Μία κοινωνία που αρνείται να ξεστραβωθεί και να δει την πραγματικότητά της, είναι χαμένη από χέρι –όσα δανεικά και αν τής δώσουν…
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλαμβάνουμε. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο υπό τον όρο ότι η χώρα θα αποφασίσει αν θέλει ανάπτυξη ή όχι. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση και όλα τα άλλα είναι πολλά λόγια και φτώχεια.
Η Ελλάδα υποφέρει γιατί έχει διαλυμένο παραγωγικό ιστό –τον οποίο, όμως, κάποιοι σκοπίμως διέλυσαν. Μοναδική τους φροντίδα ήταν η διόγκωση του Δημοσίου γιατί εκεί μόνον μπορούν να γίνονται μεγάλες λεηλασίες.
Όπως και έγινε. Και την νύφη την πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας, από τον οποίο προέρχεται και το 99,5% των ανέργων. Με αυτούς, ωστόσο, κανείς δεν ασχολείται. Συνεπώς, αποκλειστική ευθύνη για την κρίση έχουμε εμείς οι ίδιοι και ουδείς άλλος.
Επτά χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καν ένα αναπτυξιακό και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από αυτήν.
Όσες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί προς την κατεύθυνση αυτή –από τον κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο όταν ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών με τους κ.κ. Χρήστο Γκόρτσο και Μιχάλη Μασουράκη, το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το ΚΕΠΕ και εταιρείες συμβούλων επιχειρήσεων– έχουν όλες πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων.
Δεν εκπλήσσει έτσι το γεγονός ότι, στην επταετία της κρίσης, για να μην χάσει πελάτες και για να αυξήσει τον παιδισμό της ελληνικής κοινωνίας, το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και, αντί να συνδέσει την βιωσιμότητα του χρέους με την ανάπτυξη, την συνέδεσε με «κουρέματα» χρέους και άλλες διευκολύνσεις, άσχετες με τον παραγωγικό δυναμισμό της χώρας. Στο πλαίσιο δε αυτής της τακτικής, η οποία είναι αποκαλυπτική νοοτροπιών και αγκυλώσεων με ισχυρά ερείσματα, το πρόβλημα που αναδείχθηκε στην Ελλάδα δεν ήταν το πώς θα αναπτυχθεί αλλά με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να ζει με δανεικά!
Υπό αυτές τις συνθήκες, για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, όπως πολύ παραστατικά έγραφε και ο κ. Φώτης Γεωργελές, το πρόβλημα δεν είναι η κρίση και τα βαθειά διαρθρωτικά αίτιά της, αλλά το μνημόνιο! Μάς φταίει, δηλαδή, όχι το γεγονός ότι η χώρα χρεοκόπησε και δεν μπορεί πλέον να ζήσει χωρίς δανεικά, αλλά το ότι δεν δανείζεται αρκετά για να κρατιέται στην ζωή!
Δεν θέλουμε έξοδο από τον δανεισμό, αλλά περισσότερα δανεικά… Ακόμα χειρότερα, δεν μάς προβληματίζουν τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που μάς έδωσαν οι εταίροι μας για να μην καταρρεύσουμε, αλλά τους βρίζουμε γιατί δεν μάς δίνουν περισσότερα μέσω διαγραφής χρέους! Εξάλλου, με αυτή την παραπλανητική υπόσχεση ο κ. Αλέξης Τσίπρας πήρε την εξουσία.
Για να καταλάβει δε κανείς ποιο είναι το μέγεθος της αθλιότητας αυτού του συστήματος, παραθέτουμε τα εξής στοιχεία. Το 1981, η Ελλάδα είχε (σε δολλάρια της εποχής) 580 δολλάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 340 και η Πορτογαλία 216 δολλάρια.
Το 2014, σε αποπληθωρισμένα δολλάρια, η Ελλάδα είχε 2.100 δολλάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 30.000 και η Πορτογαλία 12.600 δολλάρια. Οι δύο αυτές χώρες, σε διάστημα διετίας, ξέφυγαν από την θηλιά του χρέους τους, βγήκαν από τα μνημόνιά τους, αναπτύσσονται με ρυθμό 2% και δανείζονται εκ νέου χρήματα από τις διεθνείς αγορές. Ιδιαίτερα δε η Ιρλανδία, έχει από καιρό καταλάβει τον ρόλο της γνώσεως και της καινοτομίας ως συντελεστών παραγωγής πλούτου και είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε εξαγωγή φαιάς ουσίας.
Εδώ, αντί να γίνεται λόγος για μιαν άλλη Παιδεία και για το αύριο στις κοινωνίες των γνώσεων, που ακόμα και η κομμουνιστική Κίνα έχει θέσει ως πρώτη της προτεραιότητα, κάποιοι προσπαθούν να μάς πείσουν ότι το Χαλιφάτο και οι τζιχαντιστές καλώς υπάρχουν διότι υπάρχει …η Δύση!
Γελοίοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δήθεν διανοούμενοι ξορκίζουν την πραγματικότητα γιατί πιστεύουν ότι ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω.
Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο οι οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί βρίσκονται στο προσκήνιο των προβληματισμών, στην χώρα μας μία μίζερη και αντιπαραγωγική κοινωνία «ονειρεύεται», αντί να αυτοπροβληματίζεται, και προκρίνει για το μέλλον της τους ανθρώπους που την χρεοκόπησαν.
Σε μία κρίσιμη, συνεπώς, καμπή της ιστορικής της πορείας, στην διάρκεια ενός απαιτητικού και εξόχως ανταγωνιστικού 21ου αιώνα, η χώρα, χωρίς σύγχρονα εφόδια παιδείας και ζωής, αντικρίζει το μέλλον της με πανικό και μίζερη ατολμία.
Έτσι, φυγομαχεί και ενσυνειδήτως αυτοκαταστρέφεται, πιστεύοντας ότι «κατατροπώνει» ανύπαρκτούς εχθρούς. Ιδιαίτερα δε αυτούς που την έσωσαν από τον πνιγμό. Και, βέβαια, όπως προκύπτει από τελευταία δημοσκόπηση, για τα απερίγραπτα χάλια της «φταίνε οι άλλοι». Αλλά, ο … «σοφός λαός» δεν μάς λέει πώς και γιατί, τρομάρα του.