Η επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό μας έκανε γνωστή την οικογένεια Δασκαλάκη, την μάνα τον πατέρα και τα τρία δύσμοιρα κοριτσάκια, που πλέον δεν είναι στη ζωή.
Πέρα από την πρωταγωνίστρια του δράματος που ίσως αποδειχτεί σπάνιο είδος, έχουμε γίνει πλέον «γνωστοί» και με τον –μάλλον κατ’ ευφημισμό- πατέρα της ιστορίας.
Στην χώρα που ζούμε δεν είναι καθόλου σπάνιο νεαροί να γίνονται γονείς και το κάλεσμα της φύσης και του ανώριμου της ηλικίας, να τους παρασέρνει σε μια ζωή διαφορετική και πιο ανέμελη από αυτή που τους προέκυψε έπειτα από τον ερχομό των τέκνων. Ο πατέρας από τις εκβάσεις της ψυχολογίας είναι εκείνος που από το πρώτο έτος του μωρού άτυπα και βάσει παιδοψυχολογίας, αναλαμβάνει τον ρόλο της προστατευμένης επαφής του με τον κόσμο πέρα από εκείνον που γνώριζε ως τότε, της μητέρας του. Ένας ρόλος που απαιτεί αρκετή ενασχόληση ποιοτική και ποσοτική. Στην πορεία της ζωής του παιδιού ο πατέρας καλείται να διαμορφώσει κατά το μερίδιο που του αναλογεί, τον χαρακτήρα του παιδιού, να θέσει όρια, να μεταδώσει αξίες και να εξασφαλίσει για το ανήλικο στέγη, τροφή και ασφάλεια.
Δεν είναι και λίγες οι ευθύνες, σωστά;
Για αυτό και εκτός από τους νεαρούς που περιγράψαμε παραπάνω, είναι πολλοί και οι μεσήλικες που εγκαταλείπουν το εγχείρημα της κατά το ήμισυ ανατροφής των τέκνων, που η κρίση ηλικίας τους κάνει νοσταλγούς της ανέμελης ζωής που άφησαν, γιατί κακά τα ψέματα, η οικογενειακή ζωή για να είναι ευτυχισμένη εκτός από θυσίες, προϋποθέτει και πολλή προσωπική δουλειά από τους ενήλικες του σχήματος και σίγουρα τις περισσότερες ημέρες δεν είναι καθόλου ανέμελη.
Επίσης δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που όλοι γνωρίζουμε, κατά τις οποίες ο πατέρας παραμένοντας σε γάμο με την μητέρα των παιδιών, είναι πρακτικά απών από τη ζωή τους.
Σίγουρα για όλες τις παραπάνω συμπεριφορές ευθύνονται και τα πατρικά πρότυπα της χώρας μας, που είχαν μεγαλώνοντας οι πατεράδες της generation x, δηλαδή όσοι σήμερα είναι από 35-51 (μεγάλωσαν από μπαμπάδες της γενιάς των baby boomers που σήμερα είναι από 55 – 70).
Τα πρότυπα εκείνα της Ελληνικής πραγματικότητας μετέφεραν βιώματα ενός πατέρα προσηλωμένου στην αύξηση του εισοδήματος της οικογενείας. Οι άντρες εκείνη την εποχή άρχισαν να συναγωνίζονται για θέσεις εργασίας με περισσότερα άτομα από ότι μέχρι τότε, καθώς υψηλόβαθμες θέσεις διεκδικούσαν πλέον και άντρες και γυναίκες.
Ο πατέρας baby boomer που βίωσε και την μαζική μετακίνηση σε αστικά κέντρα, ήταν πολύ απασχολημένος με την διατήρηση της ανδρικής του υπόστασης, η οποία περιελάμβανε και την δημιουργία και διατήρηση μιας λειτουργικής οικογένειας.
Ο πατέρας baby boomer, έλειπε κυριολεκτικά για δουλειές. O γιός του και πλέον πατέρας που ανήκει στην generation x εξελίχθηκε, ενημερώθηκε για τον ρόλο του, συμμετέχει ενεργά και μπορεί να λείπει για δουλειές, αλλά είναι πολύ περισσότερο και ποιοτικότερα εκεί στον χρόνο που περνάει με τα παιδιά. Εκτός βέβαια από όσους έχουν αφήσει πίσω την διαδικασία της δικής τους ωριμότητας, ή το πρότυπο του δικού τους πατέρα, στάθηκε ισχυρότερο της εξέλιξης τους. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Και δεν σχετίζεται καθόλου η ποιοτική ενασχόληση του πατέρα με την σχέση με την σύζυγο. Εντός εκτός γάμου, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ο πατέρας της οικογένειας Δασκαλάκη, από όσα έχουμε ακούσει ως τώρα δείχνει να είναι αρκετά απών από τις πατρικές του υποχρεώσεις, αν και ανήκει στην generation x.
Δεν τον ακούμε σε περιγραφές περιστατικών, δεν τον βλέπουμε σε φωτογραφίες με τα παιδιά, δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί και πολύ την πραγματικότητα που ζούσαν τα παιδιά και κατέδειξαν και οι ζωγραφιές τους και αυτό που προσωπικά με έχει κάνει να τρίβω τα μάτια μου, είναι πως δείχνει σαν έναν πατέρα που δεν θρηνεί.
Θα ήθελα αυτό το κείμενο να καταλήξει κάπως αλλιώς… αλλά όλα ως τώρα με οδήγησαν εκεί. Μένει να διαψευστώ