Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη παρακολουθεί το τελευταίο δεκαήμερο όλες τις λεπτομέρειες της στυγερής δολοφονίας ενός 19χρονου φέρελπι νέου, ο οποίος είχε πάρει τη ζωή στα χέρια του, αλλά κάποιοι αιμοσταγείς χούλιγκανς-εγκληματίες, του την αφαίρεσαν με τον πιο βίαιο τρόπο.
Φταίει η οικογένεια; Φταίνε οι παρέες; Φταίει το... ναρκωτικό της προβολής μέσω των social media; Φταίει το... σύστημα; Φταίνε οι ομάδες; Φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, φταίει και ο... Χατζηπετρής. Από δικαιολογίες, πολλοί θα βρουν διάφορες. Είναι ο εύκολος τρόπος για να αποσείσουν ευθύνες. Είτε προσωπικές είτε συλλογικές. Αλλά δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τις εγκληματικές συμπεριφορές που εκδηλώνουν νέα παιδιά.
Σήμερα, τα νέα παιδιά έχουν τα πάντα ή πολλά περισσότερα σε σχέση με τους γονείς ή τους παππούδες τους. Κινητό από τα... δέκα τους χρόνια, βόλτες μόλις σηκωθούν από την... κούνια, διασκέδαση κλπ. Παλιά, δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορείς έξω και ας μην υπήρχαν κινητά τηλέφωνα.
Ξέραμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι για να μην υπάρχει η... αποδοκιμασία του γονιού. Ξέραμε επίσης, ότι ήταν αδιανόητο να σε δει έξω ο δάσκαλος (αυτό ίσχυε στην επαρχία) και την επόμενη μέρα να μην δώσεις... αναφορά. Αλλά αυτά ανήκουν σε κάποιες άλλες εποχές, οι οποίες μας διδάσκουν και αν μη τι άλλο, έστελναν μηνύματα και διαμόρφωναν χαρακτήρες.
Δεν ξέρουμε σε τι περιβάλλον ζούνε όλα αυτά τα παιδιά που εν τέλει ρέπουν προς την εγκληματικότητα. Από την ήπια έως την πιο σκληρή μορφή της. Ξέρουμε όμως ότι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους και βρίσκονται σε πορεία απόκλισης από τους στόχους τους.
Σε αντίθεση με άλλα παιδιά που μεγαλώνουν με αρχές και αξίες, θέλοντας να αφήσουν και αυτά το δικό τους στίγμα σε μια πορεία, προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης. Και εδώ το πράγμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Κι αυτό γιατί περιθωριακές ομάδες που ανήκουν σε
πολιτικούς σχηματισμούς ξερνάνε δηλητήριο γι αυτόν που διαβάζει και είναι νοικοκύρης.
Αν διαβάζει και θέτει στόχους είναι "φυτό" και... καθυστερημένος. Αν προοδεύει και είναι νοικοκύρης, του εύχονται καλό... θάνατο! Και μην θεωρούνται όλα αυτά υπερβολές. Μια περιήγηση στα social media θα σας πείσει σχετικά με το πόσα... ανθρωποειδή κυκλοφορούν ανάμεσα μας, τα οποία ζητάνε τα... ρέστα. Μιλάμε για αρρωστημένους εγκεφάλους. Είτε είναι αναρχικοί, είτε βλαμμένοι, είτε φασίστες των δύο άκρων, είτε χούλιγκανς. Σε πολλές περιπτώσεις όλες αυτές οι... ιδιότητες, μπορεί να αποτυπώνονται σε ένα άτομο εν συνόλω...
Ζούμε στην εποχή όπου κάθε νέο παιδί έχει εκπληκτικά μεγάλο αριθμό ερεθισμάτων. Σχεδόν ασύλληπτο. Το ίδιο ισχύει και για τα... μεγάλα παιδιά. Τα περισσότερα... παιδιά αντιδρούν φυσιολογικά. Δεν παρασύρονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βρεθούν σε αδιέξοδο. Αν δουν ότι κατά λάθος βρέθηκαν σε μονόδρομο και έχουν αντίθετη φορά, κάποια γυρίζουν πίσω και κάποια άλλα πάνε... ντουγρού για να φάνε το κεφάλι τους. Μπλέκουν. Φταίει ο υπερ-προστατευτισμός της οικογένειας;
Φταίνε τα βιώματα; Φταίνε οι στερήσεις; Παρασύρονται εύκολα από μεγαλύτερους ή επιτήδειους; Νιώθουν... μειονεκτικά έναντι μεγαλύτερων ατόμων που μπορούν να... ξεκοιλιάζουν όποιον βρουν μπροστά τους με το πρόσχημα της αθλητικής προτίμησης, του χρώματος ή της θρησκείας; Φταίει η ατιμωρησία; Φταίει το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός... σύγχρονων νεοελληνικών οικογενειών κινείται μεταξύ εκμαυλισμού, σαπίλας και τσογλανιάς; Μάλλον φταίνε όλα τα παραπάνω μαζί.
Η εγκληματικότητα σε μικρές ηλικίες έχει προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις και τα επόμενα χρόνια, υπό τα νέα δεδομένα ψυχολογικής ανισορροπίας που επιφέρει η δοκιμασία του κορωνοϊού, θα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Θα δούμε πολλά και τρις χειρότερα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Αποδεχθήκαμε ως κοινωνία ότι κανένα... σήμα κυκλοφορίας στον δρόμο δεν πρόκειται να είναι καθαρό. Θεωρούμε ότι αποτελεί... εικαστική παρέμβαση το σπρέι ή το αυτοκόλλητο, ειδικά σε πινακίδες που δείχνουν απαγόρευση της στροφής δεξιά ή αριστερά! Και επειδή αυτά τα κάνουν παιδιά, στο τέλος λέμε όλοι "έλα μωρέ, παιδιά είναι, άστα να εκτονωθούν". Συμπολίτες μας την έχουν πατήσει και στο τσακ απέφυγαν ατυχήματα ή ακόμη και δυστυχήματα.
Νέοι άνθρωποι είναι που είτε λόγω καταπίεσης στο σπίτι, είτε λόγω... μαγκιάς, είτε λόγω χοντρής... ανοησίας, ξεσπούν στα σήματα. Και αναφέρουμε τα σήματα, γιατί αποτελούν το πιο απλό και εύκολο παράδειγμα.
Όταν δεν σέβεσαι ένα κοινωνικό αγαθό που υπάρχει για να προστατεύει ζωές, αύριο μεθαύριο είναι πολύ πιθανό είτε στο γήπεδο, είτε στο παρκάκι, είτε έξω από ένα μπαρ, να γίνει κάποιος φονιάς.
Φεύγουμε από τα σήματα κυκλοφορίας και πάμε στα... σήματα που εξέπεμψαν πολιτικοί χώροι στη νεολαία. Μιλάμε για τα κόμματα που αναγόρευσαν την κατάληψη σε δικαίωμα, τη φθορά σχολικών μονάδων σε... εποποιία και τη συμμετοχή σε δημόσιο τζερτζελέ ή επεισόδια, ως... δημοκρατικό δικαίωμα. Αλήθεια, πόσες χιλιάδες θύτες δημιούργησαν ή θα δημιουργήσουν οι τυχοδιωκτικές πρακτικές άθλιων πολιτικών συμμοριών που καθοδηγούν νέους ανθρώπους με μολότοφ;
Τι να πούμε γι αυτούς που κάνουν πορείες κατά της βίας, ανοίγοντας κεφάλια;! Τι να πούμε γι αυτούς που παρασύρουν νέους ανθρώπους ώστε να γίνουν εγκληματικά στοιχεία, σπάζοντας και καίγοντας περιουσίες; Τι να πούμε για τις "σχολές βίας" που κάνουν τη... βασική τους εκπαίδευση στα Εξάρχεια και σε γειτονιές πόλεων όπου λύνονται διαφορές ανάλογα με το σε ποια ομάδα ανήκει κάποιος άλλος;
Τι να πούμε για τους εγκληματίες που ψάχνουν την ευκαιρία για να κάψουν αστυνομικούς ή όποιον δεν ταιριάζει στο αφήγημα περί απειθαρχίας, αναρχίας και "ελευθερίας";
Πριν από τα παραπάνω, ας σκεφτούμε τι γίνεται σήμερα στο σπίτι και στο σχολείο. Όταν το παιδί βλέπει τους γονείς να... σφάζονται ή να βρίζουν στον δρόμο όταν οδηγούν, πόσα τέτοια σκηνικά μπορεί να... αντέξει, χωρίς να εκδηλώσει ανάλογες συμπεριφορές όταν ενηλικιωθεί; Τι μπορεί να συμβεί σ΄ ένα παιδί που μεγαλώνει σε οικογένειες αμόρφωτων ή "μορφωμένων" που το έχουν κακομαθημένα... καλομαθημένο ή καλομαθημένα... κακομαθημένο;
Πόσες άμυνες μπορεί να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια, όταν βλέπει τη μάνα ή τον πατέρα του να ξερνάνε βόθρο στο διαδίκτυο για πράγματα που δεν γνωρίζουν, αλλά πρέπει να δείξουν με περισσή... μαγκιά και τσογλανιά ότι γνωρίζουν;
Αλλά και στις λεγόμενες... καλές οικογένειες, όταν ένα παιδί ξεφύγει, τι έχει φταίξει; Μήπως δεν συνιστά διαφθορά και εκμαυλισμό συνείδησης το γεγονός ότι η... καλή οικογένεια δεν θέλει το... μοσχαναθρεμμένο της τέκνο να κάνει δουλειές που κάνουν οι αλλοδαποί; Μήπως θεωρούν την ανοχή σε φαινόμενα... τσαμπουκά, ως συμπεριφορά ισχύος και επιβεβαίωσης της θέσης τους; Δεν είναι αρρώστια όταν ο καθηγητής ή ο δάσκαλος παρατηρεί το παιδί στο σχολείο για ανάρμοστη συμπεριφορά και στη συνέχεια η μαμά και ο μπαμπάς τρέχουν στο σχολείο για να ζητήσουν τα... ρέστα; Διαφθορά δεν είναι και αυτό; Χάδι στο παιδί και… επιβράβευση για τις κακές του πράξεις δεν είναι;
Ας μην ψάχνουμε πολλά για το τι(ς) πταίει και παρατηρούμε έκπληκτοι τα αυξανόμενα περιστατικά βίας και ανάρμοστης συμπεριφοράς. Δεν γίνεται να φταίει ο... Χατζηπετρής, όταν δεκάχρονα και δωδεκάχρονα παιδιά κυκλοφορούν μόνα τους τη νύχτα. Δεν φταίει το... σύστημα, όταν μικρές κοπέλες ή και αγόρια που εκστομίζουν λέξεις, ικανές να κάνουν ακόμη και τα μεγαλύτερα καθάρματα του υποκόσμου να... κοκκινίζουν! Δεν φταίει το σύστημα που ο... μάγκας γονιός τζογάρει, τα πίνει και γυρίζει στο σπίτι και πλακώνεται στο ξύλο με όλη την οικογένεια.
Δεν φταίει το σύστημα όταν το καλοκαίρι στις παραλίες, οι άνθρωποι που δεν έχουν τατουάζ, θεωρούνται περίπου ως... λεπροί και μπορεί να εισπράξουν πολλές και ίσως... άγριες ματιές, από τους... μάγκες που είναι "μαρκαρισμένοι" με διάφορες παραστάσεις.
Δεν φταίει το σύστημα, όταν εντός και εκτός οικίας, χιλιάδες παιδιά ακούνε στίχους διαφόρων... διάσημων που... θεοποιούν τα άρρωστο σεξ, τα ναρκωτικά, το ξύλο, την εύκολη ζωή και πάει λέγοντας.
Ο καθένας μπορεί να ακούει όποια μουσική του αρέσει, αλλά δεν γίνεται να μην ανησυχούμε όταν διάφοροι τύποι κάνουν καριέρα μέσα από στίχους που παραπέμπουν σε αίμα και ό,τι πιο άρρωστο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, βγάζοντας τρελά φράγκα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη σημερινή μας κοινωνία. Από τη στιγμή που ο θεσμός της οικογένειας, έτσι όπως τον μάθαμε και τον ζήσαμε με τους γονείς και τους παππούδες μας, έχει εξελιχθεί σε μια... χαλαρή συνύπαρξη, που ανέχεται τα πάντα, ας μην απορούμε.
Από τη στιγμή που δεν επιτηρούμε σωστά τα παιδιά μας σε σχέση με τις παρέες τους, να περιμένουμε το... μοιραίο. Έτσι καταλήγουν τα παιδιά στα ναρκωτικά, έτσι καταλήγουν στα αστυνομικά τμήματα, έτσι "λερώνουν" το ποινικό τους μητρώο. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός οικογενειών βρίσκεται σήμερα σε πορεία απόκλισης ένανιτ των σταθερών και της ισορροπίας που απαιτεί αυτός ο ιερός θεσμός.
Από τη στιγμή που το σπίτι είναι για τα... πανηγύρια και γίνεται... τσαντίρι, ας περιμένουμε τα χειρότερα. Και αυτή η αρρώστια, όσο θα εξελίσσεται, εκ των πραγμάτων θα υπαγορεύει και νέες αυστηρές προσεγγίσεις σε επίπεδο νόμων. Πιο σκληρούς νόμους. Και οι νόμοι αυτοί δυστυχώς θα αγγίξουν χιλιάδες νέους, έτσι όπως δείχνουν τα φαινόμενα. Και μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά.
Ο 19χρονος Άλκης Καμπανός θα μας θυμίζει πάντα ότι ένας λεβέντης δύο μέτρα, με σπουδές και στόχους, προερχόμενος από μια οικογένεια νοικοκύρηδων, έχασε τη ζωή του, τόσο μα τόσο άδικα.
Γι αυτούς που τους αφαίρεσαν τη ζωή, μαθαίνουμε κάθε μέρα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το περιστατικό και τον βίο τους. Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν πλέον ως... παιδιά. Είναι τόσο σοβαρό αυτό που διέπραξαν και η κοινωνία, δεν πρόκειται να τους συγχωρέσει. Δεν ξέρουμε σε τι οικογένειες μεγάλωσαν και πώς τους διαπαιδαγώγησαν. Έμπλεξαν σε συμμορίες στο όνομα μιας αρρωστημένης αντίληψης για το τι σημαίνει οπαδός ή... φίλος μιας αθλητικής ομάδας. Άλλοι έχουν μπλέξει σε κυκλώματα της νύχτας και πάει λέγοντας.
Ξέρουμε όμως ότι ο νεκρός Άλκης και η οικογένεια του, αποτελούν το υγιές τμήμα αυτής της κοινωνίας, το οποίο θα έπρεπε να έχουμε όλοι ως πρότυπο. Εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες θεωρούνται πρότυπα. Ωστόσο, το γεγονός ότι μειώνεται ο αριθμός τους, θα πρέπει να μας ανησυχήσει πολλαπλά για το παρόν και το μέλλον...
Ας είναι η θυσία του 19χρονου νέου η αφορμή για να ψαχτούμε όλοι μας. Για να μην καταντήσουμε να μαζεύουμε ανθρώπους από... νεκροτομεία, να βλέπουμε νέους να... σφάζουν και να... γδέρνουν και άλλους να περνάνε τα καλύτερα τους χρόνια στο... μπουντρούμι και όταν βγαίνουν να έχουν το στίγμα του εγκληματία για μια ζωή.
Η οικογένεια, το σχολείο και η θρησκεία αποτελούσαν κάποτε τα "φίλτρα" για να βγαίνουν στην κοινωνία σωστοί άνθρωποι. Και δεν μιλάμε για τους επιστήμονες, αλλά για τους απλούς ανθρώπους που δεν ξέρουν γράμματα, αλλά ξέρουν να σταθούν στην κοινωνία και να έχουν πρόσωπο. Τώρα, όλα έχουν μπει στην... κρεατομηχανή, καθώς κυριαρχούν το μίσος, η εκδίκηση, ο ψευτοδικαιωματισμός, η αναρχομαγκιά, η χυδαιότητα και η τσογλανιά.
Ο Θεός βοηθός και ας είμαστε έτοιμοι για να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα. Απλά για να περιορίσουμε αυτή τη μάστιγα, πρέπει να χτυπήσουμε ως Πολιτεία, γροθιά στο μαχαίρι.
Όχι απλά σε ένα οποιοδήποτε μαχαίρι, αλλά στο... δρεπανομάχαιρο που πήρε τη ζωή του αδικοχαμένου και πολλαπλά κακοποιημένου λόγω των χτυπημάτων, Άλκη. Όχι άλλο αίμα, όχι άλλα δράματα. Ας προσέξουμε τα παιδιά μας σαν τα μάτια μας, πριν είναι πολύ αργά...