Ακόμη και αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αριστεροί ευαισθητούληδες (κόκκινοι και πρασινο-ροζ) της αντιπολίτευσης (μείζονος και ελάσσονος) ομού μετά των πούρων δεξιών και μασκαρεμένων ακροδεξιών «συναδέλφων τους» στα βουλευτικά έδρανα, θα έπρεπε να τους έχει ανακαλύψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτή ακριβώς την σύνθεση που η σημερινή Βουλή παρουσιάζει.
Η καθημερινή «προσφορά» όλων αυτών στη διαδικασία μετασχηματισμού (με τα πάνω του και τα κάτω του) της ελληνικής κοινωνίας είναι ανυπολόγιστης αξίας, σχεδόν όση και η αντίστοιχη της κυβέρνησης, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα (επιστολική ψήφος, μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια) την ξεπερνάει!
Είναι «τρομακτικό» αν το σκεφθεί κανείς, αλλά συμβαίνει: Μια Αντιπολίτευση «για τα μπάζα», ιδεοληπτική και εμμονική, με συνθήματα του 19ου αιώνα και προτεραιότητες της δεκαετίας του εξήντα απευθύνεται σε μια κοινωνία που κραυγάζει για μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις και έχει επιτρέψει στον ηγέτη της κεντροδεξιάς παράταξης «να απλώσει ανενόχλητος στην ουσία όλο τον εκσυγχρονιστικό τραχανά», να διεισδύσει σε όλο το μεταρρυθμιστικό σώμα της κοινωνίας των πολιτών και να επιβεβαιώνει καθημερινά την πολιτική ηγεμονία του με όρους «κοινοβουλευτικής και πολιτικής μονοκρατορίας».
Ταυτόχρονα, είναι από εκείνες τις μοναδικές ιστορικές περιπτώσεις όπου η πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική ένδεια των αντιπολιτευόμενων σε όλο το εύρος τους συνδέεται ευθέως με τις ηγεσίες των αντίστοιχων κομμάτων σε μια μοναδική ιστορικά ταύτιση προσώπων και πολιτικής ανικανότητας.
Η κατάσταση που έχει προκύψει, ως αποτέλεσμα της έκφρασης της λαϊκής βούλησης, μέσω των εκλογών, είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν συναντάται σε κανένα άλλο κρατικό σχηματισμό του πλανήτη, είναι πρωτοφανής και επιστημονικά καινοφανής, ερμηνεύεται δε αποκλειστικά σχεδόν με όρους ψυχιατρικής προσέγγισης, πολιτικά είναι αδύνατο να δώσει κανείς σοβαρές εξηγήσεις σε ένα τέτοιο ιδεολογικό και προγραμματικό χάος.
Μέχρι που «τρεις καμπαλλέρος» (από ένας από ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ,ΝΕΑΡ) έστησαν εκ του προχείρου σε ένα θέατρο του εξήντα, μια παράσταση του εξήντα , με ομιλητές του εξήντα και δυο-τρία τσουβάλια για κάλυμμα σε ένα υποτυπώδες γραφείο για να συζητήσουν αυτή ακριβώς την τρομακτική αδυναμία των κομμάτων τους κι είχαν την απαίτηση να τους πάρουν στα σοβαρά οι πολίτες.
Ήταν τέτοιας και τόσης σοβαρότητας η εκδήλωση που έφτασε μια χαρωπή εμφάνιση του καταχαρούμενου Κασσελάκη για να τιναχτεί στον αέρα όλο το έργο και να διαμορφωθεί μια εικόνα « παιδιά είναι, άστα να παίζουν, οι δουλειές είναι για τους μεγάλους».
Είναι βέβαιο πως η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο πολιτικό σκηνικό έχει αποκτήσει, πλέον, προσωποπαγή χαρακτηριστικά. Αφορά στην ουσία στην συγκρότηση και την ατομική ικανότητα των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, και προκύπτει καθημερινά ως ένα μπρ-ντε-φερ ανάμεσα σε ένα πρωθυπουργό «κανονικής κοπής» και μερικούς κατά το μάλλον ή ήττον ανερμάτιστους της κλασσικής νεοελληνικής πολιτικής σκηνής, αγράμματους, ιδεοληπτικούς, πρόεδρους του δίευρου και τέως ευρωβουλευτές της πλάκας.
Η ελληνική πολιτική σκηνή βιώνει και επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία αυτόν τον προσωπικό θρίαμβο του Κυριάκου Μητσοτάκη σε μια προδιαγεγραμμένη και σχεδιασμένη, ήδη από την περίοδο της προεδρίας του στη Νέα Δημοκρατία, πορεία μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού που εξελίσσεται κανονικότατα παρά τα άσφαιρα της αντιπολίτευσης και παρά τις μειοψηφικές κατά περίπτωση, αδυναμίες και «των δικών του» να στοιχηθούν πάντα πολιτικά με αυτό το δυναμικό μεταρρυθμιστικό ρεύμα.
Όλες οι πληροφορίες που προκύπτουν και από την συνάντηση με τους επικεφαλής των αγροτικών μπλόκων (στην πλειοψηφία τους κομματικούς συνδικαλιστές, εκ προοιμίου περιορισμένης πολιτικής προσαρμοστικότητας, επιβεβαιώνουν την εικόνα ενός πρωθυπουργού που εμφανίστηκε στην πιο δύσκολη συζήτηση της έως τώρα θητείας του στο εσωτερικό πιο έτοιμος και πιο προχωρημένος και από τους συνδικαλιστές, στα αιτήματα των οποίων ουσιαστικά πλειοδότησε, ενώ ταυτόχρονα άπλωσε για συζήτηση ένα σχέδιο μεγάλων δομικών αλλαγών στην ελληνική πρωτογενή παραγωγή, που όμοιο του δεν έχει δημοσιοποιηθεί ποτέ στο παρελθόν.
Το ίδιο έχει συμβεί μέχρι στιγμής και σε όλες τις υπόλοιπες πολιτικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, για την συνολική εικόνα της οποίας μπορεί (και χρειάζεται) να υπάρχουν ενστάσεις, αλλά αυτές, όπως και ξένοι παρεπιδημούντες στην Αθήνα «επιβεβαιώνουν», προκύπτουν από ιδιομορφίες υπουργών, η πολιτική και παραγωγική ικανότητα των οποίων δεν είναι (και δεν θα μπορούσε να είναι) ομοιόμορφη, χωρίς να λείπουν και οι κατ΄επάγγελμα ευθυνόφοβοι και αοριστολογούντες ή τα πολιτικά μειράκια με αυξημένο το αίσθημα της προσωπικής ατζέντας και βασικό όραμα την επανεκλογή τους.
Η κατάσταση αναμένεται να αποθεωθεί στη συζήτηση για τα μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια (παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων), όπου απέναντι στο άχαστο, μέχρι στιγμής δίδυμο «Κυριάκος-Κυριάκος» εμφανίζονται να συσπειρώνονται όλοι οι βολεμένοι ινστρούχτορες της καθηγητικής νομενκλατούρας, οι κομματικοί ανησυχούντες για την αναπαραγωγή της αριστερής παραμυθίας στα δημόσια ΑΕΙ, οι αιώνιοι φοιτητοπατέρες και οι διάφοροι οικονομισάριοι που επιβιώνουν από την εκπαιδευτική ακινησία και τον κομματικό εργατοπατερισμό.
Οι μέρες που έρχονται αναμένονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες!