Οι περιοχές του Στάλινγκραντ στο Παρίσι και του Μόλενμπεκ στις Βρυξέλλες μάλλον αποτελούν ξεχωριστά κρατίδια στο εσωτερικό των χωρών τους αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατ’ επέκταση. Και στις δύο περιοχές οι γηγενείς Γάλλοι και Βέλγοι που ζούσαν τα έχουν μαζέψει από καιρό. Έτσι, σήμερα, ο επισκέπτης αυτών των περιοχών, καλόν είναι να γνωρίζει αραβικά και τούρκικα, αν θέλει να συνεννοηθεί με κάποιον. Φρόνιμο είναι, επίσης, να μη φέρει κανένα απολύτως σήμα της θρησκευτικής του ιδιότητας άλλης από αυτήν του Ισλάμ. Εξάλλου, σε κάποια καφέ θα δει ότι η είσοδος χριστιανών απαγορεύεται, ενώ καλόν είναι ο πελάτης να μην είναι και πολύ λευκός.
Όσο για τις γυναίκες, που δεν φοράνε όλα τα απαραίτητα εξωτερικά στοιχεία του Ισλάμ, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Επίσης, καλόν είναι να γνωρίζει κανείς ότι το εμπόριο ναρκωτικών είναι ελεύθερο στις περιοχές αυτές, ενώ οι αστυνομικές αρχές σπάνια πλέον επεμβαίνουν, γιατί αρνούνται να διακινδυνεύουν τη ζωή τους. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, τις τελευταίες εβδομάδες δύο αστυνομικοί δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στη διάρκεια ελέγχων για εμπόριο κοκαΐνης γιατί «έπεσαν» σε 25χρονους εγκληματίες αραβικής καταγωγής, οι οποίοι κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, παρά τις επτά καταδίκες εις βάρος τους για κακουργήματα.
Πέραν από αυτό το «λαμπρό» τοπίο, που από μόνο του λέει πλέον πολλά, είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς το τι λέγεται στα τζαμιά των περιοχών αυτών από Τούρκους ιμάμηδες.
Όπως μου αποκάλυψε ο καλός Βελγοαλγερινός φίλος και συνάδελφος Νουρεντίν Κ. στο πλαίσιο ενός σημαντικού ρεπορτάζ του για τη σχέση Ισλάμ και δημοκρατίας, οι Τούρκοι ιμάμηδες σε Γαλλία, Βέλγιο και Γερμανία είναι οι πιο φανατικοί εχθροί των ανοικτών κοινωνιών και της… σοσιαλδημοκρατίας.
Τονίζουν συνεχώς στους «πιστούς» τους ότι πρέπει να αποφεύγουν να ψηφίζουν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ή να είναι μέλη τους, γιατί αυτές οι πολιτικές παρατάξεις προωθούν μέτρα εκδημοκρατισμού αντίθετα προς τις επιταγές του κορανίου.
«Στη διάρκεια της "Αραβικής Άνοιξης", μας είπε ο Νουρεντίν Κ., οι ισλαμιστές με τρόμο είδαν τους νέους να εμπνέονται από δυτικές σοσιαλδημοκρατικές αρχές και αυτό τους ταρακούνησε. Έκαναν λοιπόν ό,τι μπορούσαν για να «καπελώσουν» τα σχετικά κινήματα και εν μέρει το κατάφεραν. Έτσι, όσα ακολούθησαν τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» έδειξαν ότι δεν επρόκειτο για επανάσταση αλλά για πόλεμο, αντί οι εξεγέρσεις να αποτινάξουν την τυραννία, εξελίχθηκαν σε νέες τυραννίες. Ασφαλώς υπήρξαν και κινητοποιήσεις που δεν είχαν βίαιο χαρακτήρα, αλλά αυτές υποχώρησαν υπό το βάρος των γεγονότων που ακολούθησαν τις εξεγέρσεις.
