Ήταν θέμα χρόνου για τους εμπλεκόμενους στις «κουμπουριές» τα σκάγια να πάρουν και τον «άχαστο ηγέτη» (κατά κόσμον Αλέξη Μπαζιάνα-Τσίπρα), το απυρόβλητο του οποίου έχει ήδη ακυρωθεί. Είναι και ο ίδιος εκτεθειμένος, πλέον, στις βολές, η εικόνα του «δεν ασχολούμαι, απλώς παρακολουθώ», που επιμελώς επιχείρησε να φιλοτεχνήσει μετά τις απανωτές σφαλιάρες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει ραγίσει, ήδη οι παλιοί του φίλοι ζητάνε το κεφάλι του επί πίνακι και τον καλούν να δώσει εξηγήσεις «για το φρούτο που κουβάλησε και επέβαλε στο κόμμα».
Οι έως τώρα διπλωματικές, στη δημόσια εκφορά τους, παρατηρήσεις των «σοφών» του κόμματος «για την ανάγκη να μιλήσει δημοσίως ο σύντροφος Τσίπρας και να τοποθετηθεί σε μια σειρά ερωτήματα» δεν μπορούν να κρύψουν όσα στο παρασκήνιο λέγονται και, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου κολακευτικά για το πρόσωπο (και το μυαλό) του άλλοτε «άχαστου ηγέτη», οι χειρότερες από τις αναφορές στη συμμετοχή του σε αυτό το καρναβάλι της Κουμουνδούρου φτάνουν έως και το «ξεπούλημα της υπόθεσης σε ομάδα επιχειρηματιών» με σκοπό «να μας εκδικηθεί για τη δική του ανικανότητα».
Τό 'χει αυτό η αριστερά στις εποχές των συγκρούσεων της, όσα δημοσίως λέγονται δεν έχουν καμία σχέση με όσα παρασκηνιακά διακινούνται ή αναφέρονται, τα πρώτα ωχριούν μπροστά στις βαρύτατες κατηγορίες που υπόγεια διακινούνται και στις ιδιωτικές συζητήσεις των ενδιαφερομένων κατατίθενται.
Στην πορεία προς την ολοκληρωτική σύγκρουση (οπωσδήποτε πριν έρθουν τα Χριστούγεννα, μετά δεν υπάρχει χρόνος) των δύο βασικών πολιτικών ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ είναι παντελώς απίθανο να μην χρειαστεί να «μιλήσει», είτε ο ίδιος, είτε μέσω κύκλων του (η κατάντια αυτού του τόπου είναι ακριβώς εκεί, να έχει «κύκλους» ένας αμετανόητος αγράμματος ιδεοληπτικός παραγοντίσκος) ο τέως πρόεδρος. Όχι τόσο για να δικαιώσει τη μια από τις δύο πλευρές, όσο και για δικαιολογήσει τη σαφή του προτίμηση (την οποία δημοσίως δεν έχει ποτέ αρνηθεί) σε ένα «πράμα», το οποίο ήρθε διακοπές στην Ελλάδα και με την ευκαιρία «του αγόρασαν» κι ένα αριστερό κόμμα για να γίνει (όπως του υποσχέθηκαν) πρωθυπουργός.
Ο κ. Τσίπρας με την τακτική του να θέλει πάση θυσία, χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες, να εκδικηθεί εκείνους που θεώρησε (ίσως όχι άδικα) πως υπονόμευσαν την προεδρία του και οδήγησαν τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ σε απανωτές συντριβές προχώρησε σε επιλογές που ξεφτίλισαν την διαδικασία διαδοχής του και στην έμμεση πλην σαφή υπόδειξη προσώπων και στελεχών, ως διαδόχων του, που μισούν βαθύτατα την ιστορική αριστερά, με την οποία δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση.
Η διάθεση του «να μην ασχολείται με την εσωτερική καθημερινότητα και να αφιερωθεί στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, μέσω του Συμβουλίου της Ευρώπης» κανένα, έστω γεροντοέρωτα προς την Γηραιά Ήπειρο δεν υποκρύπτει. Η ιδέα πως ένας Τσίπρας ασχολείται με τις ευρωπαϊκές υποθέσεις είναι από τη φύση της κωμική. Το αντίθετο συμβαίνει. Αυτή η δήθεν υπερκομματική ενασχόληση του και το υπεράνω μπλαζέ υφάκι είναι η μπουζουριέρα για να καλύψει την ενεργότατη συμμετοχή του στην εκλογική νίκη ενός πολιτικού ευνούχου, ο οποίος ανακάλυψε στα 40 του την γοητεία της αριστεράς, όταν στα 24 του την είχε απορρίψει συλλήβδην με θέσεις σκληρότερες και από αυτές του «κακού» ΔΝΤ.
Ο κ. Τσίπρας θα πιει το πικρό ποτήρι των επιλογών του, είτε το θέλει, είτε όχι, δεν μπορεί να αποφύγει την δημόσια έκθεση του στις κομματικές ίντριγκες και στον πόλεμο χαρακωμάτων με έπαθλο τη σφραγίδα, τα γραφεία και την κρατική επιχορήγηση.
Αν τώρα μιλήσει ίσως προλάβει την επίσημη διάλυση που έρχεται σαν τσουνάμι και περισώσει την υστεροφημία του για την οποία «καίγεται». Αν σιωπήσει ή επιλέξει αργότερα να τοποθετηθεί δεν θα έχει απομείνει τίποτε για να διασώσει. Υποθέτω πως θα επιλέξει τη δεύτερη εκδοχή για ένα απλό λόγο: είναι ισχυρά ελλειμματικός, άρα υπερβολικά φιλοτομαριστής για να συγχωρέσει εκείνους που θεωρεί πως τον έδιωξαν από το κόμμα και του φόρτωσαν τις ήττες από τον εν γένει Μητσοτακισμό.
Όσο δεν κατανοεί πως συνετρίβη σε πέντε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, επειδή «τόσος ήταν», τόσο θα δικαιώνει όλους τους τσανακογλύφτες που τον περιτριγύριζαν χρόνια ολόκληρα. Αυτό ξέρει, αυτό θα κάνει. Το ίδιο έκανε και το 2015, τίποτε στο μυαλό του δεν έχει αλλάξει. Σημείωση: κανένας δεν πρόκειται να τον ξαναφωνάξει «να σώσει την αριστερά», για τη χώρα ούτε ως ανέκδοτο δεν προκύπτει!
Ετοιμαστείτε για μεγάλα γλέντια στον δρόμο για το ρεζιλίκι που έρχεται!