Οι μουσουλμάνοι, με τους σημερινούς ρυθμούς γεννήσεων και μετανάστευσης, θα αντιπροσωπεύουν το 2030 ποσοστό 10% έως 12% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού, ήτοι θα πλησιάζουν τα 70 εκατομμύρια.
Αν πιστέψω τον Γάλλο φιλόσοφο και συγγραφέα Πασκάλ Μπρυκνέρ, ο εξισλαμισμός της Ευρώπης έχει ήδη αρχίσει. Και αν δεν πετύχει τελικά, αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στις εσωτερικές έριδες των ισλαμιστών και της πλήρους πνευματικής τους παρακμής. Κατά συνέπεια, το ερώτημα αν το Ισλάμ αποτελεί απειλή για την Ευρώπη είναι υπαρκτό και από πολλές πλευρές ιδιαιτέρως καυτό.
Του Παναγιώτη Δρακόπουλου*
Ο μουσουλμάνος Ινδός καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας και βουλευτής του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία Μπικού Παρέκ (Bhikhu Parekh) υποστηρίζει ότι το Ισλάμ γενικά δεν απορρίπτει τις ευρωπαϊκές αξίες, όπως την ισότητα (όχι των δύο φύλων, αλλά των ανδρών), την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών, τον σεβασμό της πλειοψηφίας. Υπάρχουν όμως σημεία ριζικής αντίθεσης, κυρίως στις «πρακτικές».
Για παράδειγμα, οι μουσουλμάνοι στην Βρεταννία δέχονται την απαγόρευση κλειτοριδεκτομής και πολυγαμίας, αλλά δεν δέχονται να τρώνε παρά μόνον κρέας χαλάλ, να ζητούν μουσουλμανικά ρούχα για τα κορίτσια και τις γυναίκες και, βεβαίως, να έχουν γάμους που ορίζουν μόνον οι γονείς.
Η ισότητα των δύο φύλων είναι ένα μεγάλο σημείο τριβής, διότι τα κορίτσια των μουσουλμάνων στην Αγγλία την δέχονται με ενθουσιασμό και αυτό εξοργίζει τους γονείς τους.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα, κατά τον καθηγητή Παρέκ, ξεκινάει από την βαθειά πίστη των μουσουλμάνων ότι το Ισλάμ είναι απολύτως υπέρτατο όλων. Έτσι, δέχονται μεν την πολυπολιτισμική κοινωνία αφού τούς επιτρέπει να κρατούν την πίστη τους, αλλά την απορρίπτουν διότι δεν δέχεται την υπεροχή του Ισλάμ και εκθέτει τα μουσουλμανόπαιδα σε επιδράσεις της κοσμικής κουλτούρας.
Πόσοι είναι;
Οι περισσότεροι νόμιμοι κάτοικοι σε χώρες της Ευρώπης ζουν στην Ρωσία (14 εκατομμύρια, 10% του πληθυσμού), στην Γερμανία (4,8 εκ., 5,8%) και στην Γαλλία (4,7 εκ., 7,5%). Στην Βουλγαρία ζουν 1.020.000, αλλά αποτελούν το 13,7% και στην Ολλανδία 1.000.000 (6%).
Στην Βρεταννία ζουν 2.960.000, ήτοι το 4,8% του πληθυσμού, στο Βέλγιο 630.000 (5,9%), στην Αυστρία 450.000 (5,4%), στην Ελλάδα 610.000 (5,3%), ενώ στην Ιταλία 2.220.000 (3,7%). Στην Κύπρο υπολογίζονται σε 280.000, που όμως συνιστούν το 25,3% του πληθυσμού.
Οι μουσουλμάνοι έχουν υψηλό βαθμό γεννητικότητας ώστε υπολογίζεται ότι, χωρίς το κύμα μετανάστευσης που έχει ξεσπάσει, το 2030 θα αποτελούν πάνω από το 8% του ευρωπαϊκού πληθυσμού –ενώ το 2010 συνιστούσαν το 6%.
Η μεγάλη γεννητικότητα εξηγεί γιατί η μέση ηλικία των μουσουλμάνων της Ευρώπης είναι 32 ετών, ενώ των Ευρωπαίων 40. Ωστόσο, τα δεδομένα αυτά είναι ανατρέψιμα από την πορεία της μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Δεν θα πρέπει έτσι να αποκλείεται ένας αριθμός μουσουλμάνων στην Γηραιά Ήπειρο τα προσεχή 12 χρόνια κοντά στα 70 εκατομμύρια.
