Δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, αλλά εκεί στον πολύπαθο ΣΥΡΙΖΑ (με ολίγη από ΠΣ) είναι σε διαδικασία να εκλέξουν νέο πρόεδρο! Μα την Παναγία, στα σοβαρά τώρα αυτό συμβαίνει (τουλάχιστον έτσι υποστηρίζεται αρμοδίως) και όπως ιστορικά πάντα επιβεβαιώνεται «οι όμορφες αριστερές ψηφοφορίες, όμορφα καίγονται»!
Στη διαδικασία υπάρχουν (έχουν επισήμως καταθέσει την σχετική υποψηφιότητα) τέσσερις (προς το παρόν) που ενδιαφέρονται να ονομαστούν «πρόεδροι», μερικές δεκάδες «αυτόχθονες- ιθαγενείς» που λες και γεννήθηκαν και ζουν για να μηρυκάζουν σε μια ιδεοληπτική στάνη «την ιστορική σημασία της εκλογής» και εκατομμύρια πολίτες που αγνοούν παντελώς την υπόθεση, είτε επειδή δεν τους ενδιαφέρει, είτε επειδή κανείς δεν έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει.
Η ποιότητα της διαδικασίας για την εκλογή του προέδρου είναι, πάντα αυτό συμβαίνει, σε απόλυτη αντιστοίχιση με την ποιότητα των υποψηφίων ( την πολιτική εννοείται), οπότε και στην περίπτωση αυτή ισχύει απολύτως ο κανόνας «πες μου ποιοι είναι οι υποψήφιοι να σου πω τι κόμμα θα κάνεις».
Εκ των μέχρι σήμερα υποψηφίων ( λέγεται πως καιροφυλαχτούν ακόμη δύο) η μια (υπάρχει μια γυναίκα) είναι η διάσημη εκφορέας της βασανιστικά παρανοϊκής στον σύγχρονο κόσμο άποψης « η κανονικότητα δεν υπήρξε ποτέ ευκαιρία για την αριστερά». Λέγεται (και στατιστικώς δια των μετρήσεων υποστηρίζεται πως αποδεικνύεται) ότι θα κερδίσει «με κατεβασμένα τα χέρια» την εκλογή, δεν είναι εύκολη η αντίκρουση επειδή μετρήσεις δεν υπάρχουν, καθώς δεν υπάρχει συγκεριμένο εκλογικό σώμα, αλλά σιγά τώρα μην χαλάσουμε μια ωραία ιστορία για μερικές ασήμαντες λεπτομέρειες.
Εκ των υπολοίπων τριών ο ένας (Τζουμάκας) αποδείχθηκε (και δια της υποψηφιότητας στις εκλογές Μαίου-Ιουνίου 2023) ότι … ζει! Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μέχρι να ανακοινώσει ο αγνώστου διαμονής άχαστος ηγέτης την συμμετοχή του στα ψηφοδέλτια που δεν έβαζαν το χέρι του στη φωτιά πως είναι εν ζωή, αποδείχθηκε πως είχαν άδικό, αυτό είναι καλό για τον κυρ Στέφανο, γραφικό όμως για την κατάσταση στην Κουμουνδούρου.
Ο δεύτερος από τους δύο που απομένουν έχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι αμετάκλητα καταδικασμένος από ειδικό δικαστήριο με 13-0 για κάτι «κόλπα ζόρικα που κάνουν στην TV» από τότε που παρίστανε τον υπουργό (ταμίας ήταν πάντα και το επιβεβαίωσε), αλλά no problem, ας είναι καλά οι αριστερή μυθολογία που ανακαλύπτει παντού καταδιωκόμενους ήρωες και μερικές χιλιάδες πρόβατα που τον ψήφισαν, αυτοί ξέρουν πως αγωνίστηκε σκληρά και τα κατάφερε «να φέρει έσοδα στο κράτος».
Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν ουρές στα αστυνομικά τμήματα για να προλάβουν να εκδώσουν νέα ταυτότητα με παλιό περιεχόμενο μην τυχόν και τους προλάβει «το θηρίο του 666», διαθέτουν ο καθένας από δυο-τρία smartphone, αλλά το τσιπάκι του Κούλη είναι το πρόβλημα!
