Όλο και περισσότερο μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γαλλο-Σέρβου δημοσιογράφου και γεωπολιτικού αναλυτή Μπρανκο Λάζιτς, ο οποίος το 1993, σε μια σεμιναριακή εκδήλωση του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. μου έλεγε ότι «είναι τεράστιο λάθος από την πλευρά της Δύσης να μη ζητήσει μετά την παταγώδη αποτυχία του κομμουνισμού και την κατάρρευση του, τον αφοπλισμό της Ρωσίας. Ή την άμεση ένταξή της στην Ατλαντική Συμμαχία, αν θέλει να διατηρήσει τα πυρηνικά της όπλα».
Αντί όλων αυτών, στο τέλος του 1994, ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο, Ρωσία και Ουκρανία, υπέγραψαν το περίφημο Μνημόνιο της Βουδαπέστης, με το οποίο η ουκρανική πλευρά θα επέστρεφε τα πυρηνικά της στην Ρωσία (για χάρη της πυρηνικής ασφάλειας) και ως αντάλλαγμα οι συνυπογράφουσες δυνάμεις υπόσχονταν ότι καμιά από αυτές δεν θα χρησιμοποιούσε δυνάμεις ή απειλές εναντίον της Ουκρανίας και ότι όλα τα μέρη θα σέβονταν τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τα υπάρχοντα σύνορά της. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης ότι, σε περίπτωση επιθετικότητας, οι συνυπογράφοντες θα αναζητούσαν άμεσα την εμπλοκή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ προς υποστήριξη της Ουκρανίας.
Σήμερα όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, όλα τα παραπάνω έχουν πάει περίπατο, η δε Ρωσία, προκλητικά και βάρβαρα παραβιάζει διεθνείς συμφωνίες, εξευτελίζοντας πλήρως και τον ΟΗΕ, όπως αυτό συνέβαινε στη δεκαετία του 1930, όταν η ναζιστική Γερμανία πετούσε στα σκουπίδια την Κοινωνία των Εθνών.
Αυτή η περιφρόνηση όμως της διεθνούς τάξης, τόσο από τους ναζί όσο και από τον Πούτιν, έχει τη σημασία της και η τελευταία είναι ζωτική για τους Ευρωπαίους.
Αναίρεση, Περισπασμός, Διαστρέβλωση, Κατάργηση του σκέπτεσθαι και ανυπαρξία κράτους δικαίου, είναι τα βασικά συστατικά της τυραννίας. Κύριο δε μέλημά της είναι η ανασφάλεια, και η έλλειψη εμπιστοσύνης, στο κοινωνικό σώμα, ώστε να αποφεύγονται συμπράξεις, ομαδοποιήσεις κλπ.
Πέρα από τα παραπάνω, στη σοβιετική Ρωσία, το κλειστοκρατικό κράτος μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού παρέμεινε άθικτο απλώς όμως αλλάζουν οι διαχειριστές του. Στο πλαίσιο αυτό, με αφορμή μαζικές δυτικές επενδύσεις, το κράτος αυτό δυτικοποιήθηκε εν μέρει, πλην όμως παραμένει αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο.
Εύκολα λοιπόν μπορεί να υπαχθεί στην εξουσία ενός δικτάτορα και να λειτουργεί κατά τρόπο που να κάνει προβληματική τη χειραφέτηση των πολιτών καταναλωτών. «Βασική αρχή της τυραννίας είναι να πτωχεύουν οι πολίτες ώστε να είναι απασχολημένοι με την επιβίωσή τους και να μην μας μένει χρόνος για επιβουλές» είχε πει ο Αριστοτέλης, αλλά ποιος τα θυμάται όλα αυτά.
Ενώ λοιπόν η Ρωσία βιώνει τις κυρώσεις που ο ίδιος ο Πούτιν σκοπίμως προκάλεσε, την ώρα που η ελευθερία του Τύπου έχει πάει στον κάδο απορριμμάτων, ο νέος φασισμός έχει από καιρό κάνει την εμφάνισή του, με ρωσικά χρώματα.
Όλο και περισσότερο έτσι στη Μόσχα και άλλες μεγάλες πόλεις, γίνεται επίκαιρη η φιλοσοφία του Ιβάν Ιλίν (1883-1954),του Αλεξάνδρου Ντούνγκιν και του Πατριάρχη της Ρωσίας Κύριλου, που αναφέρονται στον υπερούσιο «ρωσικό λαό», στην Τρίτη Ρώμη και στη Μεγάλη Ευρασιατική Ρωσία.