Ας σημειωθεί, επίσης, ότι οι ιθαγενείς πληθυσμοί δεν είναι εύκολα δεκτικοί στους μουσουλμάνους.
Σε σχετική ερώτηση τού 2016 προέκυψε ότι 72% των Ούγγρων δεν τούς θέλει στην χώρα τους, 69% των Ιταλών, 66% των Πολωνών και το 65% των Ελλήνων. Αντίθετα, μόνον το 29% είναι αρνητικοί στην Γερμανία, την Γαλλία και την Αγγλία.
Ο γεννημένος εκτός της χώρας πληθυσμός της Γερμανίας είναι κυρίως Τούρκοι υπήκοοι (άρα είναι και Κούρδοι), Ιρακινοί και Βαλκάνιοι). Στην Γαλλία, αντίθετα, προέρχονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της βόρειας Αφρικής.
Η σύνδεση τρομοκρατίας και εγκληματιών
Έχει επισημανθεί η διασύνδεση τρομοκρατίας και ποινικών. Όπως δείχνουν τα στοιχεία του Διεθνούς Κέντρου Αντιτρομοκρατίας, τουλάχιστον ο ένας στους τέσσερις τζιχαντιστές είναι ή υπήρξε εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.
Και στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι ναρκομανείς. Η σύνδεση τρομοκρατών και ληστών με το παράνομο εμπόριο όπλων στις ευρωπαϊκές χώρες είναι εξαιρετικά αναπτυγμένη.
Ειδικότερα στο Βέλγιο –χώρα που έχουν ως κρησφύγετο πολλές ομάδες τρομοκρατών– η ισλαμική τρομοκρατία άρχισε στην δεκαετία 1970-80, με σειρά επιθέσεων παλαιστινιακών τρομοκρατών εναντίον Εβραίων. Ακολούθησε η εισβολή των τζιχαντιστών στην Ευρώπη και τα δεδομένα της τρομοκρατίας άλλαξαν.
Οι αρχές εστιάζουν την προσοχή τους σε νέους στόχους:
(1) στα οικονομικά της τρομοκρατίας, και ιδίως στον ρόλο των οργανώσεων που χρησιμοποιούν για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους μετανάστες το προϊόν εράνων,
(2) στους κήρυκες μίσους, ιμάμηδες και μη,
(3) σε όσους πηγαίνουν στην Μέση Ανατολή και έπειτα από λίγους μήνες επανέρχονται, έχοντας προσηλυτιστεί και εκπαιδευθεί. Ακόμη, βασικός είναι ο τομέας όπου ελέγχεται ο προσηλυτισμός νεαρών εγκλείστων από εκπαιδευμένους δασκάλους του Κορανίου. Εξετάζεται επίσης με ιδιαίτερη προσοχή η περίπτωση να χρησιμοποιήσουν οι τρομοκράτες στο άμεσο μέλλον χημικά όπλα, όπως και ο κίνδυνος από χάκερς.
Η τρομοκρατία ως απειλή
Η Ευρώπη στο σύνολό της έχει πρόβλημα, διότι οι πολιτικές ηγεσίες της φαίνονται να μην μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πολιτιστικής κληρονομιάς των χωρών τους. Συχνά, μάλιστα, δίνεται η εντύπωση ότι οι πολιτικές ηγεσίες θα ήθελαν να ξεχαστεί ο πολιτισμός ως ζωτική δύναμη παρέμβασης και διαμόρφωσης των πραγμάτων και να μείνει μόνον ως τουριστικό αγαθό.
Το ζητούμενο για τα εξαπτέρυγα του κομματικού σχεδιασμού είναι: μία χώρα με τον πολιτισμό της μέσα στα μουσεία, ένας πολιτισμός-μνημείο, ένας πολιτισμός-ερείπιο, κατάλληλος μόνον για τουρίστες, χωρίς φωνή, χωρίς κινήσεις ζωής.
Έχουν πετύχει οι πολιτικές ηγεσίες να υποβαθμίσουν τον ενοχλητικό πολιτισμό, να τον βάλουν στο παλιό μπαούλο της γιαγιάς.
