Μόνοι οι τυφλοί και οι αδιάφοροι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο βίος και η πολιτεία του Στέφανου Κασσελάκη έχει σκοτεινές περιοχές. Δραστηριότητες του παρελθόντος του, για τις οποίες είναι γνωστά μόνο όσα λέει ο ίδιος. Χωρίς μαρτυρίες, ντοκουμέντα και στοιχεία.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το εκλογικό σώμα όμως πρέπει να γνωρίζει τι έχει και πώς το απέκτησε κάθε πολιτικός αρχηγός. Ιδίως κάποιος που εμφανίσθηκε ουρανοκατέβατος και κάνει καριέρα στη μιντιακή σκηνή με ασυδοσία λόγου, ανερμάτιστες συμπεριφορές και αυθαίρετες μεταμορφώσεις του κόμματος που κατέλαβε…εξ απήνης και διαχειρίζεται κατά τις διαθέσεις του.
Οι Συριζαίοι τον έκαναν αρχηγό τους, αρνήθηκαν να τον επαναξιολογήσουν, όπως τους υπέδειξε ο Τσίπρας– και κάνουν ότι δεν βλέπουν, ή συνωθούνται για να μπουν στο περιβάλλον του. Επωμιζόμενοι και τα βάρη που κομίζει, παριστάνοντας πότε τον «αριστερό» και πότε τον «κεντρώο». Ακόμη και τον “ανδρεο-παπανδρεϊκό», επικαλούμενος τα φρονήματα του πατρός του- αλλά όχι και τις δικαστικές καταδίκες του.
Πίσω από τη χρυσόσκονη της δημόσιας παρουσίας του και τον εντυπωσιασμό με μεθόδους του ιντερνετικού συρμού ο Κασσελάκης προτείνει ως λύση τον εαυτό του και υπόσχεται λύσεις σαν αυτές του αλήστου μνήμης Αρτέμη Σώρρα. Ποιος δεν θυμάται ότι πριν από μερικά χρόνια, γέμιζε πλατείες με τα «600 δισ. δολάρια» που διέθετε και ξεχρέωνε όχι μόνο τη χώρα, αλλά και κάθε πικραμένο που τον ακολουθούσε.
Γούστο του και καπέλο του να προβάλει τον εαυτό του ως εν αναμονή Πρωθυπουργό, τον σύζυγό του ως μέλλοντα υπουργό Υγείας, τις παλαβομάρες τους ως πολιτική συμπεριφορά και διάφορες αερολογίες ως πολιτικό σχέδιο και οικονομικό πρόγραμμα.
Να τσαλαβουτάει σε θέματα που δεν γνωρίζει, από την εξωτερική πολιτική ως την οικονομία, παριστάνοντας τον «Σούπερμαν» κατά τρόπο που μόνο απορίες για τη κατάστασή του θα έπρεπε να προκαλεί. Ή πάντως ανησυχία για την τύχη του κόμματος το οποίο στη πράξη έχει ήδη καταργήσει.
Ωστόσο τα στελέχη που αντιστέκονται στην χάρτινη μαγεία της παρουσίας του –δίκην μετεμψύχωσης του Έλβις Πρίσλεϊ- είναι λίγα. Ο Χρήστος Σπίρτζης, ηγείται μιας προσπάθεια αφύπνισης του χώρου, ο Κώστας Ζαχαριάδης απορρίπτει τις προεδρικές δήθεν πρωτοβουλίες του και -λιγότερο- ο Τεμπονέρας και ο Ραγκούσης δείχνουν ότι δεν καταπίνουν αμάσητα τα καμώματά του. Από εκεί και πέρα υποταγή και εθελοτυφλία…
Ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»
Και ο Αλέξης Τσίπρας; Ενώ το πρώην κόμμα του -ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ του 3%- του έχει γυρίσει ήδη την πλάτη και όσοι δεν έφυγαν ακολουθούν τυφλά τον Κασσελάκη, η Δημοκρατική Παράταξη τον αντιμετωπίζει σαν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, που κάποια στιγμή θα αναστηθεί και «πάλι δικά μας θα είναι».
Ο ίδιος, όποιο σχεδιασμό και αν έχει, τον υπονομεύει με εμφανίσεις που δεν συνάδουν με το παρελθόν του ,το πολιτικό προφίλ του και τις προσδοκίες που επενδύονται -ξανά- στο πρόσωπό του.
