Καταλυτικός για το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό αναμένεται ο Οκτώβριος του 2024, στο τέλος του είναι εξαιρετικά πιθανό, αν όχι βέβαιο, πως μια νέα τάξη πραγμάτων θα προκύψει στο ελληνικό «πολιτεύεσται», με τις αλλαγές σε κάποιες περιπτώσεις στο χώρο της αντιπολίτευσης να είναι τεκτονικές.
Του Χρήστου Υφαντή
Τηρουμένων των αναλογιών, με βάση τις σημερινές εξελίξεις και όσες λογικά αναμένεται να προκύψουν σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, μιλάμε για έναν Οκτώβριο «αναδιαμορφωτή του αντιπολιτευτικού σκηνικού», από τις εξελίξεις στο οποίο δεν μπορεί παρά να επηρεαστεί και η κυβέρνηση.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ παίζουν το τελευταίο τους χαρτί να παραμείνουν ως είναι ή να αλλάξουν σειρά κατάταξης και ρόλο στην αντιπολίτευση, χωρίς σε καμία περίπτωση να διασφαλίζει κάποιος πως από τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί θα εξακολουθούν να είναι ενιαίοι και δεν θα έχουν γίνει, ο καθένας ξεχωριστά, «από δέκα χωριά χωριάτες».
Μην γελιόμαστε! Οι σημαντικές διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη και στα δύο κόμματα είναι εξαιρετικά πιθανό να οδηγήσουν σε μεγάλες ανατροπές των σημερινών ισορροπιών, ακόμη και στην «γέννηση» νέων πολιτικών σχηματισμών μέσω της διάσπασης των υφιστάμενων, με τις απώλειες να παίζουν σημαντικό ρόλο στην αριθμητική κατάταξη των κομμάτων και στον ρόλο τους στη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής.
Κανένα από τα δύο κόμματα δεν πρόκειται να βγει αλώβητο από όσα πρόκειται να συμβούν, είτε σε συνεδριακό επίπεδο (ΣΥΡΙΖΑ), είτε σε εκλογικό (ΠΑΣΟΚ), οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται (με διαφορετική βεβαίως δυναμική) είναι πρακτικά αδύνατο να συγκρατηθούν στην ολότητά τους, θα προκαλέσουν ρήξεις και απώλειες, περισσότερες (και ίσως γνωστές) στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερες και «άγνωστες» στο ΠΑΣΟΚ.
Κι αν στην Κουμουνδούρου «είναι μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια» και «ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται», στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως συμβαίνει με τα πεύκα και τη φωτιά, οι διασπάσεις είναι ένας προαιώνιος τρόπος για να αναγεννιέται κάθε φορά η αριστερά από τις στάχτες της και να αποκτάει νέα δυναμική, στην Χαριλάου Τρικούπη ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από το γεγονός πως «οι Πασόκοι» είναι κομματάκι άμαθοι σε ανάλογες διαδικασίες και εξ αυτού του λόγου απρόβλεπτοι.
Υπάρχει, άραγε, περίπτωση, σε ένα κόμμα, στο οποίο αμφισβητήθηκε τόσο έντονα και οργανωμένα την επομένη των εκλογών ο πρόεδρος, ώστε να τεθεί θέμα εκλογής νέου (που μπορεί να είναι ο νυν), στην πορεία να προκύψουν οχτώ υποψήφιοι για τη θέση (άσχετο με το πόσοι θα καταλήξουν) το όποιο αποτέλεσμα να εισπραχθεί από όλους τους υποψήφιους (κυρίως από τους μηχανισμούς τους) ως μια φυσιολογική δημοκρατική διαδικασία και … ούτε γάτα, ούτε ζημιά;
Πρακτικά (κι ανθρώπινα) είναι αδύνατη μια ανάλογη κατάληξη, οι συγκρουσιακές δυνάμεις που αναπτύσσονται σε κάθε «εμφύλια» κομματική διαδικασία είναι απίθανο να κοντρολαριστούν στο σύνολο τους, απώλειες θα υπάρξουν, εξαρτάται το εύρος τους από την «καθαρότητα» της νίκης του πρώτου, στοιχείο που θα επιβάλλει τον νικητή και, ταυτόχρονα, θα υποχρεώσει τους αντιπάλους του σε πολιτική υποταγή «με ή άνευ όρων».
Πρόσωπο που μπορεί, αν η νίκη του είναι «καθαρή και μη αμφισβητήσιμη» να εγγυηθεί τις λιγότερες δυνατές απώλειες υπάρχει και είναι η Άννα Διαμαντοπούλου, με την έννοια πως είναι η μόνη που δεν αμφισβήτησε τον Νίκο Ανδρουλάκη και μπήκε στην εκλογική μάχη τελευταία, χωρίς να κουβαλάει τον αρνητισμό των κομματικών διαδικασιών.
Μια νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη δεν θα λύσει κανένα ζήτημα, απλώς θα διαιωνίσει την φιλολογία περί «μηχανισμών», θα διογκώσει την εικόνα της δεδομένης πολιτικής αδυναμίας του να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση και θα διαμορφώσει, σε επόμενο χρόνο, νέες εσωκομματικές συμμαχίες εναντίον του που θα παραλύσουν και πάλι το κόμμα. Δεν φταίει αυτός, τόσος είναι!
Εννοείται πως οι υπόλοιπες υποψηφιότητες είναι άνευ σημασίας για την προοπτική της κυβερνητικής εναλλακτικής, ειδικά αυτή του περουκοφόρου Duke of Athens, με την οποία γελάνε και τα δέντρα στην πλατεία Εξαρχείων.
Κι η κυβέρνηση; Είναι αδύνατο να μην επηρεαστεί από το νέο σκηνικό. Αν είναι έξυπνη θα κερδίσει από τον Οκτώβριο τις εκλογές του 2027. Η πολιτική εξυπνάδα της είναι, πλέον, ζητούμενο, ένας Μητσοτάκης με έναν Πιερρακάκη δεν φτάνουν. Θα αντιδράσει σωστά ή θα παρασυρθεί ακόμη περισσότερο από την φιλαυτία και την επιτηδευμένη πολιτική ηγεμονία που σήμερα διαθέτει ελλείψει αντιπάλου;
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να βρεθεί αντίπαλος! Ιδού η Ρόδος, ιδού και … η Διαμαντοπούλου για όσους εξακολουθούν να την παλεύουν εκεί στην περιβόητη κεντροαριστερά.