Κάποτε ακούγαμε μελωδίες, στίχους, ακούγαμε μουσική. Αυτή μας έφτιαχνε τη διάθεση και δημιουργούσε ψυχική ανάταση. Στην εφηβεία της γενιάς μου. Γιατί δεν μεγαλώσαμε ούτε σε ghettos, ούτε μέσα στην ανέχεια και την αδικία. Αλλά και εκείνοι που μεγάλωσαν πιο δύσκολα, πάλι με τη μουσική ταξίδευαν σε «μέρη» ευχάριστα.
Και ύστερα ήρθαν οι τράπερς.
Εκθειάζουν το εύκολο χρήμα, αναδεικνύουν την παρανομία σε επίτευγμα, παρουσιάζουν τα ναρκωτικά σαν απλή συνήθεια και υπερασπίζονται την απουσία εκπαίδευσης, η οποία για εκείνους δεν είναι προϋπόθεση για την επιτυχία. Παρουσιάζουν την επιτυχία σαν αποτέλεσμα τσαμπουκά και απολύτως συνυφασμένη με πολλά χρήματα και πολυτέλεια. Και ναι όλα αυτά λαμβάνουν εκατομμύρια views στο youtube. Θέλετε να πάρετε μια ιδέα;
Ακολουθούν στίχοι από τραγούδι που έχει πάνω από 12 εκ. views στο youtube
Έχω money, έχω drugs, είμαι dealer
Έχω πάρει στη π…… μου chinchilla
Έχω άκρες να βουλώσω κάθε τρύπα
Έχω τις σφαίρες να ψεκάσω όλο το τμήμα, uh
Και άλλοι με πάνω από 5 εκ. προβολές
Πες μου τι θες και θα στο φέρω
Μετρητά είναι το μόνο που ξέρω
Χρήματα είναι το μόνο που θέλω
Όλα τα υπόλοιπα απλά δεν τα βλέπω
Έχασα τα πάντα σαν να' μαι ο Capone
Η σφαίρα τυφλή μην το παίζεις Stallone
Οι τράπερς είναι η απόλυτη καρικατούρα του τύπου αυτού που λέμε “ο πεινασμένος που λίγδωσε το αντεράκι του”. Είναι ο κλασικός ποζεράς, όπως λένε στην αργκό της συνομοταξίας τους, δηλαδή αυτός που κάνει επίδειξη των αποκτημάτων του και θα συμπληρώσω, γιατί πολύ απλά δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο. Ούτε μόρφωση, ούτε προσωπικότητα, ούτε σπουδαία επιτεύγματα. Και χθες είδαμε πως αδυνατεί και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά, γιατί δυο εκπρόσωποι της ελληνικής τραπ σκηνής απέδειξαν πως δεν είναι, να το πούμε απλά, για «μεγάλα σαλόνια» όσο και αν το πιστεύουν.
Θυμίζουν τους Ρώσους ολιγάρχες που στα πολυτελή chalet της υψηλής κοινωνίας της Ευρώπης δεν είναι καλοδεχούμενοι.
Δυο αγοράκια που έγιναν διάσημα εμποτίζοντας παιδικά και εφηβικά μυαλά με στρεβλές αξίες, κατέστρεψαν τη διοργάνωση που συνήθως ήταν μια γιορτή της μουσικής.
Τα σκληρά αυτά αγόρια που αποτελούν το trendy πρότυπο της γενιάς των εφήβων του 2022 μέσα από τους στίχους τους, ενισχύουν το μίσος και την διαμάχη όπως οι συμμορίες.
Πρώτα θα δώσουμε μπουκέτο και μετά εξηγήσεις
Αν σου πάρουμε το chain, έλα να το ζητήσεις (woh)
Και σου υπόσχομαι, θα γίνεις διάσημος στις ειδήσεις (του-του)
Ο χαζούλης θέλει να με φοβίσει
Λες και δεν ξέρω πως είναι να σ' έχουν πυροβολήσει
Λες και ποτέ δεν το 'χω βγάλει, δεν έχω κυνηγήσει
Νομίζω δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να θέσει θέμα περί ποιότητας μουσικής και δημιουργίας γιατί δεν ανήκουν όλα αυτά τα ακουστικά τερατουργήματα ούτε στην σφαίρα της οποιασδήποτε μουσικής σχολής. Δεν υπάρχει μελωδία, σύνθεση, στιχουργική δημιουργία, μόνο φράσεις προκλητικές υποτυπωδώς συνδεδεμένες με ένα έτοιμο ψηφιακό μουσικό χαλί.
Αυτό δεν λέγεται ούτε τραγούδι ούτε μουσική. Αυτό λέγεται κοροϊδία για παιδάκια με μηδέν μουσική παιδεία και σίγουρα δεν δημιουργεί καμία ανάταση . Επίσης δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης όπως για παράδειγμα την κοινωνική διαμαρτυρία που ήταν ο λόγος γέννησης της rap και της hip hop μουσικής, στην οποία θέλουν οι τράπερς να πιστεύουν πως βρίσκεται η βάση της παραγωγής τους, να το πούμε έτσι γιατί η λέξη "δημιουργία" είναι νομίζω αναβαθμισμένη για αυτούς και υπάρχει διακύβευμα ανακρίβειας.
Εγώ δεν θέλω να μιλήσω για την επίδραση στην κοινωνία γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως ένα παιδί που έχει το μέσο iq μπορεί να αποδεχθεί τα παραπάνω δημιουργήματα ως κάτι περισσότερο αληθινό από ότι ένα video game. Ασφαλώς υπάρχουν και εκείνα με έλλειψη οικογενειακών προτύπων και μειωμένο iq που επηρεάζονται και πιστεύω πως δεν είναι άσχετη η αύξηση της βίας με τα εκατομμύρια των views σε τέτοιου είδους video clips.
Ωστόσο όλα αυτά τα αγοράκια που είναι διάττοντες αστέρες εύκολα αποδεικνύουν πως ότι ανεβαίνει γρήγορα κατεβαίνει το ίδιο γρήγορα αλλά και το αγαπημένο μου ρητό «οι άδειοι τενεκέδες κάνουν πολλή φασαρία» ή καλύτερα τα άδεια τ(ρ)άπερ!
Θέλω όμως να ρωτήσω, ο νόμος δεν μπορεί να θέσει κάποια πλαίσια μετάδοσης έκλυτων συμπεριφορών με τέτοια ευκολία, όταν αυτές τελικά δεν αποτελούν δημιούργημα μυθοπλασίας, όπως αποδείχθηκε στα βραβεία Music Video Awards;