Το μόνο που χαλάει την ειδυλλιακή εικόνα της πολιτιστικής μουμιοποίησης είναι οι μουσουλμάνοι. Και αυτό το θέμα, βέβαια, θα το έθαβαν οι ενοχλούμενοι τύπου Δημητρά, Φίλη κλπ., με μία ομοβροντία συνθηματολογίας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικαιωμάτων της μειοψηφίας και δεν ντρέπεστε φασίστες εθνικιστές και τα τοιαύτα, αλλά είναι οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που δεν αφήνουν να ταφεί το πρόβλημα. Διότι το Ισλάμ δεν θέλει να ξεχαστεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά να συντριβεί.
Το 1980, το Ισλαμικό Συμβούλιο της Ευρώπης έδωσε τις εντολές του εκδίδοντας ένα σημαντικό βιβλίο, το Ισλαμικές Κοινότητες Σε Μη Ισλαμικά Κράτη. Εκεί διατυπώνεται η ατζέντα του Ισλάμ στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Η ισλαμική ταυτότητα θα χαθεί μέσα στην Ευρώπη, οι μουσουλμάνοι θα απορροφηθούν, εάν δεν παρθούν αμέσως μέτρα. Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν ισλαμικές νησίδες μέσα στις χριστιανικές πόλεις και να ζουν όλοι μαζί σε αυτές τις νησίδες-γκέτο, ώστε οι οικογένειες να ζουν με ομόθρησκους και όχι σκόρπιες στο χριστιανικό περιβάλλον.
Σε αυτές τις νησίδες-γκέτο πρέπει να φτιαχτούν αμέσως τζαμιά, κοινοτικά κέντρα και σχολεία διδασκαλίας του Κορανίου. Απώτερος σκοπός είναι τα γκέτο να μαζεύουν κάθε νέο μουσουλμάνο μετανάστη, έτσι ώστε τελικά το γκέτο να αποκτήσει δύναμη επιβολής και σιγά-σιγά να γίνεται πλειοψηφία στην πόλη».
Ακολουθώντας αυτές τις οδηγίες, οι τρομοκράτες έχουν δημιουργήσει με άνεση τις βάσεις τους. Στην Χάγη έχει στηθεί το διαβόητο «τρίγωνο της Σαρία» ή «μίνι χαλιφάτο», στην Γαλλία τα γνωστά «προάστια» (banlieues), στο Βέλγιο το Μόλενμπεκ, κ.ο.κ. –περιοχές όπου εφαρμόζεται ο ισλαμικός νόμος της Σαρία και είναι άντρα τρομοκρατίας. Στο Λονδίνο, η περιοχή Τάουερ Χάμλετς είναι η πολυπληθέστερη ισλαμική πόλη της Αγγλίας και η ζωή εκεί καθοδηγείται από το Ισλάμ.
Λίγα παραδείγματα από την Βρεταννία θα μάς δώσουν το κλίμα:
1) Οι Ευέλπιδες στην Σκωτία ειδοποιήθηκαν να μην φορούν την στολή τους σε δημόσιους χώρους ώστε να μην προκαλούν τους φανατικούς μουσουλμάνους.
2) Τα δικαστήρια της χώρας δεν αναγνωρίζουν τους ισλαμικούς γάμους (και ορθώς), αλλά δεν εμποδίζουν τα ισλαμικά διαζύγια. Σύμφωνα με αυτά, ένας μουσουλμάνος χωρίζει απλώς με το να πει τρεις φορές την λέξη «ταλάκ». Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γυναίκες βρίσκονται στον δρόμο ξαφνικά, χωρίς κανένα δικαίωμα αποζημίωσης ή απαίτησης στην περιουσία και τα παιδιά τους. Χριστιανοί και Εβραίοι παντρεύονται και χωρίζουν σύμφωνα με τους νόμους, αλλά οι μουσουλμάνοι όχι.
