βρουν τρόπους εκπλήρωσης των δανειακών συμβάσεων, η κυβέρνηση άφησε τα πράγματα να πορεύονται μόνα τους, με αποτέλεσμα να είναι όχι ο “φιλολαϊκός” Τσίπρας, αλλά οι ίδιες οι τράπεζες που πάσχισαν από το 2018 δειλά- δειλά να προχωρούν σε ευνοϊκές ρυθμίσεις προς τους δανειολήπτες, προκειμένου να πάψουν να εμφανίζουν τόσα πολλά “κόκκινα” στους ισολογισμούς τους.
5. Ευνούχισε το τραπεζικό σύστημα
Μετά από 4,5 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (κι ΑΝΕΛ, καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε…), σήμερα το ελληνικό χρηματοπσιτωτικό σύστημα ακόμα δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τον κύριο λόγο ύπαρξής του: Να δανειοδοτεί επιχειρήσεις και νέους εργαζόμενους, ώστε μέσω της μόχλευσης κεφαλαίων να πυροδοτεί την ανάπτυξη της οικονομίας. Αυτό και μόνο το στοιχείο είναι αρκετό για να καταδείξει την αδιέξοδη κυβερνητική πολιτική του κ. Τσίπρα στον τομέα αυτόν. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός στην περίφημη συνέντευξή του στον Σκάι την Τρίτη που μας πέρασε επιχείρησε να ξεγελάσει τους πολίτες, επινοώντας το “επιχείρημα” ότι το πρώτο εξάμηνο του 2015 δεν έβλαψε, δήθεν, την οικονομία, κι ως απόδειξη επικαλέστηκε το ύψος του δημοσίου χρέους το 2015 και το 2016. Οι τράπεζες, όμως, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ζημιάς που έκανε στην οικονομία, καθώς μετά την ανακεφαλαιοποίηση το υ2014, χρειάστηκε μια ακόμα το φθινόπωρο του 2015, η οποία κόστισε στους Έλληνες περί τα 40 δισ. ευρώ. Όπως θα δούμε αμέσως μετά, όμως, δεν ήταν η μόνη “μαχαιριά” στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα.
6. Αλυσόδεσε την αγορά με τα Capital Controls
Ας θυμηθούμε πρώτα το λόγο για τον οποίο επιβλήθηκαν, σε μια κρίση που ΔΕΝ είχε ως επίκεντρο τις τράπεζες, αλλά το δημόσιο χρέος σε συνδυασμό με το έλλειμμα. Τα c-c επιβλήθηκαν επειδή η κυβέρνηση Τσίπρα έφτασε στο τέλος του προγράμματος διάσωσης το οποίο ήταν σε ισχύ όταν ανέλαβε, χωρίς να έχει καταφέρει να συνάψει μια νέα συμφωνία με τους πιστωτές. Ήταν η εποχή της “αυταπάτης”, όπως τη χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας, την οποία χρυσοπλήρωσε η ελληνική οικονομία. Αμέσως μετά την επιβολή τους, υπήρξε μεγάλη ανησυχία των επιχειρηματιών, πανικός των καταθετών, αλλά και ληστείες συνταξιούχων που πραγματοποιούσαν αναλήψεις χρημάτων από τα ΑΤΜ. Ο κ. Τσίπρας έλεγε στις 17 Σεπτεμβρίου του 2015 ότι τα c-c θα αρθούν στις αρχές του 2016. Στις 20 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς έλεγε στους Financial Times ότι τα c-c θα αρθούν έως τον Μάρτιο της επόμενης χρονιάς. Φτάσαμε στον Ιούλιο 2019 και τα c-c δεν έχουν ακόμα αρθεί πλήρως… Τέλος, το φθινόπωρο του 2014 οι ελληνικές τράπεζες είχαν χρηματιστηριακή αξία 33,4 δισεκ. και τον Αύγουστο του 2018, μετά από σχεδόν 4 χρόνια κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, είχαν αξία 8,3 δισεκ. ευρώ.
