«Κούτβηδες» δικαστικούς που θα βγουν από νέα Κομμουνιστικά Πανεπιστήμια Εργαζομένων της Ανατολής, τα περιβόητα «KYTB της σοβιετίας» θα ετοιμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να αναδιαρθρώσει τη δικαιοσύνη και να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας.
Πόσες πιθανότητες έχουν όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί να ευοδωθούν και να προκύψει, ξαφνικά, σε συνθήκες Ευρωπαϊκής Ένωσης μια ευρωπαϊκή Βενεζουέλα ή Κούβα; Καμία σε κάθε περίπτωση, οι λόγοι είναι και εκλογικοί και ευρύτεροι γεωπολιτικοί, ευτυχώς ή δυστυχώς οι ονειρώξεις του κ. Τσίπρα, δια χειλέων του κ. Πολάκη, αφορούν μόνο τον ίδιο και στους καημούς τη Περιστέρας, οι σοβαροί στην Κουμουνδούρου φρόντισαν ήδη, δια του κ. Κούλογλου να πάρουν θέση και να ακυρώσουν όλους τους σχεδιασμούς του Βελουχιώτη της Κρήτης.
Το ζήτημα που προκύπτει από αυτές τις ανιστόρητες αναφορές ενός τύπου που έπρεπε ήδη να είναι κλεισμένος σε ευαγές ίδρυμα δεν είναι αν ποτέ μπορούν να εφαρμοστούν οι σχεδιασμοί του, αλλά πως επιτρέπεται να δημοσιοποιούνται ανάλογες αναφορές ελαφρά τη καρδία, χωρίς κανείς να αναρωτιέται «τι λέει τώρα το άτομο;», χωρίς κανενός το αυτί να ιδρώνει και την ίδια ώρα ένα ακροατήριο ψεκασμένων ιδεοληπτικών να πιστεύει αυτό τον Σώρρα της Αριστεράς.
Ο Πολάκης δεν λέει κάτι διαφορετικό από τον Αρτέμη, πάνω-κάτω και οι δύο τις ίδιες παραδοξότητες διακινούν και τις ίδιες παραδοξολογίες υπερασπίζονται. Ο Αρτέμης είχε στην κατοχή του ομόλογο 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να πληρώσει το δημόσιο χρέος της χώρας (αλλά στο μεταξύ δεν υπήρχε δίφραγκο ούτε για ταξί και μάζευε εισφορές από τα νούμερα που τον ακολουθούσαν), ο Πολάκης έχει μια κρατική τράπεζα και μια κρατική ΔΕΗ να λύσει το ζήτημα της ακρίβειας.
Που θα τις βρει κανένας δεν αναρωτιέται, μέχρι που ο Στέλιος Κούλογλου βγήκε και τόνισε ότι η έναρξη κρατικοποίησης μιας ιδιωτικής τράπεζας σημαίνει έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατάλαβαν αυτοί που πρέπει να καταλάβουν ότι αυτές οι Πολακείες που περιφέρει δεξιά – αριστερά ο Βελουχιώτης της Κρήτης είναι απλώς πολιτικά ανέκδοτα, δεν γίνεται να προκύψουν ως προοπτική για κανένα λόγο, εκτός αν μια χώρα αποφασίσει να αυτοκτονήσει για να κάνει το χατίρι του κυρ Πολάκη και των χαβαλέδων του.
Που βρίσκεται σε όλο αυτό το πανηγύρι της πολιτικής ηλιθιότητας ο Αλέξης Τσίπρας; Εκεί που είναι πάντα, πίσω από τον κ. Πολάκη να ελέγχει τις δημόσιες δηλώσεις του, να εισπράττει από τις επαναστάσεις της δεκάρας του Κρητικού και να σιωπά επιτηδευμένα για να μην δυσαρεστήσει το πουλέν της συριζαίϊκης επικοινωνίας που γράφει άριστα στους ψηφοφόρους.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν απέχει πολύ αυτή την περίοδο από τις φαντασιώσεις του κ. Πολάκη για την δήθεν κρατικοποίηση μιας ιδιωτικής Τράπεζας ή την κρατικοποίηση της ΔΕΗ, η περίοδος προσφέρεται για παραμύθια κάθε είδους αρκεί να έχουν δημοσκοπικό αντίκρισμα μπας και ξεκολλήσει το καράβι από τα αβαθή και ξεκινήσει πάλι να πλεύσει προς τις ανοιχτές θάλασσες.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποσχεθεί τα πάντα, οι κρατικοποιήσεις άλλωστε είναι στο dna της αριστεράς, ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά των πολιτών που υποφέρουν από την αλματώδη αύξηση του ενεργειακού κόστους, δεν κοστίζουν κάτι, παραμύθια είναι, αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει κυβέρνηση «οι κακοί ξένοι δεν θα επιτρέψουν να υλοποιήσει το πρόγραμμα του». Μαθημένη η Κουμουνδούρου από kolotoubes, ο Τσίπρας υπήρξε ο πρώτος διδάξας, μέχρι και πρωτοσέλιδο έγινε τον Ιούλιο του 2015.
Πως επιτρέπεται εν έτει 2022 πολιτικό κόμμα χώρας –μέλους του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταθέτει ανάλογες «προτάσεις» και να υπάρχει ακροατήριο που σκύβει με ενδιαφέρον και τις ακούει; Ας είναι καλά τα απόνερα της κυριαρχίας της αριστερής ιδεολογίας από το τέλος του εμφυλίου και μετά που μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με όλες αυτές τις ανιστόρητες προσεγγίσεις σε πραγματικά προβλήματα και μετέτρεψε τη χώρα στην τελευταία σοβιετία της Ευρώπης.
Ένα ριμέικ εκείνης της περιόδου σήμερα που οι πολίτες υποφέρουν από την ενεργειακή κρίση και τις επιπτώσεις της είναι μια πολύ καλή επιλογή για να ακουστεί και πάλι ένα κόμμα κι ένας αρχηγός που μέχρι προχθές είχαν καταφέρει με τις ιδεοληψίες τους να μην ασχολείται κανείς μαζί τους στη χώρα.
Ο Πολάκης ρίχνει το σπόρο σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και περιμένει να ανθίσει για να έρθει ο αγαπημένος του Αλέξης να τρυγήσει.
Τότε είναι που θα χρειαστούν οι νέοι, λαϊκής παραγωγής δικαστές που θα προκύψουν από τις Κούτβες του Πολάκη για να δέσει το γλυκό και να περιβληθούν με την ύψιστη νομιμότητα οι ενέργειες και οι πράξεις μιας κυβέρνησης δεύτερης φοράς αριστεράς.
Μα την Παναγία, οι άνθρωποι τα λένε και μερικοί από αυτούς τα πιστεύουν όλα αυτά χωρίς να ερυθριούν.