3) Όλο και περισσότερα σχολεία εγκαταλείπουν τις εορτές των Χριστουγέννων για να μην θιγούν οι μουσουλμάνοι. Επίσης, όχι μόνον το ζαμπόν απαγορεύεται από τις καντίνες των σχολείων, αλλά απαγορεύονται και τα παραμύθια με καλά γουρουνάκια. 4) Κυκλοφορούν σε όλο και περισσότερα σχολεία χάρτες της Μέσης Ανατολής όπου το κράτος του Ισραήλ δεν υπάρχει και η περιοχή δηλώνεται ως «κατεχόμενη Παλαιστίνη».
Το αποτέλεσμα είναι ορατό: αξιωματούχοι των υπηρεσιών Ασφαλείας εκτιμούν ότι στην Βρεταννία ζουν περίπου 23.000 εξτρεμιστές μουσουλμάνοι. Οι αντίστοιχοι στην Γαλλία υπολογίζονται σε 15.000, ενώ στο Βέλγιο 18.000 και στην Γερμανία 10.000.
Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν ότι μέσα στην Ευρώπη υπάρχει ήδη ένας ολόκληρος στρατός φανατικών εχθρών της –και δεν έχουμε πληροφορίες για το τί γίνεται σε άλλες χώρες (Ιταλία, Ισπανία, Σκανδιναβία, Βαλκάνια).
Τα δεδομένα αυτά δημιουργούν ψυχολογικό κλίμα όχι μόνον με πολιτικές συνέπειες αλλά και που υποχρεώνει σε τεράστιες δαπάνες το κάθε κράτος. Για παράδειγμα, οι μισοί Γάλλοι στρατιώτες απασχολούνται πλέον σε έλεγχο της ίδιας της χώρας και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού στρατού απασχολείται καθημερινά στο Σχέδιο Ασφαλείς Δρόμοι, που σημαίνει στην φύλαξη των πόλεων από την τρομοκρατία.
Η Ευρώπη νοιώθει την ανάσα της ισλαμικής ατζέντας στο σβέρκο της. Προσπαθεί να την αποφύγει, επιδίδεται σε πιρουέτες και παλινωδίες. Πριν λίγα χρόνια, η Όπερα του Βερολίνου ακύρωσε παράσταση του Ιδομενέα του Μότσαρτ για να μην θίξει τους μουσουλμάνους.
Μετά από σφοδρές επικρίσεις Γερμανών, η διεύθυνση της Όπερας υποχώρησε και επετράπη το έργο του Μότσαρτ να ανεβεί στην σκηνή. Ο Πάπας Βενέδικτος είχε εκφράσει πολλές φορές την ανυποχώρητη αντίθεσή του στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά για να πάει στο Φανάρι υποχρεώθηκε να δηλώσει ότι και η Τουρκία έχει θέση στην Ευρώπη.
Ο διάδοχός του, Πάπας Φραγκίσκος, πιέζει για μία πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική Ευρώπη. Το 2005, ο Γάλλος πρόεδρος Σιράκ ζήτησε από την τηλεόραση να δείχνει περισσότερους μουσουλμάνους σε καλούς ρόλους, ώστε «να μειωθεί η περιθωριοποίησή τους».
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε αντίστοιχες υποχωρήσεις του κράτους δικαίου σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπου το Ισλάμ ανατρέπει νομικές και ηθικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ας αρκεσθούμε στην δήλωση του Φιλίπ Φαργκ, επικεφαλής του Κέντρου Μεταναστευτικής Πολιτικής:
«Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ρατσιστής ή ξενοφοβικός. Το Ισλάμ μέσα στην Ευρώπη είναι μία πραγματικότητα η οποία είναι ξένη και εχθρική προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η λύση σίγουρα δεν έχει ακροδεξιό χρώμα. Αλλά πρέπει να μάθουμε οι δημοκράτες πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα χωρίς να παραιτηθούμε από τον εαυτό μας».
Από την άποψη αυτή, έχει σημασία να περάσει στην πλειοψηφία το μήνυμα ότι δεν είναι φασισμός να υπερασπίζεσαι τον πολιτισμό σου, ότι δεν είναι ακροδεξιά πολιτική η υπεράσπιση της ταυτότητάς σου. Γιατί, τί θα είναι η Ευρώπη αν ο πολιτισμός μας γίνει απολίθωμα; Για ποια πατρίδα, για ποια Ευρώπη θα αξίζει τότε να νοιάζεται κανείς;
* Συγγραφέας, πρώην εκδότης του περιοδικού Εποπτεία.