Στη διεθνή σκήνη και τις διεθνείς εξελίξεις, το άλλοθι του αιφνιδιασμού δεν αντέχει σοβαρής αποτίμησης. Η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας αλλά και ο πλούτος των δεδομένων για ανάλυση, επιτρέπουν σε κάθε στοιχειωδώς οργανωμένο κράτος να έχει εικόνα για το τι ακολουθεί στις θεματικές ενδιαφέροντος και προτεραιοτήτων του.
Του Πολύκαρπου Αδαμίδη*
Το κεφάλαιο των μεταναστευτικών ροών, είναι κορυφαίας σπουδαιότητας θεματική για τη χώρα μας. Η προοπτική είναι δυσοίωνη και αρνητική. Αρχικά σε σχέση με όσους βρέθηκαν ή εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα αναζητώντας άσυλο, δείχνει να επιβεβαιώνεται η αρχή πως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Κάτι που και την κοινωνική δυσθυμία και αναταραχή επιδεινώνει και το διεθνές δίκαιο απαξιώνει.
Από τη στιγμή που έχουν κατά κανόνα σιγήσει τα μέτωπα στη Συρία και την Ιράκ, πρέπει να δρομολογηθεί η διαδικασία επιστροφής όσων θεωρήθηκαν αρχικά δικαιούχοι ασύλου. Άλλως χάνει νόημα και έρεισμα, το όλο νομικό και ανθρωπιστικό οικοδόμημα, που δικαίως υιοθετήθηκε.
Είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, που πρέπει να διαφυλαχθεί. Και να μη δικαιώσει όσους αμφισβητούν τόσο τη λειτουργικότητά της, όσο και τα κίνητρα των κατά τα άλλα υπερασπιστών της.
Η κατάσταση εξάλλου, δείχνει ότι θα επιβαρυνθεί. Δυο νέες εστίες θα αποτελέσουν συστηματική πηγή προέλευσης μεταναστευτικών ροών.
Στην Αιθιοπία τα κυβερνητικά στρατεύματα, όπως και της γειτονικής Ερυθραίας, καταγγέλλεται ότι προβαίνουν σε ωμότητες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος των κατοίκων της επαρχίας Τιγκράι, στην οποία υπάρχει ενεργό αυτονομιστικό κίνημα.
Είναι το πρελούδιο αναγκαστικής μετακίνησης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, που θα διεκδικήσουν τη χορήγηση ασύλου στην Ευρωπαϊκή γη της Χαναάν. Την ίδια στιγμή στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν προελαύνουν, τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο, που ούτως ή άλλως θεωρούνταν, η βάση των δυνάμεων και της ισχύος τους.
Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες μετά την έναρξη αποχώρησης των Δυτικών στρατευμάτων, έθεσαν υπό τον έλεγχό τους την Κουντούζ και τη Χεράτ και συνολικά το 65% της χώρας. Δείχνει να είναι για αυτούς υπόθεση ημερών και όχι 20 εβδομάδων, όπως αρχικά υπολογίζονταν, ο απόλυτος έλεγχος της χώρας.
Τα 162 αεροσκάφη της Αφγανικής αεροπορίας, δε φαίνονται ικανά να τους αναχαιτίσουν. Ήδη οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 400.000 αμάχους-εσωτερικούς πρόσφυγες. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για το που θα επιχειρήσει το ανθρώπινο αυτό ποτάμι να μετακινηθεί.
Από πλευράς μας απαιτούνται πρωτοβουλίες. Η συνυπογραφή με άλλα πέντε κράτη μέλη της επιστολής προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να μην παγώσουν οι επιστροφές των Αφγανών που παράνομα βρέθηκαν στην Ευρώπη, ήταν αυτονόητη και αναγκαία. Δεν αρκεί. Τον δρόμο μας τον δείχνει ακόμα και η Λιθουανία.
Που ανέδειξε- και ορθώς για τα καλώς νοούμενα συμφέροντά της- τον υβριδικό ή κατ’ άλλους με γκρίζα μέσα διεξαγόμενο πόλεμο της Λευκορωσίας σε βάρος της. Σε τι συνίστατο αυτός? Μα στην οργανωμένη κατά τους Λιθουανούς προώθηση Ιρακινών που έφταναν αεροπορικώς στο Μινσκ, στα σύνορα με τη Λιθουανία.
Ότι δηλαδή κάνουν επί έτη οι Τούρκοι σε βάρος μας. Τι αξίωσαν οι Λιθουανοί μεταξύ άλλων; Την επιβολή κυρώσεων σε βάρος των αεροπορικών εταιρειών που πραγματοποιούν αυτές τις πτήσεις.
Στόχευσαν στην εξάλειψη των όπλων με τα οποία διεξάγεται σε βάρος τους υβριδικός πόλεμος. Ανάλογες ενέργειες πρέπει να περιλαμβάνει και η δική μας πολιτική.
Ειδικά τώρα που ο Ερντογάν, φαίνεται να αποκτά επιρροή, πέρα από τη Λιβύη και τη Συρία και σε μια νέα πηγή μεταναστευτικών ροών. Αυτή δηλαδή του Αφγανιστάν.
Το συννεφάκι που μπορεί να εξελιχθεί σε καταιγίδα. Έχουμε πικρή εμπειρία από τα φυσικά φαινόμενα που εκόντες άκοντες τα αφήσαμε να θεριεύσουν.
*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι δικηγόρος, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αναπληρωτής Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων