Τραγική έως … κωμωδίας η εμφάνιση Τσίπρα στην προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους των στελεχών του και τις ασφαλέστερες απόψεις των σοφών του κόμματος.
Του Χρήστου Υφαντή
«Το παλληκάρι δεν μπορεί», ειδικά όταν δεν έχει μαζί του ένα κύμα πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης για να το καβαλήσει και να τον μετατρέψει σε υπαρκτή πολιτική προσωπικότητα.
Σε συνθήκες πολιτικής και ιδεολογικής υπεροχής της φιλελεύθερης οικονομικής πρότασης ο Αλέξης χάνεται σε πελαγοδρομήσεις μεταξύ των αρχαίων τσιτάτων του μαρξικού τρόπου ανάλυσης της κοινωνίας και των αριστερίστικων φαντασιώσεων των διάφορων γκρουπούσκουλων με τα οποία είναι υποχρεωμένος να συνομιλεί καθημερινά.
Απέναντι στην πολιτική, ιδεολογική και προσωπική επικυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη η εικόνα του κ. Τσίπρα ήταν εκείνη του αυθάδη νεανία που μεταφέρει, αλόγιστα, ψεκασμένες ιδεοληψίες, αναγκασμένος κάθε φορά να περνάει από το ένα σλάλομ στο άλλο για να προλαβαίνει να ικανοποιήσει τους πάντες σε μια κωμική επανάληψη της προς του 2015 περιόδου, όταν υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες κι ο λόγος του είχε αντίκρισμα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις γύρω από αυτόν περιφερόμενες δυνάμεις κάθε είδους γεφυροποιών, η αδυναμία τα του Τσίπρα να εμπνεύσει ακόμη και τον σκληρό πυρήνα του κόμματος έχει καταστεί κοινός τόπος. Όλες οι απόπειρες που καταβάλλονται στα γραφεία να συγκροτηθεί ένας δομημένος πολιτικός λόγος και μια αντίστοιχη πρόταση προς την κοινωνία σε συνθήκες «μη ασφαλούς αντιπολίτευσης» καταρρέουν, καθώς όλοι έχουν αντιληφθεί πως το άλλοτε βασικό όπλο του χώρου, ο αρχηγός δηλαδή, είναι, σήμερα, μια ξεκάθαρα ελλειμματική προσωπικότητα.
Ο ίδιος ο Τσίπρας κινείται στο ναρκοπέδιο που έχει διαμορφωθεί γύρω του με όρους νάρκισσου σε αποδρομή. Στέλεχος, από τα πιο παλιά στο κόμμα έχει να λέει κάθε φορά που αναγκάζεται να παρακολουθήσει τον Τσίπρα σε δημόσια εμφάνιση του «βλέπω κάθε φορά μπροστά μου την εικόνα του Μεγαλέξαντρου του Αγγελόπουλου να αποσυντίθεται μαζί με την απόλυτη εξουσία του στο μπαλκόνι περικυκλωμένος από της «φρουρά του» κι από κάτω, δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον κανένας, ούτε να μας οικτίρει».
Η αδυναμία αυτή του Αλέξη Τσίπρα έφερε πιο γρήγορα στο προσκήνιο την ανάγκη των οργανωμένων ομάδων συμφερόντων ( τα περί «τάσεων» έχουν από πολλού ξεχαστεί) να συνομιλούν με την κοινωνία και τους πολίτες μόνες τους σε μια προσπάθεια να περιορίσουν τις απώλειες επιρροής στους πολίτες.
Οι ομάδες έχουν ήδη διαμηνύσει στην ηγεσία πως η δέσμευση τους στις κεντρικές πολιτικές θα είναι a la cart, καθώς δεν έχουν καμία διάθεση να παρασυρθούν στη δίνη της ιδεολογικής και προγραμματικής ανυπαρξίας της ηγετικής ομάδας.
Στο σκηνικό αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο ποιοι και με ποιους όρους συγκροτούν την περί τον Τσίπρα ομάδα καθοδήγησης μιας και τα πρόσωπα απέχουν πολύ από τον έχουν μόνιμη θέση στο τραπέζι. Οι εναλλαγές είναι εξαιρετικά συχνές και πλέον οι περισσότεροι από τον παλιό ηγετικό πυρήνα έχουν κόψει ρόδα μυρωμένα και έχουν αναχωρήσει για άλλες πολιτείες.
Στο ΣΥΡΙΖΑ ένα είναι βέβαιο: στη διαδρομή για το συνέδριο (όποτε αν διεξαχθεί) και κυρίως μετά από αυτό η ηγεσία του κόμματος και του χώρου είτε θα είναι συλλογική στα προ του 2015 πρότυπα, είτε θα υπάρχουν πολλά κόμματα.
Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να συνεχίζει ένα παιχνίδι συμμετοχής σε μια πολιτική καταστροφική για το χώρο και τις δεδομένες προσωπικές φιλοδοξίες των νεώτερων στελεχών.