7. Ξεκίνησε τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας
Το παλιό του σύνθημα” κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” έγινε “κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη”. Δεν κατάφερε να αποσοβήσει τους πλειστηριασμούς, όπως είχαν καταφέρει οι προκάτοχοί του. Φτάσαμε λοιπόν κατά την κυβερνητική θητεία της “πρώτης φοράς αριστερά” να βλέπουμε βιοπαλαιστές να χάνουν τα σπίτια τους, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει, όπως είδαμε πιο πάνω, καλύτερες μέρες για τους ισολογισμούς των τραπεζών. Ήταν, με δυο λέξεις, μια πολιτική lose- lose.
8. Αύξησε το δημόσιο χρέος της χώρας
Στα τέλη του 2018, το ενοποιημένο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης έφτανε τα 334,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε ποσοστό αυτό αντιστοιχεί στο 181,1% του ΑΕΠ. Στο τέλος του 2015 αυτό που ο κ. Τσίπρας καιοι σύντροφοί του αποκαλούσαν “επονείδιστο χρέος”, έφτανε τα 311,7 δισεκατομμύρια. Μεσολάβησαν τέσσερα χρόνια οριζόντιων περικοπών, αδικιών σε βάρος βιοπαλαιστών, τιμωρητικής πολιτικής εναντίον της μεσαίας τάξης, τεχνητή συντήρηση μέσω επιδομάτων των πιο αδύνατων στρωμάτων του πληθυσμού. Αυτή ήταν η επονείδιστη πολιτική, που καταδίκασε τους Έλληνες σε νέα τετραετή λιτότητα, εκτινάσσοντας ταυτόχρονα το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε υψηλότερα επίπεδα από εκείνα στα οποία το είχε παραλάβει.
9. Αύξησε το ιδιωτικό χρέος της χώρας
Δεν αυξήθηκε μόνο το δημόσιο χρέος επί ΣΥΡΙΖΑ. Αυξήθηκε και το ιδιωτικό, σε μια οικονομία της “πρώτης φοράς αριστερά” που αντί για πλούτο, παράγει χρέος. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανέρχονται σε 104 δισεκ. ευρώ, τα οποία οφείλουν πάνω από 4 εκατ. πρόσωπα, δηλαδή -για να το πούμε λαϊκά- οι πάντες!
10. Απαξίωσε πλήρως τις ΔΕΚΟ
Το παράδειγμα της ΔΕΗ, που από κερδοφόρα επιχείρηση, όταν ανέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα βρίσκεται στην… εντατική, είναι ενδεικτικό της κακοδιοίκησης των δημοσίων Οργανισμών από τις κυβερνήσεις Τσίπρα- Καμμένου. Η ατιμωρησία κακοπληρωτών λόγω πολιτικών διασυνδέσεων, η πώληση του παραγόμενου ρεύματος σε τιμές χαμηλότερες της χονδρικής, ενώ η ίδια αγοράζει σε τιμές χονδρικής, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις τις οποίες η κυβέρνηση της έχει φορτώσει. Ο ίδιος ο σημερνιός επικεφαλής της Επιχείρησης πολλές φορές είχε διακηρύξει την ανάγκη να απαλλαγεί η ΔΕΗ από τη θανατηφόρα αγκαλιά του κράτους, αλλά ουδέποτε αυτό επιχειρήθηκε με σοβαρότητα και με πραγματική βούληση. Άλλο τρανταχτό παράδειγμα είναι οι συγκοινωνίες, όπου διορίστηκαν συγγενείς και φίλοι της συριζαϊκής ελίτ κι όπου η κυβέρνηση Τσίπρα έφτασε μόλις 2 ημέρες πριν από τις Ευρωεκλογές, μετά από 4,5 χρόνια στην εξουσία, να προκηρύξει διαγωνισμό για την προμήθεια 750 αστικών λεωφορείων, συνολικής δαπάνης 461 εκατομμυρίων ευρώ. Άλλωστε την τριτοκοσμική κατάσταση σε όλα, σχεδόν, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, την βλέπουν και κυρίως την υφίστανται καθημερινά οι πολίτες.
Αυτή είναι εν ολίγοις η οικονομική παρακαταθήκη που αφήνει η «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, με την ευγενική χορηγία των ΑΝΕΛ, φυσικά. Οι πολίτες με όλα αυτά υπόψιν, κατευθύνονται προς τις κάλπες…