Την πάτησε η Αθήνα! Ο Χάρης-θα κατεβάσω πέντε βαθμούς την θερμοκρασία-Δούκας δηλώνει έτοιμος να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από τον θρόνο του εκλεκτού των Αθηναίων και να διαθέσει τον πολύτιμο για την δημοκρατία και την κεντροαριστερά πολιτικό εαυτό του στις υπηρεσίες του αντί-Μητσοτακικού Μετώπου, το οποίο, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, προσπαθεί να συγκροτηθεί, αλλά περισσότερο προς το Γεφύρι της Άρτας το πάει …
Όχημα, για τις κυβερνητικές φιλοδοξίες ενός ανερμάτιστου και ολίγιστου τυπάκου, το «κραταιό» ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, που, όσο κι αν κούτσα-κούτσα τσιμπολογάει σε κάθε εκλογή και ένα-δυο ποντάκια, πόρρω απέχει από το υπολογίζεται ως σοβαρή κυβερνητική προοπτική, με αποτέλεσμα να ξιφουλκήσουν υπέρ της «Μεγάλης Κεντροαριστεράς», η οποία δεν περιλαμβάνει τον κυρ Νίκο Ανδρουλάκη, διάφοροι πολιτικά ανύπαρκτοι και διάφορες παλαιοντολογικές περσόνες της εκσυγχρονιστικής περιόδου και να ζητήσουν «εδώ και τώρα» εκλογές για την ανάδειξη νέου ηγέτη.
Σε αυτό το κομματικό χάος, οι διάφοροι δελφίνοι εμφανίζονται στο προσκήνιο «σαν έτοιμοι από καιρό» να κονταροχτυπηθούν με τον εκλεκτό των μηχανισμών και να προσφέρουν στο ταλαιπωρημένο Κίνημα την αύρα της πολιτικής υπεροχής τους, στο σύνολο τους οι «διαθέσιμοι» δεν βρίσκουν ούτε την ψήφο τους αν εκτεθούν ατομικά σε εκλογικές διαδικασίες, αλλά αυτό λίγη έως καθόλου σημασία έχει.
Οι ίδιοι, δυο χρόνια πριν στην διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας μεταξύ Ανδρουλάκη, ΓΑΠ και Λοβέρδου, είτε λούφαξαν, είχε στοιχήθηκαν υπέρ υποψηφίου, σε κάθε περίπτωση ούτε διανοήθηκαν να πάρουν δημόσια θέση, παρέμειναν «ιδιώτες» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, στην ουσία κατέγραψαν την κομματική ανυπαρξία τους.
«Πωτςγκένενατό», τότε που έκαιγε η ψήφος να έχουν λουφάξει και τώρα που η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στις δυο μονάδες να έχουν ανέβει στα κάγκελα και να ζητάνε το κεφάλι του Ανδρουλάκη στο πιάτο;
Κλασική υπολογιστική κεντροαριστερή νοοτροπία, προϊόν της πολιτικής συγκυρίας που διαμορφώθηκε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και τροφοδότησε υπόγειες φιλοδοξίες που διατηρούνταν εν υπνώσει και περίμεναν μια αστοχία για να εκδηλωθούν. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ η αφορμή δόθηκε από την «αποτυχία» να καταστεί το Κίνημα «αξιωματική αντιπολίτευση» με αποτέλεσμα να συνεχίσει να βλέπει την πλάτη των Συριζαίων και να είναι πολιτικά ευάλωτο σε διάφορες πιέσεις «ευγενώς ανησυχούντων» για το μέλλον της Κεντροαριστεράς ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, με επικεφαλής τον «13-0» Νίκο Παππά, ο οποίος ζητάει κοινή εκλογική κάθοδο με υποψήφιο πρωθυπουργό «εκλεγμένο από τη βάση», δηλαδή τον Στέφανο Κασσελάκη.
Το σκηνικό διαμορφώνεται συνεχώς και υπηρετεί με συνέπεια του σχεδιασμούς που εξελίσσονται σε διάφορα επιχειρηματικά γραφεία, οι διαθέσεις των οποίων για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πασίγνωστες, όπως και οι δυνατότητες τους να επηρεάσουν επικοινωνιακά τις πολιτικές εξελίξεις.
Ο Χαρούλης Δούκας εμφανίζεται να έχει πειστεί πως μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον κ. Κασσελάκη αρχικά και στον Κυριάκο Μητσοτάκη στη συνέχεια, «το παράδειγμα του Δήμου Αθηναίων» διαβάζεται με εντελώς λάθος τρόπο και παράγει συνεπώς λανθασμένα αποτελέσματα, στη λογική του έχει ξεκινήσει ήδη την πορεία προς τον λαό, ως άλλος Γεώργιος Παπανδρέου στη δεκαετία του 60 με στόχο να απελευθερώσει τη χώρα από την προδοτική δεξιά και να απογειώσει την «δημοκρατικιά παράταξη».
Βεβαίως, για να συμβούν όλα αυτά δεν φτάνει ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε ο φιλότιμος Ζαχαριάδης, το πέλαγο είναι βαθύ εκτός των τειχών του Δήμου και Μπακογιάννης δεν υπάρχει για να πέφτει συνεχώς σε παγίδες, αλλά ο Χαρούλης είναι θαμπωμένος από τα μεγαλεία και τις λαϊκές κατακτήσεις και δυσκολεύεται κομματάκι να τα κατανοήσει.
Τι λέει για όλα αυτά ο Νίκος Ανδρουλάκης; Εκτιμώ, περιμένει να διαμορφωθεί ξεκάθαρα το τοπίο των διεκδικήσεων και των απαιτήσεων των δελφίνων για να αποφασίσει πως και πότε θα κινηθεί, τίποτε δεν αποκλείει, ακόμη και την προσφυγή στην ετυμηγορία του κόσμου, αλλά με τους όρους που ο ίδιος θα αποφασίσει και θα διαμορφώσει.
Στο βαθύ και γραφειοκρατικό ΠΑΣΟΚ των διαδρόμων όλες αυτές οι φιλοδοξίες φαντάζουν «σαν μια τεράστια ευκαιρία να καθαρίσει η μπουγάδα από τους διάφορους Κωνσταντινόπουλους και τις διάφορες βενιζελικής προέλευσης περσόνες», οι σκληροί των μηχανισμών είναι έτοιμοι να αποκεφαλίσουν όποιον σηκώσει κεφάλι και διανοηθεί να εκτεθεί σε μια εκλογική αναμέτρηση.
Που θα καταλήξει όλη αυτή η κόντρα; Σε μια αδυσώπητη εκλογική μάχη που θα οδηγήσει σε μια ξεκάθαρη διάσπαση, με τους ηττημένους να εγκαταλείπουν σαν τα ποντίκια το καράβι μόλις χαθεί η φαντασίωση στην οποία υπέκυψαν.
Κάπως έτσι θα απομείνει ρέστος κι ο Κασσελάκης με το όνειρο της Μεγάλης Κεντροαριστεράς στην οποία ο Νίκος Παππάς ονειρεύεται να τον εγκαταστήσει, δια εκλογών, ως βασικό αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δυστυχώς, και στην πολιτική, όλα δεν μπορούν να συμβούν…