Με άλλα λόγια, φάνηκε ότι τελικά επρόκειτο για εξεγέρσεις με χαρακτηριστικά όχι τόσο πολιτικά όσο θρησκευτικά και φυλετικά, για εξεγέρσεις μουσουλμανικές μάλλον παρά αραβικές. Και όμως, στον αραβικό κόσμο και στις αραβικές κοινωνίες υπήρχε ανάγκη για ριζικές αλλαγές, που σήμερα είναι ακόμη πιο απαραίτητες. Πλην, όμως, οι αλλαγές αυτές για το φανατικό Ισλάμ, αυτό που έχει πλέον το πάνω χέρι σε ζωτικούς χώρους, ο εκσυγχρονισμός και ο εκδημοκρατισμός αποτελούν… βλασφημία. Η δε σοσιαλδημοκρατία που εκφράζει αυτά τα δύο ρεύματα είναι ο μεγάλος εχθρός.
Ας μην ξεχνάμε ότι στο Παρίσι πριν 20 χρόνια οι τραμπούκοι μουλάδες του Ιράν δολοφόνησαν τον Σαπούρ Μπαχτιάρ, σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό του Ιράν μετά την πτώση του Σάχη. Πρωθυπουργό που το αποκρουστικό καθεστώς υπονόμευσε για να τον εκδιώξει τελικά και να φέρει στην εξουσία τους αγιατολάδες και τους μαφιόζους «Φρουρούς της Επανάστασης».
Στη Συρία, για παράδειγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς της οικογένειας Άσαντ ήταν βίαιο, όμως, οι εξεγερμένοι έπρεπε να αποφύγουν το να βυθιστεί η χώρα στο χάος. Διότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός επανεμφανίστηκε πιο οργανωμένος και πιο βίαιος από ποτέ. Από την ελπίδα και την επιθυμία, έτσι, για καλύτερες μέρες, η χώρα κύλησε στον σκοταδισμό. Αντί για μια ελπιδοφόρα αλλαγή, οι Σύριοι που έχουν απομείνει ζουν σήμερα έναν πραγματικό Αρμαγεδδώνα. Επιπλέον, δεν ακούγεται κουβέντα, δεν γίνεται καν λόγος για το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης. Πώς μπορούμε να μιλάμε για Αραβική Άνοιξη στο μέτρο που η γυναίκα παραμένει δέσμια της σαρία του ισλαμικού νόμου; Η κυριαρχία του θρησκευτικού φανατισμού μετέτρεψε την «Άνοιξη» σε κόλαση, επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί η εξέγερση για την εξυπηρέτηση ιδεολογικών στόχων».
Αυτά μου υπογραμμίζει ο Νουρεντίν Κ. και επισημαίνει τη συμμαχία του Ισλάμ με την αντιδημοκρατική και βίαιη άκρα αριστερά. Με αυτήν την τελευταία να ξεχνά βέβαια ότι στο Ιράν οι αγιατολάδες προσεταιρίστηκαν το κομμουνιστικό Κόμμα «Τουντέχ» για να το εξαφανίσουν στη συνέχεια. Στο δε Αφγανιστάν οι λαθρέμποροι μουτζαχεντίν ισλαμιστές προσέφεραν γη και ύδωρ στις ΗΠΑ για να διώξουν τους Σοβιετικούς και στη συνέχεια κήρυξαν πόλεμο στους Αμερικανούς χρηματοδότες τους! Παράλληλα δε, δολοφόνησαν και τον συμπολεμιστή τους πολέμαρχο Αχμέτ Σαχ Μασούντ, μια μέρα πριν την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο τελευταίος θεωρούνταν ως κύριος αντίπαλος των Ταλιμπάν και είχε αναλάβει διαπραγματεύσεις με Αφγανούς σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς για τον σχηματισμό πολιτικής κυβέρνησης στη χώρα του.
Καλό θα ήταν, έτσι, κάποιοι καραγκιόζηδες που υψώνουν σημαίες της Χαμάς στον Δήμο τους να γνωρίζουν τι είναι και τι θέλει αυτή η ελεγχόμενη από το Ιράν ισλαμική οργάνωση, που είναι και η μεγάλη φίλη του Ερντογάν. «Το Ισλάμ, λέει ο γνωστός Αλγερινός συγγραφέας Αμπού Νταούντ, δεν είναι παρά η ανάδειξη του σκοτεινού παρελθόντος ως… βίαιο μέλλον».