Πολιτικοί και πολιτικάντηδες, αγράμματοι, αστοιχείωτοι, εχθροπαθείς, χωρίς την αίσθηση του χιούμορ- δυστυχώς- κυκλοφορούν πολλοί ανάμεσά μας.
Και απαντούν με απειλές και χυδαίες εκφράσεις. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης, ο οποίος εξασκεί και το επάγγελμα του ιατρού, επιτέθηκε στο σκιτσογράφο Ηλία Μακρή αποκαλώντας τον «βδέλυγμα και λυξόνταρμα», επειδή τον ενόχλησε ένα σκίτσο του.
Ο μπρουτάλ Κρητικός, όχι μόνον δεν έχει την αίσθηση του χιούμορ, αλλά κάθε φορά σε ανάλογα δημοσιεύματα, αντιδρά με πεζοδρομιακές εκφράσεις. Δεν υποστηρίζω, ότι έπρεπε να διαθέτει ως πολιτικός άνδρας ένα εκατοστημόριο ήθους, αλλά- τουλάχιστον- να γνωρίζει, ότι οι πολιτικοί βρίσκονται πάντα στην προτίμηση των σκιτσογράφων, γιατί είναι πρόσωπα που με τις καθημερινές παρεμβάσεις, προκαλούν το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Προφανώς αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον μονίμως συνοφρυωμένο Παύλο, ο οποίος κάθε φορά είναι έτοιμος να τραβήξει από το θηκάρι του, την «κρητική μαχαίρα».
Πέρα από την νοοτροπία του αυτή, ο Πολάκης αγνοεί την πολιτική ιστορία της χώρας και την σχέση πολιτικών και γελοιογράφων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Φωκίων Δημητριάδης, ή Φώκος όπως τον αποκαλούσαν όλοι.
Συνήθιζε να φιλοτεχνεί γελοιογραφίες πολιτικών, υπογραμμίζοντας ένα χαρακτηριστικό τους, το οποίο τους ακολουθούσε ως σημείο αναφοράς. Το 1959, ο τότε υπουργός Προεδρίας, κατέβασε μια παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη. Έκτοτε ο Δημητριάδης ζωγράφιζε διαρκώς στο «Βήμα» μια κότα δίπλα στον Τσάτσο. Όταν κάποτε βρέθηκαν σε μια εκδήλωση, ο Τσάτσος ρώτησε τον Δημητριάδη «γιατί με ζωγραφίζετε πάντα με μια κότα». Και ο μέγιστος Φώκος απάντησε: «Το ίδιο ακριβώς με ρωτά και η κότα». Αυτές ήταν στιγμές του ελληνικού μεγαλείου.
Σήμερα επικρατούν δυστυχώς, μίσος και εχθροπάθεια. «Ω καιροί, ώ ήθη», είχε πει ο Κικέρωνας, σε ομιλία του εναντίον του Κατιλίνα. Ισχύει και σήμερα η φράση εκείνη.