Όταν ο Χίτλερ έγραφε τον «Αγώνα του» (Mein Kampf), δεν ήσαν λίγοι στη Γερμανία αυτοί που χαμογελούσαν ειρωνικά και έκαναν λόγο για οριακό πολιτικό φαινόμενο. Το ίδιο περίπου συνέβαινε στην Ιταλία, όταν οι Μουσολίνι, ντ’ Ανούντσιο και άλλοι Ιταλοί διανοούμενοι ανέπτυσσαν τις θεωρίες του φασισμού, με βάση τις οποίες αυτός ο τελευταίος δεν ήταν παρά η «αντιϋλιστική εκδοχή του μαρξισμού».
Γράφει ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Με άλλα λόγια, οι θεωρητικοί του φασισμού στην Ιταλία, πρόκριναν μια άλλη ανάγνωση του μαρξισμού και την άρνηση της ωφελιμιστικής κοινωνίας.
Σήμερα, για όποιον παρακολουθεί από κοντά πρώτον την δυναμική ανάδυση του ακραίου Ισλάμ παγκοσμίως και δεύτερον τη ρητορική του Ταγιπ Ερντογάν στην Τουρκία, θα πρέπει να προβληματίζεται σε υπερθετικό βαθμό. Η Τουρκία αντιμετωπίζει μια οξύτατη οικονομική κρίση, στη βαθειά Ανατολική της τα ποσοστά ανεργίας των νέων ξεπερνούν το 50%, η ισλαμική ελίτ της χώρας πλουτίζει όλο και περισσότερο, με την παρουσία της στους θεσμούς να είναι πλέον πανίσχυρη. Μετά το δήθεν πραξικόπημα του 2016, ο εξισλαμισμός της Τουρκίας καλπάζει και στην πορεία του αυτή, τώρα προστίθεται και ο ναζισμός του ιρακινού Ισλάμ, που είναι η κατ’ εξοχήν ιδεολογία του μίσους.
Πρέπει να διαβάσει κανείς ή να ακούσει τι διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία στο Ιράν των μουλάδων και θα καταλάβει ότι η πάλαι ποτέ Περσία, διαθέτει σοβαρά όπλα μαζικής πνευματικής καταστροφής.
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι το αντιδυτικό μένος του Τούρκου προέδρου είναι «κόλπο» για εσωτερική κατανάλωση. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Είναι ιδεολογικό όπλο. Γι’ αυτό και η γειτονική μας χώρα υποστηρίζει επισήμως τη Χαμάς και το ακραίο Ισλάμ. Το Τζιχάντ απελευθερώνει τα ένστικτα. Αυτή η βία είναι δηλητήριο για την ανθρωπότητα και τον άνθρωπο.
Αν θέλει κάποιος να καταλάβει πραγματικά το Ισλάμ, ας διαβάσει το βιβλίο των κατακτήσεων του αλ-Ουακίντι. Επίσης, συνιστώ το βιβλίο του Μοχάμεντ Μαχμούντ με τίτλο Ο Μωάμεθ ως Προ¬φήτης: η ιστορία του και οι αντιλήψεις του. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της σύγχρονης αραβικής κουλτούρας. Έμαθα πολλά διαβάζοντάς το.
Το συνιστώ σε όλους εκεί¬νους που ασχολούνται με το Ισλάμ. Πρόκειται για βία που προκαλεί δέος. Το Ισλάμ κρίνει και κα¬ταδικάζει τον άνθρωπο, ο οποίος οφείλει να μη γνωρίζει και να μην πράττει παρά μόνον εκείνα που αναφέρονται στα ιερά κείμενα. Κατά συνέ¬πεια ο άνθρωπος δεν είναι απλώς «οπαδός» (τάμπι) του Ισλάμ αλλά ουσιαστικά σκλάβος του.
Με αυτήν την έννοια, η θρησκεία, αντί να απελευθερώνει τον άνθρωπο, του ενισχύει το αίσθημα της δουλικότητας. Ο ρόλος της γίνεται έτσι πιο αρνητικός ακόμα και από αυτό που εννοούσε ο Μαρξ όταν έλεγε «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».
Όταν λοιπόν ο Ερντογάν υβρίζει τη Δύση μην μου πείτε ότι εξαιρεί την Ελλάδα, λίκνο της δυτικής φιλοσοφίας. Μην του πείτε ότι δεν γνωρίζει τι ήταν η Ιωνία και η προσωκρατική φιλοσοφία για τον πολιτισμό.
Όταν αναφέρεται στην Καλλίπολη και στις δόξες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μην μου πείτε ότι ο Τούρκος πρόεδρος εξυπηρετεί εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες; Πολύ φοβάμαι ότι αργά αλλά σταθερά, ο κ. Ταγίπ Ερντογάν, ξυπνά μνήμες και καλλιεργεί μίσος, το οποίο σε κάποια φάση θα χρησιμοποιηθεί εναντίον κάθε «εχθρού» του Ισλάμ. Και όσο το τελευταίο επεκτείνεται στη Βόρεια Αφρική, θα του ανοίγει η όρεξη και για το Αιγαίο
Καθ’ όσον ο άνθρωπος που στηρίζει τη Χαμάς και το ακραίο Ισλάμ, μου θυμίζει μια σοφή ρήση που λέει, «πες μου ποιος είναι ο φίλος σου να σου πω ποιος είσαι». Όσο για τον τουρκικό λαό, σιγά – σιγά, με όποιον δάσκαλο κάθεται τέτοια γράμματα θα μάθει. Έχει κανείς αντίρρηση;