Αποδέχεται να τον πριονίζει ο Κασσελάκης, που έφτασε να λέει ότι ο πρώην πρόεδρος του είναι… χρήσιμος την Ευρώπη. Όλοι ξέρουν ότι μετά βίας τον ανέχεται. Ο Κασσελάκης τον Τσίπρα! Και σε αυτό τον συνδράμουν – τον Κασσελάκη- ο Παππάς, η Δούρου, ο Πολάκης και ο …Καρανίκας.
Αν δεν υπήρχε η αριθμητική της Βουλής και ο φόβος να χαθεί ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολιτευσης θα τον είχε …απομακρύνει ήδη ως …ξεπερασμένο και αίτιο όλων των δεινών του κόμματος. Δεν είναι πλάκα. Εκτός αν τον προλάβει ο ίδιος ο Τσίπρας.
Προς το παρόν ο Κασσελάκης τον απαξιώνει με κάθε ευκαιρία. Παραδόξως ο Τσίπρας το δέχεται υπό το κράτος ενός περίεργου -σχεδόν μεταφυσικού φόβου: μην εκθέσει στη βάση του κόμματος- ποιου κόμματος;- να του «χρεώσουν την ήττα- όσοι τον πουλήσανε;- και να μην παρεξηγηθεί από τον Κασσελάκη. Με τον οποίο μια χαρά επαφή έχει -ή τουλάχιστον αυτό λέει ο διάδοχός του. Που δεν αποκλείεται να του ζητήσει δήλωση εκλογικής στήριξης-και να την πάρει.
Εν τω μεταξύ αναλώνεται σε -διεθνείς- πρωτοβουλίες χωρίς ουσία και πολιτικό αντίκρισμα. Ή σε παρουσίες που ερμηνεύονται σαν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο «σύστημα», όπως ήταν το συγχωροχάρτι για το σκάνδαλο Νοβάρτις. Όπως και η εμφάνισή του σε εκδηλώσεις που δεν έχει λόγο να βρίσκεται. Είτε εντός είτε εκτός κόμματος. Αλλά αυτά είναι άλλη υπόθεση.
Το θέμα αυτή τη στιγμή είναι αν ο Κασσελάκης « πάει καλά»- στις Ευρωεκλογές- θα επέλθει το τέλος του Τσίπρα. Η επικράτησή του δεν αφήνει περιθώρια σ’ αυτόν το χώρο. Και ασφαλώς δεν θα έχει νόημα να ηγηθεί ενός ακόμη μικρού κόμματος.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η Δημοκρατική Παράταξη
Ο Τσίπρας καταξιώθηκε στην πολιτική όταν συσπείρωσε τη Δημοκρατική Παράταξη και κέρδισε τις εκλογές του 2015. Αυτό απαξιώθηκε με τον τρόπο που λειτούργησε μεταξύ 2019-2023. Αλλά ως πολιτικός ηγέτης παραμένει η μόνη λύση για νέα πανδημοκρατική συσπείρωση -πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, τον Κασσελάκη και Ανδρουλάκη- στο πρόσωπό του, που θα οδηγήσει στο τέλος του Νεομητσοτακισμού. Άλλος πρωθυπουργήσιμος την ευρύτερη Παράταξη δεν υπάρχει.
Ωστόσο κάποιοι φροντίζουν να χάσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μια δημοσκόπηση -που δεν μπορεί να μην προβληματίζει για την εταιρία που την έκανε και το μέσο που τη δημοσίευσε -τον περιορίζει ως πολιτικό μέγεθος.
Του δίνει μόνο ένα ελάχιστο προβάδισμα για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς -μόλις 16% με τον…Ανδρουλάκη να ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής. Και τον κατατάσσει πίσω από τον Κασσελάκη στις πιθανότητες να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα τον.. εξαφανίζει μπροστά στον διάδοχό του.
Επειδή στην πολιτική και στη… δημοσιότητα τίποτε δεν γίνεται τυχαία οι ευρωεκλογές αποκτούν χαρακτήρα επιβίωσης και για τη Δημοκρατική Παράταξη και για τον πρώην Πρωθυπουργό.
Ισχυροποίηση του -εξωκοινοβουλευτικού πάντα-Κασσελάκη οδηγεί σε πολιτική εξαφάνιση του Τσίπρα. Τη συνέχεια μπορεί να τη φανταστεί κανείς: απόλυτη και διαρκής κυριαρχία Μητσοτάκη.
Ποτέ άλλοτε ψηφοφόροι δεν βρέθηκαν τόσο άμεσα μπροστά στην ευθύνη να προστατεύσουν τα ιερά και τα όσια του προοδευτικού χώρου, που απειλούνται και από μέσα, αυτή τη φορά. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…
ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr