Όποιος, στον κατακαημένο ΣΥΡΙΖΑ, σκέφθηκε πως μια δημόσια προβολή της άποψης ότι η Κουμουνδούρου δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει ακόμη και με τη Νέα Δημοκρατία «πλην Μητσοτάκη»… είναι πιωμένος, στην καλύτερη περίπτωση, ου μην και ψυχικά διαταραγμένος!
Γράφει ο Χρήστος Υφαντής
Αυτή η αλυσιτελής και αφετηριακά καταδικασμένη απόπειρα να τρωθεί πολιτικά και αξιακά «το μαλακό υπογάστριο» της Νέας Δημοκρατίας, να ενδυναμωθεί η κλασική δεξιά κουλτούρα και συμπεριφορά απέναντι «στην κεντρώα μητσοτακική» και να αναβιώσει η παλιά αποστροφή της «γνωστής τίμιας δεξιάς» απέναντι στους διάφορους «σώγαμπρους» (ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταγράφεται ως ο σημαντικότερος από αυτούς) είναι τόσο αστεία, ώστε μόνο ένας μεθυσμένος μπορεί να την εκστομίσει ή κάποιος βαθιά απελπισμένος!
Όταν, μάλιστα, ο αριστερός ψάλτης μιας παρανοϊκής παραβολής είναι ο πασίγνωστος «η εθνική άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» και διατυπώνει την πολιτική του προσέγγιση στη συντηρητική παράταξη μετά το ανελέητο «ξύλο» που έφαγε στη Βουλή, παρέα με το προεδρικό ξαδερφάκι του, στη συζήτηση για τις συμβάσεις των έξι επιπλέον Rafale και των τριών Belh@rra, τότε όλη αυτή η κατασκευή αποκτάει το κανονικό της νόημα: μία, ακόμη, τραγική, σχεδόν αυτοκτονική πολιτική πρόταση από ένα ΣΥΡΙΖΑ (επειδή υπάρχουν δεκάδες ΣΥΡΙΖΑ στην αγορά), που επιχειρεί να βρει πολιτική ανάσα σε μια παλιά και ξεχασμένη δήθεν κόντρα «καραμανλικών – μητσοτακικών» εντός της Νέας Δημοκρατίας, την ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται, ενόψει του ήδη πολύπαθου συνεδρίου, «της μουρλής» από τάσεις, συνιστώσες, φράξιες, κείμενα, γραμμές, τομές, σφαγές, αποκλεισμούς, κ.λ.π.
Η άποψη, όπως διατυπώθηκε σε συνέχεια της παρέμβασης του κ. Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή που πρώτος προσπάθησε να την τεκμηριώσει και τα έκανε ρόιδο, προσβλέπει, σύμφωνα με τον εμπνευστή της, να ενεργοποιήσει εντός της Νέας Δημοκρατίας μια φανταστική καραμανλική συνιστώσα, η οποία, αφού υποτεθεί πως υπάρχει και λειτουργεί, τελεί εν υπνώσει και περιμένει «τον Μόσκοβο να φέρει το σεφέρι», πιθανόν και τον πρίγκιπα που θα ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη.
Μετεξέλιξη αυτής της ανατροπής των ισορροπιών εντός της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι μια αυθεντική καραμανλική δεξιά, ισχυρή και εκλογικά παρούσα, έτοιμη να συνεργαστεί (όπως το έκανε στο παρελθόν) με τον «ευρωπαϊκό ΣΥΡΙΖΑ», υπό τον Αλέξη Τσίπρα, με τον Προκόπη Παυλόπουλο «στα όπλα» και ενεργό και διάφορους καππαδόκες αυτοχρισμένους «καραμανλικούς» να περιφέρονται στα παγκάκια της πλατείας Κουμουνδούρου και να περιμένουν το σήμα για να ανέβουν στα γραφεία.
Απαραίτητη προϋπόθεση «για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση» είναι η απομάκρυνση, ακόμη καλύτερος ο λιθοβολισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη και της παρέας των «κεντρώων» που «έχουν αλώσει τη Νέα Δημοκρατία και άλλαξαν τον χαρακτήρα της», αυτοί οι πολιτικοί «σώγαμπροι» χρειάζεται να εξοριστούν από την αυθεντική δεξιά, επειδή θολώνουν την εικόνα της, αλλοιώνουν το μήνυμα της και δεν επιτρέπουν στον «μεγάλο Τιμονιέρη Αλέξη» να κάνει πράξη ένα αριστεροδεξιό κυβερνητικό σχήμα, στα πρότυπα του ηρωικού δημοψηφίσματος του 2015, αλλά με διαφορετική τώρα κατάληξη.
«Πενία τέχνας κατεργάζεται», αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί πολιτικής πενίας (αυτή είναι σταθερή αξία), αλλά περί πολιτικής παράνοιας, που προκύπτει ως προϊόν φαντασιώσεων για την πολιτική πραγματικότητα και τις δυνάμεις που την καθορίζουν.
Με άλλα λόγια ομιλούμε για μια σειρά από «δια ταύτα» που παράγονται από μια φαντασιακή ανάλυση της πραγματικότητας, στην οποία κάποιος καταλήγει όταν τελεί σε ακραία απελπισία και μετατρέπει τις νυχτερινές πολιτικές του ονειρώξεις σε πρωινή πολιτική δυναμική, μια κλασική μυθοπλασία που προορίζεται στο μυαλό των «βαρεμένων» για κανονικότητα...
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποδεκτό πολιτικό αφήγημα, επειδή δεν του επιτρέπουν τα αναλυτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί να αποκτήσει, η προσκόλληση του στις βασικές κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του 19ου αιώνα μοιάζει με μούμια στις σημερινές συνθήκες.
Η προσδοκία «να διώξει η Νέα Δημοκρατία τον σώγαμπρο Κυριάκο Μητσοτάκη και να αναλάβει το τιμόνι ένας αυθεντικός καραμανλικός, ίσως ο Νίκος Δένδιας», που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να βρει κοινά σημεία με τον Αλέξη Τσίπρα κι όλοι μαζί να διαμορφώσουν τη «νέα αριστερή λαϊκή δεξιά» (εκεί καταλήγει ο παραλογισμός) που θα οδηγήσει τη χώρα σε στιγμές δόξας και μεγαλείου» παραμένει αυθεντικά προς ψυχιατρική ανάλυση, δεν ακούγεται ούτε ως ανέκδοτο.
Από μια οπτική είναι η μετεξέλιξη του μύθου «για τον Έλληνα Ντράγκι», που θα επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα συνενώσει τις βασικές πολιτικές δυνάμεις υπέρ ενός ορθολογικού σχεδιασμού και μιας παραγωγικής χρήσης του Ταμείου Ανάπτυξης, που κατέληξε αυτός ο μύθος το γνωρίζουν όλοι, με πρώτους τους σεναριογράφους.
Ότι κάποιοι από την Κουμουνδούρου δεν έχουν πρόβλημα να διατυπώσουν δημοσίως σενάρια «ανατροπής της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας στην προοπτική της κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα» είναι ένδειξη (απόδειξη σχεδόν)… για το ψυχιατρείο!
Εκτός, εάν τους κατέλαβε ένας παλιμπαιδισμός της ηλικίας και ξεκίνησαν με πολιτικά παιχνίδια της δεκαετίας του 1990 να περνάνε την ώρα τους φαντασιωνόμενοι πως δημιουργούν ρωγμές στην πολιτική επικυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και οδηγούν το κυβερνητικό κόμμα σε εσωτερικές ρήξεις και επαναστάσεις.
Τελικά, η τρέλα δεν πάει στα βουνά!