Σε κανονική φαρσοκωμωδία παραπέμπουν οι εξελίξει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη διαδικασία μετατροπής του σε «Κασσελακικό», όπως το διευθυντήριο των πραιτωριανών του Στέφανου Κασσελάκη έχει οραματιστεί και υλοποιεί με μια πρωτοφανή συνέπεια και σκληρότητα προς ό,τι απόμεινε στην Κουμουνδούρου να θυμίζει τις παλιές «ένδοξες μέρες» της κυβερνώσας Αριστεράς.
Του Χρήστου Υφαντή
Την ίδια ώρα οργανώνει τις επιθέσεις του εναντίον του τέως προέδρου κατηγορώντας τον , σχεδόν καθημερινά, για ζητήματα που ακουμπούν ευθέως «το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα», από τα «μαύρα ταμεία» μέχρι την οικονομική διαχείριση με φανερή την πρόθεση να τον αναγκάσει να «κινηθεί» αντιθεσμικά και να προσφέρει στο κασσελακικό ιερατείο την ευκαιρία να τον «καθαρίσει» νόμιμα.
Σε αυτό το σκηνικό η αποχώρηση Δραγασάκη και τα όσα την ακολούθησαν είναι απολύτως ενδεικτικά του σχίσματος στην Κουμουνδούρου, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να καλυφθεί, με την ομάδα Κασσελάκη να επενδύει σε ό,τι ψεκασμένο, διεστραμμένο, πολιτικά ανήθικο, κομματικά ευτελές και εκτσογλανισμένο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ένα γενικευμένο κομματικό εμφύλιο, το τέλος του οποίου θα σηματοδοτηθεί από μια νέα διάσπαση, την οποία όλοι, πλέον, θεωρούν βέβαιη.
Ο Γιάννης Δραγασάκης, εκ των παλαιοτέρων στην υπόθεση «αριστερά» είναι σίγουρο πως κινήθηκε προς την έξοδο έχοντας προηγουμένως λάβει την «ευχή» του Αλλεξη Τσίπρα και την «ευλογία» της ομάδας που τον εκπροσωπεί στα κομματικά όργανα, σε μια σημαντική από όλες τις πλευρές κίνηση, μέσω της οποίας η ομάδα Τσίπρα και ο ίδιος ο τέως ηγέτης κερδίζουν πόντους στην προοπτική της δημιουργίας ενός νέου κομματικού σχηματισμού το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Η αποχώρηση Δραγασάκη νομιμοποιεί κάθε ενέργεια της ομάδας Τσίπρα ενόψει του συνεδρίου του κόμματος, η διεξαγωγή του οποίου ήδη έχει τεθεί εν αμφιβόλω από την ώρα που προετοιμάζεται ως έδαφος της τελικής σύγκρουσης ανάμεσα στην Τζάκρη και στην Όλγα, με έπαθλο για την πρώτη την επικυριαρχία στον ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τον Παππά και τον Πολάκη και για τη δεύτερη την νομιμοποίηση της εξόδου της από την Κουμουνδούρου μακριά από τις τοξικές και ευτελείς σχέσεις τις οποίες αναγκαστικά υπέμενε προς χάρη του Αλέξη.
Κάθε πλευρά ψάχνεται για την καλύτερη δυνατή στιγμή της τελικής ρήξης, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την εξέλιξη και να επενδύσει για το μέλλον στην ένταση της συναισθηματικής αντιπαράθεσης (καθότι την πολιτική της πλευρά ουδείς την λαμβάνει υπόψη) για να δικαιώσει την επιλογή της.
Με την έννοια αυτή δεν είναι καθόλου απίθανο οι εξελίξεις να είναι ραγδαίες και η τελική σύγκρουση να προκύψει πριν το διήμερο του Συνεδρίου, ώστε η εκλογική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει εντελώς διαφορετική δυναμική από αυτή που μέχρι σήμερα διαθέτει.
Σε αυτό το ευρύτερο κομματικό αλαλούμ ο πολιτικός χρόνος αποκτά μια διαφορετική σχετικότητα και οι εξελίξεις δεν είναι ποτέ ευθύγραμμες. Η τελική φάση μπορεί να προκύψει από ένα «ατύχημα» και να ανατρέψει όλους τους σχεδιασμούς, οδηγώντας τους «στρατούς» στην κορυφαία μάχη με όρους διαφορετικούς από αυτούς που ευαγγελίζονται.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι δημόσιες παρεμβάσεις του κ. Κασσελάκη στην υπόθεση της συγχώνευσης Αττικής και Παγκρήτιας έχουν διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο αντιπαράθεσης στην ευρύτερη επιχειρηματική οικογένεια, με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορείται ευθέως πως «εκτελεί συμβόλαιο» ομάδας επιχειρηματιών που δεν βλέπουν με καλό μάτι την εξέλιξη, ούτε επιθυμούν να δουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίζει πολιτικούς πόντους.
Ήταν εύκολο « να πιάσουν Κώτσο» τον κ. Κασσελάκη να βγει επιθετικά εναντίον μιας απολύτως απαραίτητης κίνησης κραδαίνοντας διάφορα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» και «λαϊκών συμφερόντων», ώστε να πειστεί να ξιφουλκήσει σε μια θετική επιχειρηματική εξέλιξη «για να κάνει τη ζωή του Κούλη δύσκολη», με αποτέλεσμα να τον εκθέσουν ανεπανόρθωτα και να του προκαλέσουν τεράστια επικοινωνιακή ζημιά.