Τι απομένει; Ένας Ευκλείδης, η ζώσα ιστορία ενός πολιτικού και ιδεολογικού γκρουπούκουλου, που σέβεται τις παραδόσεις, στηρίζει τον αριστερό χαρακτήρα του κόμματος και αναζητεί (κάπου στην Ικαρία) το νήμα που θα ξαναδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας του, εκεί στο 3% (άντε το πολύ 5%), πιστός στη λογική «πολλοί είμαστε, ας ξεχωρίσουμε».
Σε αυτή την πανσπερμία υποψηφίων μια προσεκτικότερη ματιά καταλήγει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν «μία υποψήφιος κι ένας μισός», οι άλλοι δύο είναι στη σχετική λίστα για να κατοχυρώσουν την «διακριτή παρουσία τους» και να την εξαργυρώσουν πολιτικά και κομματικά στο μέλλον, αν ποτέ υπάρχει μέλλον. Αυτό τους αρκεί, εξ ου και το καθημερινό κωλοτρίψιμο γύρω από την Εφούλα, άλλοτε ευθέως και άλλοτε δια της τεθλασμένης, σημασία έχει να μην ξεχάσει ο νικητής πως είσαι παρών.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω ένα θέμα με τον τιτανοτεράστιο πρώην βλαχοδήμαρχο από τα Σφακιά, εκτιμώ πως δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα, κάτι σημαντικό περιμένει να συμβεί για να ξιφουλκήσει υπέρ της «πολύτιμης για το χώρο παράδοσης του Αλέξη», είναι ο μόνος που την μνημονεύει ακόμη σαν σε «μνημόσυνο στα σαράντα», οι υπόλοιποι όλοι ( του Νικόλα Παππά περιλαμβανομένου) έχουν επιδοθεί στην ιστορικά αναγκαία «πατροκτονία» και ήδη έχουν θάψει και τον Αλέξη και την ιστορία του!
Ο Παύλος Πολάκης είναι, αντικειμενικά τώρα, ο μόνος που μπορεί να δυσκολέψει ή να ανακόψει την πορεία της Έφης Αχτσιόγλου προς τον προεδρικό θώκο της Κουμουνσούρου, κυρίως είναι ο μόνος που μπορεί εκλεγόμενος να δικαιώσει τον κ. Τσίπρα και την κυβερνώσα αριστερά, να πάρει από το χέρι αδέρφια, ξαδέρφια κι αδερφές του άχαστου ηγέτη και να τις εγκαταστήσει στη νέα βυζαντινή γωνιά στον 7 ο όροφο των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η οικογένεια το γνωρίζει άριστα και για το λόγο αυτό όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μνημονεύει τον αψύ κρητίκαρο με τσι μουστάκες και τα όπλα παραπόδα, στον αυθεντικό λαϊκισμό του και στην αριστερή ψέκα του στηρίζει τις ελπίδες της να κρατηθεί ζεστή η καρέκλα μπας κι επιστρέψει ο ηγέτης και την ξαναζητήσει. Με την Έφη εστεμμένη, ούτε πρόσκληση για τα συνέδρια του κόμματος δεν αναμένει!
Που βρίσκεται σε όλη αυτή την υπόθεση ( ο Θεός να την κάνει!) η κοινωνία των πολιτών; Μακριά, πολύ μακριά, στις παραλίες, στο κίνημα «σώστε τις ομπρέλες και την μπουρνουζοπετσέτα από την επιδρομή των βάρβαρων με τις πλαστικές Μαρίες Αντουανέτες στην Κουρούτα!», όπου μπορεί ο καθένας να φανταστεί, εκτός από το να ασχολείται με μια υπόθεση χαμένη από χέρι, στην ουσία ανύπαρκτη, σε κάθε περίπτωση γραφική!
Αν ήμουν η Αχτσιόγλου θα προσευχόμουν καθημερινά, κερί θα άναβα να μπει στην κούρσα ο Πολάκης! Είναι ο μόνος που μπορεί να ζεστάνει ένα πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ και δώσει πολιτική ( στο μέτρο που η παλαβομάρα είναι πολιτική διαδικασία) υπόσταση σε μια προεκλογική περίοδο χωρίς εκλογικό σώμα και με την Περιστέρα να περιμένει στη γωνία!