Σύμφωνα με τις αρχές του ποινικού δικαίου, η υποκειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος πληρούται όταν ο δράστης ενεργεί, κατά κανόνα, εκ δόλου ή, ενίοτε, εξ αμελείας.
Σε ιδιαίτερες περιπτώσεις δεν αρκεί ο άμεσος ή ενδεχόμενος δόλος αλλά απαιτείται υπερχειλής δόλος, δηλ. ο δράστης να διαπράττει μία (παράνομη) πράξη επί σκοπώ επελεύσεως ορισμένου προσθέτου αποτελέσματος.
Του Κώστα Χριστίδη*
Τέτοια εγκλήματα με υπερχειλή υποκειμενική υπόσταση είναι π.χ. η εκβίαση ή η απάτη, στην οποία ο δράστης, πέραν της βλάβης ξένης περιουσίας, ενεργεί με σκοπό να προσπορίσει στον ίδιο ή σε τρίτο πρόσωπο παράνομο περιουσιακό όφελος.
Ένα τέτοιο έγκλημα απάτης με υπερχειλή δόλο ομολογήθηκε από επίσημα κυβερνητικά χείλη ότι διαπράττεται κατά τα τελευταία έτη σε βάρος της μεσαίας τάξης, που την απαρτίζουν οι όχι πολύ πλούσιοι και οι όχι πολύ φτωχοί, δηλ. οι περισσότεροι Έλληνες.
Συγκεκριμένα ο υφυπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι ‘’η φορολογική επιβάρυνση είναι μεγάλη, δεν κρύβομαι, για τους έντιμους και συνεπείς φορολογούμενους, για την μεσαία τάξη, είναι μεγάλη για τους ελεύθερους επαγγελματίες’’ και ότι ‘’η υπερ-φορολόγηση των ανωτέρω είναι συνειδητή επιλογή μας, για να ενισχυθούν (με την διανομή του ‘’υπερ-πλεονάσματος’’) τα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας’’(!)
Ο δε υπουργός Οικονομικών ακολούθως δήλωσε ότι ‘’η επιλογή αυτή είναι απόρροια της αδυναμίας πάταξης της φοροδιαφυγής’’.
Πραγματικά, μένει κανείς άφωνος προ του κυνισμού και της ομολογουμένης ανικανότητας. Κατ’ αρχάς, ‘’το υπερ-πλεόνασμα’’ για το οποίο σήμερα επαίρονται είναι αυτό που κατέκριναν επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου.
Και, βεβαίως, υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά: εκείνο το πλεόνασμα θα προέκυπτε από την προβλεπόμενη ανάπτυξη (2,9% για το 2015 και 3,7% για το 2016) ενώ το παρόν, μετά την μετατροπή της ανάπτυξης σε ύφεση λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προέρχεται από την εξοντωτική φορολόγηση ‘’των έντιμων και συνεπών φορολογούμενων’’, τις κατασχέσεις της κινητής και ακίνητης περιουσίας, την μη καταβολή 300.000 νέων συντάξεων και εφ’ άπαξ και την καθυστέρηση πληρωμής ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου, ύψους 5 δις € περίπου, σε ιδιώτες.
Το όφελος το οποίο η κυβέρνηση επιδιώκει να προσπορίσει στην ίδια με την γιγαντιαία προσπάθεια παραπλάνησης του ελληνικού λαού συνίσταται στην εξασφάλιση ψήφων από αυτούς στους οποίους θα διανείμει το ως άνω ‘’υπερ-πλεόνασμα’’.
Ελπίζει η κυβέρνηση ότι η δόλια αυτή πρακτική θα εκληφθεί ως κοινωνική πολιτική με αριστερό πρόσημο αντί αυτού που πράγματι είναι, δηλ. μία καθαρή μορφή πελατειακής συναλλαγής με έντονο παλαιοκομματικό χαρακτήρα. Ανεξαρτήτως τούτου, η συγκεκριμένη πολιτική απάτη πλήττει τους πάντες, περιλαμβανομένων και αυτών που επιδιώκει, με τρόπο απρόσφορο, να βοηθήσει.
Εάν πράγματι η κυβέρνηση ενδιαφερόταν για την ουσιαστική ανακούφιση αυτών υπέρ των οποίων κόπτεται, δεν θα μοίραζε ανύπαρκτα πλεονάσματα αλλά θα μείωνε τους επαχθείς άμεσους και έμμεσους φόρους, θα περιόριζε την μείωση του αφορολογήτου ορίου και θα προσπαθούσε να δημιουργήσει μόνιμες θέσεις εργασίας μέσω της προσέλκυσης παραγωγικών επενδύσεων.