Για τους Ιλίν, Ντούνγκιν και Κύριλλο, ο χριστιανο-ρωσισμός, είναι το υπέρτατο μέσο για να πραγματωθεί ο Ρωσικός Κόσμος (Ρούσκι Μιρ), ένας νέος ορθόδοξος φονταμενταλισμός με επίκληση το αίμα, τη γη, την πίστη, το έθνος και τον λαό. Στον νέο Ρωσικό Κόσμο θα ανήκουν, εκτός της σημερινής Ρωσίας, με πολιτική πρωτεύουσα τη Μόσχα, η Ουκρανία, με πνευματικό κέντρο το Κίεβο -κοιτίδα του καθαρού ρωσικού πολιτισμού των «Ρως»- , καθώς και η Λευκορωσία, η Μολδαβία, το Καζακστάν και με σφαίρες επιρροής, περιοχές όπου βρίσκονται ρωσόφωνοι, ορθόδοξοι πληθυσμοί.
«...Ή καρδιά του Ρωσικού Κόσμου σήμερα είναι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Ο άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκωφ εξέφρασε αυτή την νέα πραγματικότητα με τη γνωστή του φράση: «Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτή είναι η Αγία Ρωσία», έλεγε σε ομιλία του το 2009 ο Πατριάρχης Κύριλλος, στην Τρίτη Συνέλευση του Ιδρύματος «Ρώσικος Κόσμος», τα ίδια δηλαδή που ανέφερε και ο Πούτιν στο διάγγελμα της 24ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την εισβολή.
Αυτά επανέλαβε ο Πατριάρχης και στο πρόσφατο μήνυμα του, καλώντας απλά «όλο το πλήρωμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναπέμψει ένθερμη προσευχή υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της ειρήνης», για να λάβει την απάντηση διακοσίων Ρώσων κληρικών που, απευθυνόμενοι στον Πούτιν, του υπενθύμισαν: «... ότι το αίμα του Χριστού που χύθηκε από τον Σωτήρα για την ζωή του κόσμου θα ληφθεί στον εορτασμό της Κοινωνίας από εκείνους που δίνουν δολοφονικές εντολές όχι ως ζωή αλλά ως αιώνιος πόνος...
Αυτή η ολέθρια παραποίηση των πατερικών κειμένων και του πυρήνα του αγαπητικού προσώπου της Ορθοδοξίας, που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή έχει περιγράψει αποκαλυπτικά, βρίσκει το αντίστοιχο της στη Διακήρυξη του Μπάρμεν της Γερμανικής Χριστιανικής Κίνησης που υποστήριξε τον Χίτλερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την φιλοσοφική θεμελίωση βρίσκουν έρεισμα όλα τα νεο-φασιστικά μορφώματα εντός και εκτός Ρωσίας, από τους Λευκούς Λύκους, το Ευρασιατικό Κίνημα Νεολαίας, το εθνικιστικό νεολαιίστικο κίνημα «Νάσι» -χρηματοδοτούμενο από την Gazprom- έως πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα, μη εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής και πολλών εκκλησιαστικών και παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων.
Είναι αυτοί που σήμερα κάνουν τα στραβά μάτια για τους νεκρούς της ρωσικής εισβολής, ακόμα και τους Έλληνες ομογενείς, γενικεύοντας για τις οδύνες των πολέμων αλλά, κατά βάση, πιστεύοντας ότι η θυσία αυτή είναι αναγκαία για την πραγμάτωση του θεϊκού σχεδίου της αποκάθαρσης, που επιχειρεί ο θεόσταλτος Πούτιν με τους «αμόλυντους» Ρώσους.
Η Χρυσή Αυγή, ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Πάνος Καμμένος αποτελούν τους κύριους πολιτικούς εκφραστές από τα δεξιά που απηχούσαν τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα, αποτέλεσμα της εκρηκτικής διείσδυσής τους μετά το 2010 στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, εκφράζοντας με ελεγχόμενο «αντισυμβατικό» λόγο την αγανάκτηση του λαού απέναντι στα γερμανικά Μνημόνια.
Από εκεί πηγάζει και η αντι-εμβολιαστική προπαγάνδα ως υβριδικός πόλεμος των Ρώσων κατά των φιλο-δυτικών καθεστώτων, με μεγάλη απήχηση στο λαϊκό σώμα, ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας.
Όσο για την οικονομική βάση της ρωσικής διείσδυσης του νεοφασισμού στην Ελλάδα, ας μην ψάχνουμε, ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν που είναι.