Η οριστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη (ίσως και σε περισσότερα) τμήματα από διάφορους (και εμφανώς πολιτικά αδιάφορους) «σωτήρες» της αριστεράς και της χώρας είναι δεδομένη, τίποτε και προπάντων κανένας δεν μπορεί να την ανακόψει, μερικοί δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν για να μην αναλώσουν «οι γραφικοί» πολιτικό κεφάλαιο, λες και είναι σε θέση να εξακολουθήσουν να υπάρχουν εκτός των ορίων του κομματικού τους χώρου!
Τα μηνύματα από τη συνεδρίαση, Κυριακή κατακαλόκαιρο, ενός «τάδε» οργάνου του κόμματος, το οποίο συγκροτούν σειρά χαβαλέδων, άεργων, ιδεοληπτικών και εμμονικών της κομματικής εξουσίας είναι κείμενα για επιθεώρηση στο «Δελφινάριο». Οι αποφάσεις (και τα όσα στο πεδίο των συσχετισμών προηγήθηκαν) το ίδιο.
Στην ουσία, όλα αυτά τα πολιτικά τυπάκια, που κάποτε κυβέρνησαν αυτόν τον έρμο τόπο και δεν ολοκλήρωσαν την μεθοδικά σχεδιασμένη καταστροφή του (για να ικανοποιήσουν τις επαναστατικές φαντασιώσεις τους) επειδή κώλωσαν την τελευταία στιγμή αναλογιζόμενοι κρεμάλες στο Σύνταγμα, επιβεβαίωσαν όσους πριν την συνεδρίαση μιλούσαν για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Διάφορες φυλές της Κουμουνδούρου και των όμορων περιοχών, εκπροσωπούμενες η κάθε μια από κάτι πολιτικά γραφικά πρόσωπα, που απέκτησαν στην κομματική τους διαδρομή, με τη συμβολή της αριστερής θεολογίας, ιδιότητες «σωτήρων», έως ότου συντριβούν από την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, υπέγραψαν και τυπικά το θάνατο αυτού του πολιτικού μορφώματος επικαλούμενες (η κάθε μια για λογαριασμό της) την αριστερή ορθοδοξία, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται.
Παρατηρώντας τους να προσέρχονται στη συνεδρίαση στα γραφεία της έτερης απάτης, της ΔΗΜΑΡ, περισσεύει το γέλιο από την καταγέλαστη σοβαροφάνεια, το κενό βλέμμα, την «ιστορική αποστολή» και το αυτοκρατορικό βάδισμα, κάτι μικρά κι αδύναμα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους επιδρομείς!
Η εξέλιξη είναι εξαιρετικά ευχάριστη! Σε κανένα δεν θα λείψουν, όπως κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί τους, η κοινωνία των πολιτών έχει στρέψει το βλέμμα στην επόμενη μέρα και περιμένει το κυβερνητικό σχέδιο για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες της, δεν έχει χρόνο να χάνει με μνημόσυνα και επικήδειους για τον «άχαστο ηγέτη» και τους διάφορους ακολούθους του και πόσο οι τελευταίοι νοιώθουν ορφανοί και παρατημένοι από τον Αλέξη που την κοπάνησε ακριβώς για να μην κουβαλήσει όλο αυτόν τον κομματικό θάνατο στις πλάτες του και να περισώσει ό,τι μπορεί για ένα αχαρτογράφητο μέλλον.
Οι τύποι και οι τύπισσες υπάρχουν για την ίντριγκα, τον βυζαντινισμό, την κομματική θεοκρατία, την διαχείριση του «τίποτε» και την επιμελώς ατημέλητη συζητησολαγνεία με όρους χριστιανών ομφαλοσκόπων και καπουτσίνων του μεσαίωνα την εποχή της χολέρας.
Ένας εξ αυτών (ο κ. Διονύσης Τεμπονέρας) επιχείρησε να ψελλίσει δυο κουβέντες έξω από τα καθιερωμένα και κόντεψε να γίνει «ο Σουσλόφ της Κουμουνδούρου», ανεξάρτητα αν οι σκέψεις του μύριζαν από χιλιόμετρα λενινισμό του κερατά και τριτοδιεθνιστικές γραφικότητες. Είπε, το παλικάρι, δυο κουβέντες με αρχή, μέση και τέλος και ξαφνικά φώτισε η περιοχή από μια πολιτική άποψη που ξεφεύγει από την παραδοσιακή λατρεία του «τίποτε», στην οποία έχει παράδοση ο χώρος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με το περιεχόμενο.
Ότι προσπάθησε να συνδέσει αυτό το «πράμα» (και την ύπαρξη του την ίδια) με την κοινωνία και τις ανάγκες της και να αναδείξει την ιστορική αδυναμία και την ιδεολογική απέχθεια του χώρου στις κοινωνικές διεργασίες, ως τη βασική αιτία της πολιτικής συντριβής είναι κατ΄αρχήν θετικό. Κέρδος για τον ίδιο και την αριστερά; Κανένα. Σύντομα τον βλέπω να αποχαιρετάει την «κυβερνώσα αριστερά» των Σκουρλετο-Φίληδων και να οδεύει προς το τιμημένο ΚΚΕ!
Από εδώ και πέρα, αρχής γενομένης από την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, στην οποία οι «στρατοί» θα παραταχθούν έτοιμοι να ξεσκίσει ο ένας τις σάρκες του άλλου, η διάλυση θα λάβει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, καμία συνιστώσα δεν πρόκειται να αποδεχθεί την κυριαρχία της άλλης, συγκολλητικός παράγοντας δεν υφίσταται κανένας, οι φυγόκεντρες δυνάμεις της κομματικής επικυριαρχίας δεν μπορούν να συγκρατηθούν, το μόρφωμα θα διαλυθεί κι η κοινωνία θα αναπνεύσει από το μίσος, τη διχόνοια, τον παραλογισμό, την εχθροπάθεια, τον ταξικό (τρομάρα τους!) διαχωρισμό, την λατρεία της καταστροφής και την αποθέωση της παλαβομάρας.
Ο κ. Τεμπονέρας αυτό ακριβώς περιέγραψε, έστω και με τη χρήση της λενινιστικής λογικής! Οπότε, καναπές, ποπ κορν, τηλεορασάρα smart tv, το σήριαλ «ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον άχαστο ηγέτη» μόλις ξεκίνησε. Το τέλος είναι ήδη γνωστό!