«Άκρα του τάφου σιωπή στην Κουμουνδούρου βασιλεύει» σχετικά με την επικήρυξη, με επίσημο κηδειόχαρτο, του πρύτανη του ΑΠΘ κ. Παπαϊωάννου από τις «αγανακτισμένες» ομάδες των κόκκινων φασισταριών που λυμαίνονται τα ΑΕΙ για περισσότερες από τρεις δεκαετίες και τα έχουν μετατρέψει σε γιάφκες και αποθήκες κλεψιμέϊκων.
Γράφει ο Χρήστος Υφαντής
Οι χειρότεροι από αυτούς πανηγύρισαν ιδιωτικά (δεν τους έπαιρνε δημόσια να το πράξουν) για την άμεση αντίδραση των πληττόμενων επαναστατών του στυλιαριού, επικρότησαν την αναγγελία θανάτου (περί αυτού πρόκειται) που κατέκλυσε τους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, μεταξύ τους έδωσαν ο ένας στον άλλο και η μία στην άλλη συγχαρητήρια για «την δομημένη απάντηση του λαϊκού κινήματος» κι αποσύρθηκαν να διαμαρτυρηθούν για το μεταναστευτικό και την κακή κυβέρνηση που δεν αφήνει κάθε καρυδιάς καρύδι να κατακλύσει τη χώρα και να κάνει ό,τι γουστάρει, όπου γουστάρει, όπως γουστάρει.
Η υπόθεση της «ανακατάληψης» από την κανονική κοινωνία της «επαναστατικής γιάφκας» του Βιολογικού στο ΑΠΘ με πρωτοβουλία του Πρύτανη εξελίχθηκε σε καρφί στο μάτι των απανταχού Συριζαίων, για τους οποίους οι καταλήψεις είναι ανεκτές αν όχι πρωτοπόρες κινήσεις και όσοι τις επιχειρούν «επαναστάτες» απέναντι στη δημόσια ιδιοκτησία την οποία απαλλοτριώνουν προς όφελος κοινωνικών ομάδων που κινούνται στα ακραία όρια της αριστερής ψυχοσύνθεσης, δηλαδή σε ένα μείγμα από επαγγελματίες άεργους, που επιβιώνουν πουλώντας επανάσταση σε κάτι κατεστραμμένους και σε μερικές ευαίσθητες ψυχούλες των Βορείων Προαστίων με λυμένα όλα τα βιοποριστικά ζητήματα «από την τσέπη του μπαμπά».
Δεν είναι καθόλου τυχαία η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ και των διάφορων παραφυάδων του σε ένα κορυφαίο θέμα για την κανονικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, δεν έσπευσαν να σιωπήσουν και να επιβάλλουν «σιγή ασυρμάτου» όλοι οι Μπαλτάδες και οι Γαβρόγλου της Κουμουνδούρου «έτσι, για να περάσει η ώρα, για να γελάσουμε βρε αδερφέ».
Η παραδοσιακή αντίληψη των Συριζαίων για το ελληνικό πανεπιστήμιο και τον προορισμό του «να βγάζει επαγγελματικά στελέχη και επαναστάτες της αριστερής ιντελιγκένσιας» εξακολουθεί να ισχύει πλήρως και να διατρέχει όλο τον οργανισμό της Κουμουνδούρου, είναι ζωντανή και ισχυρότατη, δεν έχει διαφοροποιηθεί στο παραμικρό, απλώς «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει κλεφτοπόλεμο στα ΑΕΙ, το ΑΠΘ προσφέρεται για να μετρηθούν αντιδράσεις και να εκτιμηθεί η διείσδυση της επαναστατικής δράσης στις μάζες της φοιτητικής νεολαίας, ο ενδιάμεσος στόχος εξακολουθεί να είναι η κατάργηση όλων των νομοθετημάτων της κυρίας Κεραμέως και η ακύρωση στην πράξη της «πανεπιστημιακής αστυνομίας», ο τελικός, ο κομματικά διακηρυγμένος παραμένει η ανακατάληψη των ΑΕΙ σε όλη τη χώρα για να χρησιμοποιηθούν ως εργαστήρια παραγωγής κομματικών στελεχών της αριστερής εξτραβαγκάντσιας, τα οποία θα ανανεώσουν τον γερασμένο κομματικό πληθυσμό της Κουμουνδούρου.
Στην προοπτική αυτή κάθε αλλαγή που συντελείται στο χώρο, κάθε εκλεγμένος «διοικητής» στα ΑΕΙ που αποφασίζει να ενεργήσει υπέρ του νόμου και της πανεπιστημιακής κανονικότητας, κάθε απόφαση να ακυρωθούν «επαναστατικές απαλλοτριώσεις χώρων» με τη συμμετοχή της αστυνομίας και των δυνάμεων της τάξης είναι «αιτία πολέμου».
Απλώς, «όταν δεν μας παίρνει» να πολεμήσουμε στην ανοιχτή πεδιάδα και οι ιδεοληψίες μας πάσχουν σημαντικότατα να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα το γυρίζουμε στον κλεφτοπόλεμο για να δηλώνουμε – και δια της σιωπής- την παρουσία μας και να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μεγάλη μάχη, εκεί γύρω στο τέλος της άνοιξης, την επίσημη εμφάνιση (σύμφωνα με τον κ. Θεοδωρικάκο) της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» στα ΑΕΙ.
Όχι, η ενδιάμεση προσωπική και αριστερή κομματική ξεφτίλα να σιωπούν, υποτίθεται, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι απέναντι στην προσπάθεια ενός συναδέλφου τους να επανέλθει η κανονικότητα στα πανεπιστήμια και να αποκατασταθεί ο βασικός προορισμός του, «χώροι μάθησης και σπουδών» ή ακόμη και να επιχαίρουν «τα ήθελε και τα έπαθε ο Παπαϊωάννου», με όσα συμβαίνουν καθόλου δεν συγκινούν τους Μπαλτάδες και τους Γαβρόγλου.
Δεν τους προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, είναι εκτός των περιθωρίων της νεοκομμουνιστικής δράσης τους, άλλωστε «η επανάσταση έχει κόστος και θύματα, αρκεί όταν συμβαίνουν όλα αυτά να είσαι στη σωστή μεριά της ιστορίας», οι ίδιοι είναι απολύτως βέβαιοι ότι εκφράζουν την ίδια την ιστορία, συνεπώς «γιατί να κλάψουν, γιατί να φοβηθούν;».
Τι πράττει απέναντι σε όλα αυτά η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας; Διαπιστώνει, διακηρύσσει, καταγγέλλει και… τρία αυγά Τουρκίας. Είναι τόσο αστεία, ώρες-ώρες, η προσέγγιση της που αναγκάζεσαι να σιωπήσεις από τη βλακεία που τη δέρνει.
Εκτός, αν είναι και η ίδια στο κόλπο, ο εστί μεθερμηνευόμενο «εμείς παριστάνουμε ότι εφαρμόζουμε το νόμο κι εσείς ότι αντιδράτε». Με τον Πρύτανη και τα κηδειόχαρτα «θα τα βρούμε»…
Τίποτε δεν είναι απίθανο σε αυτό το βαλκανικό καφενείο που παριστάνει την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου.