Γράφοντας το κείμενο αυτό, στο τάμπλετ που έχω μπροστά μου βλέπω σκηνές από γυναίκες κουκουλωμένες και μαυροφορεμένες να περπατάνε στη ζέστη στα στρατόπεδα των τζιχαντιστών στη Συρία, ενώ κάποιες άλλες στο Ιράν προσπαθούν να απαλλαγούν από μαντήλες και άλλα μπιχλιμπίδια, που τους επιβάλει μια θρησκεία, η οποία τις θεωρεί υποδεέστερα όντα.
Την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι είναι μεγάλο καλαμπούρι, εμείς εδώ στη Δύση να συζητάμε για την ισότιμη συμμετοχή – δικαίως – των γυναικών σε ηγετικές θέσεις και για ίσους όρους αμοιβής της εργασίας, την ώρα που στον πλανήτη το 80% του γυναικείου πληθυσμού θεωρείται παρακατιανό, από συγκεκριμένες θρησκείες και πολιτικές εξουσίες.
Κατά τα λοιπά, ας φανταστούμε για λίγο την Αμερική, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία να έχουν γυναίκες επικεφαλής τους στα ύπατα αξιώματα και αυτές οι τελευταίες να συζητούν περί ειρήνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τους αγιατολλάδες του Ιράν ή ακόμα και με τον Τούρκο ισλαμιστή πρόεδρο Ερντογάν.
Φαντάζεται επίσης κανείς γυναίκες προέδρους και γενικές διευθύντριες επιχειρήσεων ενέργειας για παράδειγμα να διαπραγματεύονται με ισλαμιστές σεΐχηδες και κάποιους δικτάτορες σε Αφρική και αλλού περί παγκόσμιας πολιτικής τιμών και επενδύσεων? Αυταρχικοί δήθεν ηγέτες που θεωρούν τη γυναίκα βιολογικό υποπροϊόν, στη βάση ποιας λογικής θα συζητούν μαζί της?
Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πολλές ακόμα περιπτώσεις, για να υπογραμμίσουμε ότι στην εποχή μας, η προσπάθεια των γυναικών να ξεφύγουν από βαθύτατα ριζωμένες προκαταλήψεις, θρησκευτικές αγκυλώσεις και γελοίες βιολογικές δοξασίες, δεν μπορεί να πετύχει με θεμιτές προσπάθειες μόνο στον δυτικό κόσμο. Αυτόν του κράτους δικαίου. Ο υγιής και υπεύθυνος φεμινισμός πρέπει να παγκοσμιοποιηθεί και να απαλλαγεί από την πολιτική ψευτο προοδευτική γελοιότητα που ενίοτε τον κατευθύνει στις ανοικτές κοινωνίες. Και ας μη μας διαφεύγει ότι ο ανήρ γεννά και η γυνή τίκτει στο πλαίσιο σοφής κατανομής της εργασίας