Φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια κατόπιν εορτής! Παίρνουν την θέση τους μπροστά στην κάμερα χωρίς ίχνος ντροπής και με περισσή ζέση περιγράφουν όσα ήξεραν σχετικά με την υπόθεση.
«Είχαμε ακούσει φασαρίες συχνά», « Είχε έρθει το παιδί και μας είχε παρακαλέσει να το πάρουμε σπίτι μας», «τον είδα που αντέγραφε, αλλά δεν βαριέσαι», «κάτι είχα ακούσει από τον γιο μου για αυτά τα παιδιά», «τις παρακολουθούσαν να τσακώνονται χωρίς κανένας να προσπαθήσει να τις χωρίσει».
Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω; Αν ναι, ελπίζω απλά να τα διαβάσατε ή να τα είδατε στο Δελτίο Ειδήσεων γιατί αν είστε κάποιος που έκανε δηλώσεις σαν τις παραπάνω, το κείμενο αυτό θα σας κάνει να νιώσετε κάπως άβολα, ελπίζω και πάλι, βέβαια.
Ευτυχώς προσωπικά δεν έχω γίνει μάρτυρας κάποιου περιστατικού που στη συνέχεια το άκουσα στα νέα της επικαιρότητας. Έχω σκεφτεί όμως πολλές φορές αν θα μου συνέβαινε τι θα έκανα. Αν για παράδειγμα στην πολυκατοικία άκουγα κάποιον άνδρα να κακοποιεί την σύντροφο ή σύζυγο του. Και η απάντηση είναι πάντα θα το δήλωνα στην αστυνομία.
Επίσης θα ευχόμουν αν βρισκόμουν σε κίνδυνο να βρεθεί κάποιος να ασχοληθεί μαζί μου. Και νομίζω πως όλα τα παραπάνω είναι ανθρώπινες τοποθετήσεις και ανάγκες. Ωστόσο είναι γνωστό πως οι περισσότεροι θα σου πουν να μην ασχοληθείς, μη βρεις τον μπελά σου. Και ανάλογα θα πράξουν φυσικά και εκείνοι. Είναι οι ίδιοι που περιγράφω παραπάνω. Αυτόν τον μπελά φοβήθηκαν και έμειναν σιωπηλοί μάρτυρες της κτητικότητας και της επιθετικότητας των συζυγοκτόνων ή της εμφανούς κακοποίησης της μαθήτριας και του αδελφού της, ο οποίος απουσίαζε από το σχολείο για ημέρες και δεν τον αναζήτησε κανείς.
Οι «δεν είναι δική μου δουλειά» βρίσκονται παντού γύρω μας και δύσκολα τους αναγνωρίζει κανείς. Η όψη τους δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, η προσωπικότητα τους όμως έχει. Είναι εκείνοι που δεν οραματίζονται, δεν αναζητούν τρόπους να κάνουν αυτό τον κόσμο καλύτερο.
Φοβισμένοι, βολεμένοι και εγωκεντρικοί «εμείς να είμαστε καλά και άσε τους άλλους, που να μπλέκεις τώρα». Αρέσκονται στον άρτο και θεάματα των δελτίων ειδήσεων αλλά δεν νιώθουν τύψεις που κατά μια έννοια υπήρξαν συνένοχοι. Πιθανά να αδυνατούν να αντιληφθούν πως όσα δεν κάνουν είναι αυτά για τα οποία θα έπρεπε να νιώθουν τύψεις.
Αν όμως τα παιδιά που μεγαλώνουν από εμάς ή γύρω μας, βλέπουν αυτόν τον φόβο, μας βλέπουν να δειλιάζουμε μπροστά στην επιλογή του σωστού ή του βολέματος, πως θα αντιμετωπίσουν τις δικές τους δυσκολίες; Πως θα μάθουν να νοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους; Προφανώς και ένας μεσήλικας είναι δύσκολο να αλλάξει (ειδικά ένας Έλληνας μεσήλικας που δεν φημίζεται και για το ανοιχτό μυαλό και την συνήθεια του για ενδοσκόπηση) όμως είναι απαραίτητο να νοιάζεται για το παράδειγμα που δίνει στους νεότερους που ακόμη διαμορφώνονται.
Αν είμαστε μέρος του προβλήματος τότε σίγουρα μπορούμε να γίνουμε μέρος της λύσης.